Το μάλλον εύκολο βήμα σε σχέση με την εμπέδωση στην κοινωνία, για τη χρησιμότητα των Φορέων Διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών, έχει γίνει…

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 δηλαδή μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, και αφού πέρασε και η μπόρα με το «μένουν – κλείνουν – καταργούνται», φαίνεται πως διαμορφώνονται καλύτερες προϋποθέσεις για το μέλλον τους…

Όπως και να το πει κάποιος, ελάχιστη σημασία έχει…

Δηλαδή, αν είναι έργο Φάμελλου (που και για τον γράφοντα είναι) ή αποτέλεσμα μίας συνολικής κοινωνικής αντίληψης και κατάκτησης…

Το κρίσιμο ζητούμενο, το οποίο ακούσαμε χθες στα Πράμαντα, στην Συνάντηση του Δικτύου Europarc, είναι αυτό της αντιμετώπισης της καχυποψίας…

Και για τους Φορείς Διαχείρισης και το ρόλο τους, όπως είχε παρουσιαστεί αρχικά…

Ποιος δε θυμάται για παράδειγμα τους ομηρικούς καυγάδες στους Ασπράγγελους, όταν συζητούνταν οι ζώνες προστασίας του Εθνικού Πάρκου Βίκου – Αώου τότε, μεταξύ των υπηρεσιακών παραγόντων των υπουργείων, των εκπροσώπων περιβαλλοντικών οργανώσεων και των εκπροσώπων κυνηγετικών οργανώσεων…

Όμως γρήγορα ξεπεράστηκε η καχυποψία σε αυτό το επίπεδο, όχι όμως σε ένα άλλο…

Η αντίληψη που θεωρεί, ότι έργα, δράσεις και πρωτοβουλίες για την προστασία του περιβάλλοντος, της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως η παραδοσιακή αρχιτεκτονική, λειτουργούν με αντίρροπη δύναμη στην οικονομική ανάπτυξη, είναι ακόμη παρούσα…

Και αναφερόμαστε φυσικά πρωτίστως στη δική μας περιοχή, κάτι που αποδέχονται και οι άμεσοι χρήστες και γνώστες των τοπικών ζητημάτων στα Τζουμέρκα…

Σωστά το επισήμαναν και ο δήμαρχος Γ. Σεντελές και ο πρόεδρος του Φορέα Διαχείρισης Σερ. Φελέκης, ότι ο τόπος που έθρεψε και θρέφει τους ανθρώπους, απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση…

Όπως όμως απαιτείται τέτοια μεταχείριση και για τους χρήστες…

Κάπου εκεί έρχεται ως καθοριστικός παράγοντας η γνώση, που αντλείται μέσα από τις εμπειρίες αιώνων…

Ένας πορτογάλος σύνεδρος που είχε βρεθεί και στο πρόσφατο παρελθόν στην ίδια περιοχή, είπε ότι οι Τζουμερκιώτες είναι οι θεματοφύλακες του φυσικού περιβάλλοντος…

Και είχε δίκιο… Το ίδιο ισχύει και για τους Μετσοβίτες, τους Κονιτσιώτες, τους Δωδωναίους και ούτω καθεξής…

Ο τρόπος ζωής τους και η σχέση τους με τον τόπο, αποτελεί μία διαχρονική κατάκτηση, ένα πρότυπο μοντέλο ορθολογικής διαχείρισης της φύσης, με διττό σκοπό…

Την προστασία της αφενός και την απόλαυση των καρπών της αφετέρου… Με απόλυτο γνώμονα όμως, οι καρποί να προέρχονται από τους τόκους της φύσης και όχι από το κεφάλαιο, γιατί έτσι εξασφαλίζεται η αειφορία.  

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ