Γιατί η Οικολογία ως πολιτικό πρόταγμα είναι παντού στα προγράμματα των υποψηφίων, αλλά μοιάζει να μην είναι και πουθενά ή καλύτερα να μην είναι κεντρικό διακύβευμα; Η λέξη «μοιάζει» έχει τη σημασία της εδώ γιατί υποδεικνύει την αίσθηση που έχουμε, αυτό που εισπράττουμε από τις εξαγγελίες των παρατάξεων και των υποψηφίων. Αισθανόμαστε ότι δεν είναι προτεραιότητα.

Το θέμα δεν είναι πάντως τόσο απλό. Θυμίζουμε ότι στο παρελθόν η πολιτική οικολογία δεν περνούσε καν… από την είσοδο για τις περισσότερες παρατάξεις. Σήμερα είμαστε πολύ καλύτερα και σαφώς πολλά προγράμματα κομμάτων και παρατάξεων έχουν «πρασινίσει». Και προφανώς το ζήτημα δεν είναι να υπάρχουν απλώς κάποιες προτάσεις ή μερικά ευχολόγια, για να υπάρχει και το οικολογικό στη βεντάλια ενός προγράμματος. Το θέμα είναι να μιλάνε και να μιλάμε όλοι μας επί της ουσίας.

Όταν κάνουμε λόγο όμως για πρόταγμα, είναι γιατί στην εποχή μας το ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και έρχεται στο προσκήνιο με την ίδια δυναμική που έχει η οικονομική κρίση ή η κοινωνική προστασία. Τα ζητήματα της ενέργειας, η κατάσταση των οικοσυστημάτων, η ποιότητα ζωής στις πόλεις είναι μερικές μόνο παράμετροι του συνολικού προβλήματος που άπτεται των πολιτικών ανάπτυξης. Και υπό αυτήν την έννοια, η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι θα μπορούσαν οι υποψήφιοι να σηκώσουν λίγο πιο ψηλά στην ατζέντα τους την οικολογία ώστε να ανοίξει και ο κοινωνικός διάλογος. 

Όλοι θέλουμε κάπου να πάμε

Όλοι θέλουμε κάπου να πάμε. Ζούμε στην εποχή των μετακινήσεων. Και να μην θέλουμε είναι συχνά η ανάγκη για μετακίνηση. Ας σκεφτούμε τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που κάνουν καθημερινά εκατοντάδες χιλιόμετρα για να πάνε στο σχολείο τους. Μετακίνηση είναι και αυτή και μάλιστα ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες αυτές που μετράνε και το κόστος και το θέμα της οδικής ασφάλειας, ως κομμάτι του βιοπορισμού τους. Αλλά είναι πολλοί ακόμα που ταξιδεύουν για τη δουλειά τους.

Και είναι βέβαια και μεγάλη η ζήτηση για ταξίδια εμπειριών, αναψυχής και διασκέδασης. Σαν να μην χωράει ο τόπος ή ίσως σε μία αναζήτηση των τόπων που μπορεί και να μας χωράει. Κι ας σκεφτούμε όσους προτιμούν τη μετανάστευση από επιλογή ή σε συνδυασμό με την ανάγκη της δουλειάς. «Εσύ που έμενες στο Λονδίνο» άκουσα να λέει ένα νέο παιδί στο άλλο, σε μία καθημερινή συζήτηση.

Όλα μοιάζουν κοντά πια κι όλα προσβάσιμα. Μία διαρκής μετακίνηση που είναι βέβαιο ότι μακροπρόθεσμα θα αλλάξει και τον τρόπου που βλέπουμε τον τόπο και τους εαυτούς μας σε σχέση με αυτόν.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr