Δύο ώρες κάθισα και ασχολήθηκα, ούτε καν άμεσα ενδιαφερόμενος, με τα του Κτηματολογίου και κατάλαβα τι γίνεται. Ας μην το ψάχνουμε και πολύ, θα πάρει καιρό η ιστορία. Κι ας σταματήσει τις ανοησίες το κράτος που λέει ότι θα πάρει την περιουσία του κόσμου αν δεν δηλωθεί. Όλα θα δηλωθούν και όλα μπορούν να δηλωθούν στο τέλος. Τεχνικό θέμα δεν υπάρχει, η τεχνολογία βοηθάει πολύ, το προσωπικό είναι ευγενικό και εξυπηρετεί, τι μένει; Να πάει ο καθένας μας και να δηλώσει το χωράφι που έχει στο χωριό. Να ‘ταν και τόσο εύκολο αυτό όμως.

Επειδή έχω εμπειρίες από άλλες περιοχές της χώρας, όπως η Θεσσαλία, γνωρίζω ότι όπου η ακίνητη περιουσία, έχει μία κάποια αξία, δεν έχει και προβλήματα να δηλωθεί. Τα χωράφια και η γη που είναι παραγωγικά, έχουν από χρόνια πολλά, σωστά τα στα χαρτιά τους. Εμείς στην Ήπειρο δυσκολευόμαστε γιατί έχουμε αφήσει ξεχασμένη τη γη και τα χωριά μας. Είναι τόσο οικείο αυτό σε όλους μας που δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε.

Για να δηλωθεί συνεπώς η όποια περιουσία «στο χωριό», πρέπει να ανοίξουν παλιοί φάκελοι με χειρόγραφα σημειώματα, να ανοίξουν συρτάρια, διαθήκες. Και μετά να υπάρχει κοινή βούληση σε οικογένειες που μπορεί να έχουν σκορπίσει σε όλον τον πλανήτη. Και βέβαια να υπάρχει και μνήμη, ναι, να θυμάσαι πού είναι και το χωράφι σου. Ευτυχώς στα δημαρχεία υπάρχουν ακόμα υπάλληλοι που έχουν γνώση του τόπου και βοηθάνε τα μέγιστα.

Αλλά ας πω και αυτό που μου έκανε εντύπωση. Τα 15 χωράφια που ψάχναμε ήταν σε 15 διαφορετικά σημεία, από λίγα στρέμματα το καθένα. Αυτό ας το έχουν υπόψη όσοι μιλάνε για υψηλή ένταση στις καλλιέργειες και συγχρονισμό με τη γεωργία στην υπόλοιπη Ευρώπη. 

Και το πιο ωραίο είναι τα άπειρα τοπωνύμια. Χωριά μια σταλιά τόπος και έχουν όνομα για κάθε λαγκάδι, κάθε ίσιωμα, κάθε λοφίσκο. Γιατί; Γιατί αυτός ήταν ο κόσμος των ανθρώπων μέχρι και πριν από πενήντα και λιγότερο χρόνια. Γιατί υπήρχαν κάτοικοι που δεν έφευγαν σχεδόν ποτέ από το χωριό τους, γιατί το όνομα του μικρού τόπου ήταν κομμάτι της ταυτότητας όλων τους.

Τώρα, σωστά, με τεράστια καθυστέρηση, προσπαθούμε να κάνουμε αυτήν την ταυτότητα ηλεκτρονική ώστε να επιλύσουμε και πολλά προβλήματα του κράτους μας. Αλλά ας έχουμε την συναίσθηση να καταλάβουμε κι ότι η Ήπειρος είναι ένας παλιός τόπος με υποδόριες και σιωπηρές ακόμα νόρμες που δεν θα αλλάξουν παρά μόνο κάτω από την πίεση της ανάγκης, αλλά και εν μέσω της θλίψης για την αποχώρηση μέσα στο χρόνο αυτού του παλιού κόσμου. 

Πριν καν δουν την ταινία

Μία επιστροφή ΦΠΑ θα έπαιρνε σαν ενίσχυση ο Κώστας Γαβράς για να γυρίσει τη νέα του ταινία στην Ελλάδα, με τον ίδιο μηχανισμό που χρηματοδοτήθηκε και η αμερικάνικη ταινία που γυρίστηκε στο Ζαγόρι. Κι όμως βρέθηκαν κάποιοι, που εστίασαν στο ότι ο διάσημος σκηνοθέτης θα στηριχθεί σεναριακά σε ένα βιβλίο του Βαρουφάκη. Γιατί Βαρουφάκης= ΣΥΡΙΖΑ= καλοκαίρι 2015 κλπ.

Αυτή η τάση υπερπολιτικοποίησης των πάντων είναι παλιά ιστορία με την τέχνη στην Ελλάδα. Ο Αγγελόπουλος από κάποιους θεωρούνταν «κομμουνιστής», ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ακόμα ότι η αριστερά «ελέγχει» την τέχνη στην Ελλάδα. Κάτι που δεν βοήθησε όμως και πολύ τον Π. Βούλγαρη όταν δεχόταν σφοδρή κριτική από τα αριστερά για την «Ψυχή βαθιά» και τις συναινετικές τάσεις που εκδήλωνε, λέει, για τον Εμφύλιο. Το βλέπουμε και με τον Αρκά τώρα που δεν κρίνεται από το αν βγάζει γέλιο, αλλά από το πώς τοποθετούνται κατά του ΣΥΡΙΖΑ οι ήρωές του. 

Το να ενσωματώνεις με απόλυτο τρόπο σε ένα πολιτικό πλαίσιο το έργο ενός δημιουργού, αγνοώντας καν τις προθέσεις του όπως τις εκφράζει στο έργο, είναι ο χειρότερος τρόπος για να προσεγγίσεις την τέχνη. Όταν μάλιστα αυτό γίνεται προληπτικά, πριν καν ολοκληρωθεί το έργο και το δεις, όπως με την ταινία του Γαβρά, τότε δεν έχουμε πρόβλημα στην κριτική άποψη, αλλά πολιτικό πρόβλημα. Πρόβλημα που ξεκινάει από τον επαρχιωτισμό μας σε πρώτο επίπεδο, αλλά κανείς δεν θα το παραδεχθεί αυτό σε μία χώρα που έχει μάθει να αναλώνει τα πάντα στο όνομα της εφήμερης σκέψης και επιλογής και να ζει ευχαριστημένη, ηδονικά αυτάρκης, στην άκρη του κόσμου. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr