Μάλλον, αλλάζει το κλίμα ενόψει ευρωεκλογών και με την προϋπόθεση ότι δεν θα προκηρυχθούν ταυτόχρονα και πρόωρες εθνικές εκλογές. Κι όταν λέμε αλλάζει το κλίμα, εννοούμε περισσότερο ότι γειώνεται στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι κανένα κόμμα δεν θα κάνει περίπατο, αντίθετα όλα θα πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να πιάσουν τους στόχους. Μόνος «εχθρός» πλέον η χαλαρή ψήφος.

Η οποία χαλαρή ψήφος είναι λίγο περίεργη εδώ που τα λέμε. Γιατί από τη μία είναι εκείνη η ελευθερία που νιώθει ο ψηφοφόρος να ρίξει κι ένα ψηφοδέλτιο πιο κοντά σε αυτό που θα ήθελε παρά σε αυτόν που τον συμφέρει ή τον φέρνει πιο κοντά στον νικητή. Αυτή η ψήφος αγχώνει πάντα τα μεγάλα κόμματα και κυρίως το πρώτο στις δημοσκοπήσεις γιατί δεν είναι σίγουρο μέχρι και την τελευταία ώρα τι θα γίνει.

Υπάρχει και μία ανάποδη χαλαρή ψήφος. Εκείνη που πάει εύκολα στο γνωστό κόμματα, στον πρώτο, ή αν θέλουμε να το μεταφέρουμε και στις τοπικές εκλογές που θα γίνουν ταυτόχρονα, στον ήδη εκλεγμένο δήμαρχο ή περιφερειάρχη. Γιατί να ψάχνουμε αλλού, λένε κάποιοι ψηφοφόροι.

Τώρα πώς αυτό θα λειτουργήσει στις κάλπες που θα είναι πολλές μπροστά μας και σε άλλες θα εμφανιζόμαστε πιο σκεπτικοί και σε άλλες πιο χαλαρή, κανείς δεν το ξέρει αυτή τη στιγμή.

Κι είναι και η σιωπηρή ψήφος, εκείνη που δεν τη λέει ο ψηφοφόρος ούτε στον εαυτό του και απλώς τη ρίχνει Κυριακή πρωί σαν «βόμβα» χωρίς να έχει απαντήσει προηγουμένως σε κανένα γκάλοπ ή να έχει πάει σε καμία προεκλογική εκδήλωση.

Χαλαρή και σιωπηρή ψήφος. Ή αλλιώς ένας εφιάλτης των υποψηφίων. Γι΄αυτό ας διατηρούμε επιφυλάξεις σε όσους μοιάζουν να ξέρουν το αποτέλεσμα των εκλογών και να προσπαθούν μέσα από τη «γνώση» τους να μας χειραγωγήσουν.

Η ομαλότητα δεν είναι αδυναμία

Μία μόνο λύση υπάρχει για να αντιμετωπιστεί ο χουλιγκανισμός: Να αποκόψεις τους θιασώτες του από την κοινή γνώμη. Και αυτοί που βιοπραγούν και εκείνοι που τους υποστηρίζουν, δεν θα έχουν κανένα έρεισμα, αν σταματήσουν τα πρωταθλήματα ή αν πάψουν να παίζουν ρόλο.

Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές, αλλά μένουμε ακόμα στα ημίμετρα. Και το κόστος είναι ενίοτε και ανθρώπινες ζωές. Τα πρωταθλήματα θα μπορούσαν να σταματήσουν τελείως. Το κόστος θα είναι πολύ μεγάλο, χιλιάδες άνθρωποι θα χάσουν τις δουλειές τους, όμως αυτό δεν έχει σημασία μπροστά στην προστασία της ανθρώπινης ζωής. Μόλις το καταλάβουν όλες οι πλευρές αυτό και αποφασίσουν να προστατεύσουν τη δουλειά τους, τότε μπορεί να ξαναπάει στη σέντρα η μπάλα.

Όμως είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο και δεν έχει δοκιμαστεί σε μαζική κλίμακα. Ειδικά, όταν ο αθλητισμός είναι κομμάτι και της αγοράς, εν μέρει και της εξουσίας. Πάντως, επειδή όλοι ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα υπάρξει πλήρης εξυγίανση, αλλά γνωρίζουμε πως είναι δυνατή και η ομαλότητα, είναι βέβαιο ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι του αθλητισμού θα μπορούσαν να βρουν λύσεις. Δεν το κάνουν, γιατί αναπαράγουν το γνωστό νεοελληνικό πρότυπο να θέλουν να εμφανίζονται «σκληροί» και «αλύγιστοι» θεωρώντας υποχώρηση και αδυναμία την ομαλότητα και την ειρήνευση. Είναι και θέμα νοοτροπίας δηλαδή. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr