Περιμένοντας αργά το απόγευμα χτες να μιλήσει ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης αντιλήφθηκα, ότι πέρασε πια εκείνη η εποχή που ένας αρχηγός έφερνε και ένα «μποναμά» στην επαρχία με την ομιλία του. Τότε που από το βήμα μίας συγκέντρωσης στην πλατεία, πολύς κόσμος, πολύ περισσότερος από αυτόν που πηγαίνει σήμερα σε εκδηλώσεις, περίμενε να ακούσει κάτι εντυπωσιακό και μεγαλεπήβολο, δείγμα και του ενδιαφέροντος που έχει προσωπικά ο αρχηγός και το κόμμα για τον τόπο.

Όσο και αν δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί το πολιτικό κλίμα στους καιρούς της κρίσης έχει βαρύνει και η κομματική αντιπαράθεση έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα αρνητικότητας και λαϊκισμού, η πραγματικότητα είναι ότι τα έργα στην Ήπειρο δεν γίνονται βάσει των επιθυμιών των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών. Υπάρχουν πλέον συγκεκριμένες διαδικασίες, θεσμικές στην κεντρική κυβέρνηση και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, μέσα από τις οποίες περνάει ο σχεδιασμός και η υλοποίηση έργων. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν υπάρχει περιθώριο στα κόμματα να αναπτύξουν μία πολιτική αντίληψη, ένα πλαίσιο για τα έργα που χρειάζεται ο τόπος. Κι αυτό κάνουν πλέον λίγο πολύ όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί που έρχονται στην πόλη αν προσέξουμε καλύτερα την ομιλία τους. Εκεί που διαφοροποιούνται είναι στον απολογισμό για τα έργα που υλοποιήθηκαν στη δικιά τους θητεία και τις ελλείψεις που εντοπίζουν στις θητείες των άλλων. 

Αυτός ο τύπος εκσυγχρονισμού της πολιτικής έρχεται και ως ανάγκη μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις που συναντούν κατά την άσκηση πολιτικής οι κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα που ακόμα παρουσιάζει πολλές ελλείψεις σε βασικές υποδομές, είναι προφανές ότι όλες οι κυβερνήσεις καλούνται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Κατά συνέπεια, πάνω κάτω ξέρουμε τουλάχιστον γι΄ αυτόν τον τομέα τι μπορεί να πει ο Κ. Μητσοτάκης ή ο Αλ. Τσίπρας μεθαύριο. Κι ίσως τελικά εκεί να γεννιέται ένα νέο πρόβλημα που είναι η υπαγωγή της πολιτικής στις ανάγκες, η προσαρμογή της στα προβλήματα και τις ελλείψεις του σήμερα και μόνο και τελικά η αδυναμία της να δει αλλιώς το μέλλον της χώρας ή να σχεδιάσει διαφορετικούς δρόμους. 

Τόσες φωτογραφίες από παντού

Πόσες φωτογραφίες. Από παντού και από όλους. Όλοι μας ανεβάζουμε φωτογραφίες που βγάζουμε κατά ριπάς, κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Δεν είναι κακό, το αντίθετο. Σημαίνει ότι θέλουμε να βλέπουμε, αλλά κι ότι βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα στο χώρο. Η φωτογραφία μέσα από τα κινητά είναι στην πράξη η έκφρασή μας.

Είναι όμως και έντονη η τάση ανάδειξης παλιών φωτογραφιών. Προσωπικά αρχεία βγαίνουν στο φως, αρχεία για τις πόλεις, τον τόπο μας, μας δημιουργούν στην ουσία μία νέα εικόνα για το παρελθόν. Κι αυτό δεν είναι κακό προφανώς, γιατί είναι και μία μορφή γνώσης και αυτογνωσίας στο κάτω κάτω.

Αυτό που θέλει μια προσοχή με τη φωτογραφία ειδικά αυτή που διακινείται στον πολύ κόσμο, είναι η ας την πούμε μια παγίδευση στην εικόνα και το φαίνεσθαι. Ο κίνδυνος να μείνουμε δηλαδή στην επιφάνεια. Αλλά αυτό αντιμετωπίζεται όταν δείχνουμε και την αγωνία μας για το περιεχόμενο, όταν μεριμνούμε για αυτό που είναι πίσω από την εικόνα. Αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι έχουμε αυτήν την ευαισθησία και την ανάγκη να δούμε και πέρα από την επιφάνεια. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr