Η στήριξη του εθνικού συστήματος υγείας, είναι πρωτίστως ένα πολιτικό θέματα και γι’ αυτό και είναι και θέμα βούλησης της Πολιτείας. Η οργανωμένη κοινωνία αποφασίζει πρώτα και πάνω από όλα ότι βούλεται να παρέχει ορθές υπηρεσίες Υγείας σε όλους τους πολίτες και μετά αναζητά τον τρόπο να το κάνει αυτό. Και με αυτήν την αρχή, δομήθηκαν τα συστήματος Υγείας που ενίοτε αναφέρουμε, όπως το σκανδιναβικό μοντέλο και βέβαια και το ελληνικό, ειδικά στην περίοδο μετά τη διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Και με βάση αυτήν την αρχή, προχώρησε ως ένα βαθμό και η πρόταση Ομπάμα στις ΗΠΑ για πρόσβαση των πολλών, που πολεμήθηκε από τους κρατούντες.

Τα σημειώνουμε αυτά, γιατί επιχειρείται η εμπέδωση μίας άλλης πολιτικής που θέλει μέρος του συστήματος να περνάει στα χέρια ιδιωτών, όχι με τον ευθύ τρόπο αλλά διά της πλαγίας οδού. Και πλάγια οδός είναι να μην αναφέρεσαι πρώτα στην αρχή της ίσης πρόσβασης, αλλά στο κόστος των υπηρεσιών υγείας. Ευτυχώς στην Ελλάδα, διαχρονικά οι κυβερνήσεις ήθελαν και υλοποιούσαν πολιτικές υγείας με γνώμονα την κάλυψη όλων των πολιτών. Βαθμιαία όμως αναπτύχθηκαν ομάδες μέσα στα μεγάλα κόμματα και έξω από αυτά που προωθούσαν μοντέλα μείωσης του εθνικού συστήματος, στο όνομα της μείωσης του δημοσίου κόστους.

Είναι άλλο, να επιτρέπεις την ελεύθερη παροχή υπηρεσιών υγείας από ιδιώτες- κάτι που συμβαίνει στις προηγμένες χώρες όπως και στην Ελλάδα – και άλλο να θέλεις να απομειώσεις τη δυναμική του εθνικού συστήματος στο όνομα του κόστους. Είναι δύο διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις. Προφανώς και κάθε ορθολογικά δομημένο κράτος πρέπει να στοχάζεται πάνω στα ζητήματα του κόστους των Δημοσίων υπηρεσιών. Και ειδικά η Ελλάδα των τεράστιων χρεών και της σπατάλης πρέπει να στοχάζεται διπλά και τρίδιπλα πια. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποχωρεί και από την πολιτική της καθολικής δημόσιας Υγείας για όλους. Και είναι μία πολιτική που θέλει αγώνα και πείσμα ώστε να ξεπερνώνται οι αντιξοότητες. Όλες όμως οι πολιτικές θέλουν αγώνα, πουθενά δεν είναι στρωμένο το χαλί. 

Η ανησυχητική έκφρασή μας

Το ότι τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης είναι πεδίο κανιβαλισμού, είναι δεδομένο πλέον και το έχουμε συζητήσει πολλές φορές. Είναι σαν να άνοιξε ένα καπάκι που έκλεινε επί χρόνια τα απωθημένα μας και βρήκαμε ευκαιρία να τα βγάλουμε προς τα έξω. Γιατί όμως θέλουμε τόσο πολύ να εκφράζουμε την άρνησή μας και τα καταπιεσμένα μας πάθη; Γιατί νιώθουμε αυτήν την τάση να γινόμαστε αρνητικοί και επικριτικοί;

Πρώτα απ’ όλα γιατί είναι πιο εύκολο. Αν δεν γκρινιάξουμε πώς θα δείξουμε ότι είμαστε κάποιοι, ότι έχουμε μια κάποια ισχύ; Είναι θέμα συνεπώς δύναμης. Μετά, η δυσαρέσκεια για τη ζωή μας κάπου πρέπει να βγει. Και ειδικά στις μέρες μας ποιος δεν αισθάνεται δυσαρεστημένος και αδικημένος.

Κατά συνέπεια, η απάντηση βρίσκεται σε εμάς και όχι τους άλλους. Η πεποίθησή μας ότι έχουμε κάτι να πούμε σοβαρό, ότι οφείλουν όλοι να μας ακούνε κι ότι κάποιοι φταίνει που δεν περνάμε καλά, είναι ένα μίγμα, μία βάση για να βγάζουμε και τον χειρότερο εαυτό μας. Το ότι δεν το καταλαβαίνουμε κιόλας ότι κάτι δεν πάει καλά είναι και το πιο ανησυχητικό. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr