Τώρα που άρχισε να ζεσταίνεται το προεκλογικό κλίμα και συναντάμε παντού υποψηφίους, κάπως άρχισε να μπαίνει κι ο κόσμος στο παιχνίδι. Περισσότερο, ανοίγουν συζητήσεις για την πόλη και τον τοπικό Δήμο και όχι τόσο για την Περιφέρεια, ίσως γιατί θεωρούμε ότι η Περιφέρεια είναι περισσότερο κομμάτι του κράτους, πιο ψηλά από εμάς, κάτι όμως που είναι λάθος, γιατί οι περιφέρειες είναι οργανικό και κρίσιμο κομμάτι της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Πάντως στην κουβέντα για την πόλη μπαίνουν όλοι. Γιατί όλοι έχουμε γνώμη για την πόλη μας, γιατί θέλουμε κάτι, γιατί βλέπουμε τον εαυτό μας ως κομμάτι της πόλης. Ένα λάθος που κάνουμε όμως είναι ότι εγκλωβιζόμαστε σε μία κλειστή συζήτηση συχνά, χωρίς προσλαμβάνουσες από άλλες πόλεις και χωρίς τη ματιά από πάνω, εποπτική μίας ευρύτερης κατάστασης.

Ο καθένας μας θέλει να κλείσει η λακκούβα στο δικό του δρόμο ή να βρεθεί εύκολο πάρκινγκ για το δικό του αυτοκίνητο. Και κατ’ επέκταση βλέπει κάθε αναπτυξιακό έργο μέσα από τη ματιά του μικρόκοσμού του. Εύλογο ως ένα βαθμό, αλλά υπάρχει κι ένα όριο στη μερικότητα που ενίοτε μπορεί να γίνει και μιζέρια.

Το άλλο λάθος που κάνουμε σε τέτοιες συζητήσεις είναι που μετατρέπουμε τις επιθυμίες μας σε παραλίγο πολιτικές. Είμαστε σίγουροι ότι μία καλή ιδέα που πήραμε από κάτω ή μία ευχή που διατύπωσε κάποιος συμπολίτης μπορεί να γίνει αύριο το πρωί πράξη «αν θέλει» ο δήμαρχος. Το αν δεν μπορεί Δήμος, δεν έχει τις δυνατότητες, μοιάζει να μην μας αφορά. 

Όσο ενδιαφέρον κι αν έχουν συνεπώς οι συζητήσεις για την πόλη μας, αποκτούν νόημα μόνο όταν γίνονται στη βάση της αποτελεσματικότητας, της βιωσιμότητας και της ωρίμανσης σοβαρών πολιτικών σχεδίων που αφορούν το όλον και όχι ένα κομμάτι της πόλης.

Οι κλειστές πόρτες και οι έρημες αυλές

Προχτές στο χωριό είχαμε το μνημόσυνο συγγενικού μας προσώπου. Μια αφορμή για να δούμε συγγενείς και φίλους που έχουμε καιρό να βρεθούμε. 

Είχα και πολύ καιρό να πάω στο χωριό. Το πρώτο που πρόσεξα είναι οι κλειστές πόρτες. Δεν γίνεται χωριό με κλειστά σπίτια. Είναι οι ίδιες πόρτες που ανοίγαμε τα καλοκαίρια όταν ήμασταν παιδιά. Και δεν ήταν παρά τρεις δεκαετίες πίσω που κρατούσαν έστω λίγο κόσμο ακόμα τα χωριά μας και θυμάμαι ότι υπήρχε ενδιαφέρον για να ανοίξουν ξενώνες, νέα καφενεία ή και για ένα νέο γήπεδο.

Και είναι αξιοσημείωτο ότι τα χωριά μας, ακόμα και αυτά που δεν είναι στις τουριστικές ζώνες, έχουν ομορφύνει. Γιατί έχουν γίνει καλύτερες υποδομές, γιατί φροντίζουν τα σπίτια τους όσοι ζουν στα Γιάννενα ή την Αθήνα. Αλλά πώς να μείνει ζωντανό ένα χωριό όταν έχει κόσμο μόνο το Πάσχα ή το καλοκαίρι;

Αλλάζει πολύ όλος αυτός ο κόσμος της υπαίθρου που ξέραμε. Και δεν είναι για μελόδραμα και ηθικολογία. Είναι και η τάση των πραγμάτων. Αλλά και οι κλειστές πόρτες και οι έρημες αυλές είναι μία εικόνα που δεν μπορεί παρά να σε συγκινεί. Για όσα χάθηκαν μέσα στο χρόνο. Είθε να βρεθούν άλλες διαδρομές επιστροφής. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr