Θέματα όπως ακόμα ακόμα αυτό της πλατείας και της ανάπλασής της χρονίζουν, μένουν σε εκκρεμότητες. Αλλά τις πραγματικές εκκρεμότητες τις ξέρουμε όλοι μας και τις βλέπουμε να αναπαράγονται για μία ακόμα φορά σε περίοδο εκλογών. Η λίμνη είναι ένα τέτοιο θέμα, αλλά και η δομή της πόλης και το σχέδιο πόλης, ή κοινωνικά ζητήματα όπως η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και η ανεργία, ή ευρύτερα όπως οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και ο σχεδιασμός και υλοποίηση του ΕΣΠΑ.

Όλα αυτά τα συζητούσαμε και το 2002 στις δημοτικές εκλογές για να μην πάμε πιο πίσω. Κάτι που σημαίνει τρία πράγματα: Πρώτον δεν έχουμε βρει τις κατάλληλες λύσεις ώστε να πάψουν να είναι προβλήματα. Δεύτερον, δεν συμφωνούν όλες οι πλευρές στις κατάλληλες λύσεις ώστε να μένουν ως εκκρεμότητα και τρίτον, είναι σημαντικά θέματα και πάντα επίκαιρα για όποιον θέλει να ασχοληθεί με την τοπική πολιτική.

Από μόνο του το να συζητάς διαρκώς κάποια μεγάλα ζητήματα, δεν είναι κακό. Κανένας διάλογος δεν έβλαψε κανέναν. Από την άλλη, δείχνει και μία εμπλοκή αυτή η κατάσταση, μια προσκόλληση στο παρελθόν, ανεξάρτητα αν κάποια από τα θέματα είναι πάντα επίκαιρα. Αυτό όμως που συμβαίνει περισσότερο είναι ότι δεν ανοίγει η συζήτηση επαρκώς σε νέα πεδία- όπως για παράδειγμα η επικακτική πλέον ανάγκη να δούμε το πρόβλημα των επιπτώσεων στο περιβάλλον πολλών από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες.

Και τέλος, όλη αυτή η ανακύκλωση μίας χρόνιας θεματολογίας, σημαίνει ότι δεν βρέθηκαν ως σήμερα και οι κατάλληλοι τρόποι συζήτησης, οι μηχανισμοί που θα επέτρεπαν την υλοποίηση λύσεων και τη διέξοδο από το χρονίζον αδιέξοδο. Θα πρέπει ίσως να προβληματιστούμε συνεπώς και για την αποτελεσματικότητα της τοπικής μας δημοκρατίας και των θεσμών άσκησης πολιτικών. 

Πλήγματα από την οθόνη

Τώρα που η τηλεοπτική οθόνη μας δίνει πρόσβαση και σε μεγάλες πλατφόρμες με ταινίες και σειρές σε σχετικά φτηνές τιμές, το πλήγμα σε μορφές ψυχαγωγίας όπως η κινηματογραφική αίθουσα είναι εμφανές, Γιατί να βγεις από το σπίτι αν τα έχεις όλα λίγο πολύ στο χέρι με το τηλεκοντρόλ.

Ατην περίπτωση του σινεμά, ο κόσμος ο πολύς πρέπει να πειστεί ότι αξίζει να βρίσκεται έξω, στο δημόσιο χώρο, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους που όλοι μαζί έχουν κάποιες συλλογικές εμπειρίες σαν τη θέαση μιας ταινίας. Αυτή όμως η τέχνη του να ζεις μαζί με άλλους, όλο και υποχωρεί μπροστά στην ευδαιμονία και την ασφάλεια του σπιτιού και της ιδιωτίας.

Το δεύτερο πλήγμα είναι αυτό στην ανάγνωση ενός βιβλίου. Γιατί είναι προφανές ότι ο χρόνος δεν φτάνει για όλα. Και η εικόνα προφανώς κερδίζει την ανάγνωση. Είναι θέμα διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου, όμως η αλήθεια είναι ότι προς το παρόν τα βιβλία χάνουν. Και είναι κρίμα γιατί ανοίγουν περισσότερους κόσμους από ό,τι μερικές ωραίες τηλεοπτικές σειρές.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr