Από το 2015 μία μερίδα του πολιτικού συστήματος με αναφορά προφανώς σε αυτούς που έχασαν τις εκλογές, ανέδειξε ως κύριο σημείο της κριτικής της, το «κλίμα πόλωσης» που δημιουργούνταν κατά τη γνώμη τους μέσα στην κοινωνία. Οι καταστάσεις που βιώσαμε το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, κάποιες από τις οποίες ήταν πρωτόγνωρες, έδωσαν το έναυσμα για ακόμα μεγαλύτερη προώθηση αυτής της γραμμής της «πόλωσης». 

Βέβαια αυτή η πολιτική γραμμή δεν ήταν ενιαία. Οι οπαδοί του Παπανδρέου για παράδειγμα αντιδρούσαν και για το «Ζάππειο» του Αντώνη Σαμαρά, ενώ οι οπαδοί της ΝΔ αντιδρούσαν κυρίως στο κλίμα που διαμόρφωσε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2015. Για το πώς απαντά η πλευρά των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, τα λέμε μία άλλη φορά, γιατί αυτό που κυρίως θέλω να πω, δεν είναι πώς βλέπει η κάθε πλευρά την κοινωνική ένταση ή πώς τοποθετεί από τη μεριά της κάθε φορά το «φύγετε» για τους άλλους.

Το ζήτημα είναι ότι ενόψει των τοπικών εκλογών, οι τόνοι έπεσαν εντυπωσιακά. Και έπεσαν γιατί όλοι οι υποψήφιοι καταλαβαίνουν κάτι πιο απλό από τις αναλύσεις περί «εθνολαϊκισμού», «αντιευρωπαϊσμού» και άλλων τινών: Αν θέλεις να βγεις δήμαρχος ή περιφερειάρχης θα μιλήσεις, θα ακούσεις και στο τέλος θα ζητήσεις την ψήφο όλων. Αν δεν σε αρέσει ο δεξιός, ο αριστερός ή ο κεντρώος, τότε απλώς το λες και το παίρνεις απόφαση ότι θα είσαι μειοψηφικό σχήμα. Και δεν είναι καθόλου κακό να είσαι μειοψηφία όταν έχεις καθαρό πολιτικό προφίλ. Όλοι οι άλλοι όμως, που θέλουν πλειοψηφίες αναγκαστικά μιλάνε στο πλήθος και αναζητάνε ευρεία στήριξη. Και καλά κάνουν προφανώς κι αυτοί. Για να αποδειχθεί όμως παράλληλα ότι και η εύκολη θεωρητικοποίηση και εργαλειοποίηση της συγκυρίας, δεν οδηγεί παρά… στο να την εγκαταλείπεις όταν δεν είναι χρήσιμη. Κάτι που το γνωρίζουν όλοι οι μετριοπαθείς πολίτες.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ