Όχι άλλες ιδέες! Δε μπορούμε άλλες προτάσεις!

Ειλικρινά το γράφουμε, απευθυνόμενοι στο σύνολο των υποψηφίων δημάρχων της πόλης…

Από αυτόν τον ορυμαγδό των προτάσεων – αποφεύγουμε να τις χαρακτηρίσουμε ατεκμηρίωτες – προτιμούμε τον «ξύλινο» προγραμματικό λόγο των παρελθόντων ετών…

Το θέμα φυσικά δεν είναι ποιος έχει τις καλύτερες ιδέες και προτάσεις…

Αλλά, ότι ακριβώς εδώ και δύο εβδομάδες, που κορυφώθηκε η προεκλογική δραστηριότητα και η ανάλυση – εξειδίκευση του προγραμματικού λόγου της κάθε παράταξης, σχεδόν όλοι κάνουν το ίδιο λάθος…

Συναγωνίζονται πρώτα με τους εαυτούς τους και έπειτα με τους άλλους για το ποιος θα παρουσιάσει τις περισσότερες προτάσεις…

Ως σκέψεις, θα συμφωνήσουμε πως κάποιες, ακούγονται ενδιαφέρουσες έως και ελκυστικές…

Όταν όμως ο συναγωνισμός αναφέρεται στους αριθμούς, δηλαδή πόσες προτάσεις για ίδρυση μουσείων έχει ο ένας, πόσες ο δεύτερος και πόσες ο τρίτος υποψήφιος, το αποτέλεσμα είναι, να μην ασχολείται κανένας με την ουσία…

Και μπαίνοντας στην τελική ευθεία της προεκλογικής δραστηριότητας παρατάξεων και επικεφαλής διαπιστώνουμε, ότι αυτό που περιγράφουμε πιο πάνω, είναι μία γενικότερη αδυναμία τους…

Και όχι προτέρημα ή πλεονέκτημά τους…

Σε αντίθεση με τις περιφερειακές παρατάξεις, που κινούνται περισσότερο στοχευμένα, ενδεχομένως και σε σημείο… παρεξηγήσεως μέχρι στιγμής.

Θα επιχειρήσουμε πάντως κάποια στιγμή, μόλις καταλαγιάσει αυτός ο θόρυβος, να απαριθμήσουμε όλες αυτές τις προτάσεις, έτσι από περιέργεια…

Η υπόθεση Κυμπουρόπουλου – Πολάκη, δεν αναδεικνύει το προφανές, που συζητούν όλοι, για το αν είναι ή όχι αήθης η προσέγγιση της αναπηρίας από τον «αψύ Σφακιανό», αναπληρωτή υπουργό Υγείας…

Αλλά το ότι έχουμε φτάσει σε επίπεδο χώρας, να συζητάμε όχι ως αναγκαίο απλώς, αλλά ως απολύτως αυτονόητο, ότι η επιδοματική πολιτική συνιστά μεγαλύτερη κατάκτηση από την εργασία…

Και το σχόλιο δεν αναφέρεται στα μέλη του αναπηρικού κινήματος, αλλά σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες…

Όταν το κράτος επιχαίρει, που αυξάνει το ύψος των επιδομάτων ανεργίας, που διευρύνει τα όρια ένταξης ηλικιακών ή πληθυσμιακών κατηγοριών, για το εισόδημα αλληλεγγύης ή όταν η ελαστική εργασία γίνεται ο κανόνας, τότε είναι προφανές, ότι έχουμε αποτύχει…

Γιατί, όλα τα παραπάνω δε συνιστούν τίποτε άλλο πέρα από τη διαχείριση της φτώχειας (μας)…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ