Μιλώντας και γράφοντας για την ανάπτυξη, τείνουμε να πιστεύουμε ότι όλα κινούνται γύρω από τον εαυτό μας. Όσα βιώνουμε εμείς κι όσα πιστεύουμε, νομίζουμε ότι αποτελούν και το μέτρο της συζήτησης. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται και κάποια στερεότυπα που έχουν να κάνουν με τις κυρίαρχες φωνές ενός διαλόγου. Είναι φανερό για παράδειγμα ότι οι κάτοικοι των πόλεων έχουν ισχυρότερη θέση σε ένα δημόσιο θέμα και φτάνουν να πιστεύουν ότι αυτή η θέση είναι γενικευμένη και αφορά και την ύπαιθρο.
Δεν είναι έτσι προφανώς. Και το σκεφτόμουν αυτό χτες που περπατούσα στους δρόμους της Κόνιτσας και διαισθανόμουν ότι τέτοιοι τόποι δεν θα αναπτυχθούν ποτέ με τα μοντέλα που προωθούνται για τα μεγάλα αστικά κέντρα ή κυριαρχούν ως αυτονόητα και χρήσιμα για όλους. Γιατί η Κόνιτσα είναι ένας διαφορετικός τόπος και στην Ήπειρο και την ορεινή Ελλάδα, ξέρουμε από πείρα, τι σημαίνει διαφορετικός τόπος.
Και μία κυρίαρχη διαφορά είναι η σχέση με το φυσικό περιβάλλον. Αυτή η σχέση που από τη μία αποκλείει δράσεις που θα ήταν αυτονόητες έξω από μία πόλη, αλλά από την άλλη ανοίγει και πρωτόγνωρες δυνατότητες. Στην Κόνιτσα, όπως και στα Τζουμέρκα ας πούμε δεν θα πάμε να φτιάξουμε εργοστάσια μαζικής παραγωγής, γιατί απλούστατα δεν θα εντασσόταν εύκολα στις τοπικές οικονομίες, ακόμα και αν τολμούσε κάποιος να το κάνει. Μπορεί να υπάρξει όμως κάθε άλλη μορφή οικονομίας. Με μία προϋπόθεση, ο επιχειρηματίας που θα επενδύσει, όπως και κάθε πολίτης της περιοχής, θα υποστηριχθεί ώστε να ζήσει και με ποιότητα σε αυτόν τον ακριτικό και δύσκολο τόπο. Γιατί στην Κόνιτσα κάνει πολύ κρύο το χειμώνα, γιατί πρέπει να μετακινηθείς σε μεγάλες αποστάσεις, γιατί χρειάζονται δομές και υποδομές.
Κατά συνέπεια απαιτούνται ειδικά αναπτυξιακά εργαλεία που να προσαρμόζονται στον κάθε τόπο και να απαντάνε στις τοπικές ανάγκες δίνοντας διαφοροποιημένες λύσεις. Εννιά χρόνια μετά την κρίση, ίσως να είναι καιρός να σταματήσουμε τις γενικές αναφορές για την ανάπτυξη της χώρας και να πάμε και σε πιο εξειδικευμένους σχεδιασμούς που θα αναδεικνύουν και τη σπάνια πολιτισμική πολυμορφία του τόπου μας.
Αποδοχές και απωθήσεις του πραγματικού
Υπάρχει ένα απόφθεγμα που είναι και διδακτικό και εκνευριστικό, το «έτσι είναι η ζωή», ή στο ελληνικότερο «That’s Life». Το να αποδέχεσαι την πραγματικότητα και να μην αιθεροβατείς είναι η διδακτική πλευρά, η χρήσιμη. Και είναι ένα γενικευμένο πρόβλημα σε αυτή τη χώρα να αγνοούμε την κατάσταση και τα δεδομένα, να μπερδεύουμε τις επιθυμίες μας με αυτά που μας συμβαίνουν.
Το να πατάς πάνω στο υπαρκτό είναι ο δρόμος της ωριμότητας. Κι έχουμε βαρεθεί τους ανώριμους που όλο θέλουν κι από κάτι, κι όλο δημιουργούν απωθημένα κι όλο για κάτι άλλο ήταν προορισμένοι, αλλά κακότυχαν.
Από την άλλη πλευρά, η κατίσχυση του πραγματικού πάνω στις ζωές μας, η έλλειψη εναλλακτικών, ο κυνισμός του «έτσι είναι κι αν σ’ αρέσει», πέρα από το να σε εκνευρίζει, σε μειώνει, σου κόβει τα φτερά. Και ζούμε σε εποχές που δεν πετάει ψυχή ζώσα, που όλοι μας είμαστε δεμένοι στο έδαφος ενός άνυδρου και άψυχου κόσμου που φαντάζει ως ο μόνος δυνατός χωρίς καμία εναλλακτική.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
Κατηγορίες
- Επικαιρότητα(18.330)
- Πολιτικό Ρεπορτάζ(469)
- Ελλάδα(125)
- Οικονομία(1)
- Πολιτισμός(3.939)
- Εκδηλώσεις(1.461)
- Ήπειρος(1.941)
- Αθλητικά(2.718)
Αρθρογραφία
Είσοδος