Όσο περνάνε οι μέρες και προχωρά και η προεκλογική περίοδος, οι υποψήφιοι αρχίζουν και καταλαβαίνουν την πικρή αλήθεια: Στις περισσότερες των περιπτώσεων θα αναγκαστούν να «συγκυβερνήσουν» τον δήμο τους με τη συμμαχία με άλλες παρατάξεις. Κι αυτό σημαίνει όλο και περισσότερες υποχρεώσεις, όλο και μεγαλύτερη διαφάνεια, όλο και καλύτερη συνεργασία. Σημαίνει δηλαδή, όλα όσα επιζητά σήμερα ο πολίτης από τις Αρχές και μοιάζει πιο εύκολο πια να επιτευχθεί μέσω της απλής αναλογικής.

Όχι ότι δεν τα ήξεραν αυτά οι υποψήφιοι ένα χρόνο πριν όταν άρχισαν να σκέφτονται και να οργανώνουν την κάθοδό τους στις εκλογές. Τα ήξεραν, αλλά οι περισσότεροι έδιναν βάρος στην πολιτικές πτυχές του νέου εκλογικού συστήματος. Και οι πολιτικοί όταν ακούνε για συνεργασία, το μυαλό τους πάει κατευθείαν στις συμμαχίες κατ' αρχάς με όμορους χώρους. Και μετά πάει στα αναγκαία ανταλλάγματα που πρέπει να δώσουν στο β’ γύρο για να πείσουν τις άλλες παρατάξεις να ψηφίσουν τον δήμαρχο, ανταλλάγματα που θα είναι θέσεις σε ΔΣ ή και εργασία στα στελέχη που θα συμμετάσχουν στην πλειοψηφία, σε θέσεις ευθύνης. Κάποιοι σκέφτονται ακόμα έτσι ίσως, αλλά οι περισσότεροι κατάλαβαν πια ότι τα πράγματα θα είναι πιο πολύπλοκα και θα αναδειχτούν σοβαρότερα θέματα από το αν ταιριάζουν οι πολιτικές καταγωγές των συμμάχων για τη δημαρχία.

Γιατί το όντως δύσκολο και σημαντικό είναι να βρεις τα στελέχη που θα συμμετάσχουν στις επιτροπές του Δήμου, που θα αναλάβουν να τρέξουν μεγάλα προγράμματα, που θα μπουν στον σχεδιασμό, που θα κάνουν τη δουλειά. Εκεί θα κριθεί και η νέα δημοτική αρχή όπως κρίνονται και οι παλιότερες με τη διαφορά τώρα το εκλογικό σύστημα επιβάλλει σχεδόν, τη συνεργασία περισσότερων από μία παρατάξεων. Ανοίγει συνεπώς ένα νέο πεδίο για τη συγκρότηση μιας δημοτικής πλειοψηφίας και θα κριθεί στην πράξη αν θα είναι και πιο αποτελεσματικό. 

Ένα αρχείο για την είσοδο στην Ιστορία

Γνωρίζω προσωπικά από τις δικές μου εμπειρίες και διαβάσματα πόσο δύσκολο είναι να προσεγγίσεις δραματικά ιστορικά γεγονότα όπως αυτά της δεκαετίας του ’40. Ακόμα και σήμερα οι «πληγές» είναι ανοιχτές. Αλλά αυτό το έχουμε συζητήσει πολλές φορές. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι «ας μην ασχολούμαστε άλλο με αυτά». Που δεν ασχοληθήκαμε ποτέ όσο θα έπρεπε.

Άλλωστε κι εμείς να μην θέλουμε να ασχοληθούμε, ασχολούνται αυτοί που τους αφορά, τα θύματα, οι οικογένειές τους, αλλά και οι ευαίσθητοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι η αλήθεια είναι πιο θεραπευτική και λυτρωτική από την αποσιώπηση.

Αυτό που έχω καταλήξει ειδικά για την Ήπειρο, είναι ότι έχουμε ανάγκη τη δημιουργία ενός Αρχείου. Μίας βάσης δεδομένων που εκεί θα συγκεντρώναμε υλικά, φωτογραφίες, βιβλιογραφία, αρχεία, προσωπικές μαρτυρίες ειδικά. Όλο αυτό το υλικό, χωρίς λογοκρισία, αλλά με εγκυρότητα, θα μπορούσε στη συνέχεια να γίνει βάση έρευνας για τον φιλίστορα πολίτη, αλλά και τον ακαδημαϊκό ερευνητή και να προκύψουν και νέα δεδομένα, νέα γνώση.

Το Πανεπιστήμιο με τη βοήθεια των τοπικών φορέων (Δήμοι, Περιφέρεια, σύλλογοι, κλπ) θα μπορούσε να γίνει η έδρα και με τη λογική των ανοιχτών αρχείων, θα γινόταν πόλος έλξης για όλους όσοι ενδιαφέρονται για την Ιστορία. Μπορεί να γίνει.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr