Είναι λογικό ότι ένα ερώτημα στις συζητήσεις των ημερών είναι αν θα εκλεγεί ο Θωμάς Μπέγκας ή ο Μωυσής Ελισάφ. Με τέτοια ερωτήματα τρέφεται η καθημερινότητα τις προεκλογικές περίοδοι. Άλλωστε δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Παραπάνω από μία γενιές Γιαννιωτών μεγάλωσαν με το δίδυμο Φίλιος- Γκόντας στις τοπικές εκλογές.

Αυτή τη φορά όμως υπάρχει μία διαφοροποίηση στις δημοτικές εκλογές των Ιωαννίνων. Το δίδυμο των διεκδικητών προέρχεται από τον κεντροαριστερό χώρο ενώ στο παρελθόν, ο ένας ήταν κεντροαριστερός και ο άλλος κεντροδεξιός. Αυτό σημαίνει ότι αυτή η μάχη θα έχει και πολύ διαφορετικά πολιτικά χαρακτηριστικά.

Το ότι η κεντροδεξιά δεν έχει κεντρικό ρόλο, έχει να κάνει με την πολυδιάσπαση του χώρου. Ο νεοδημοκράτης ψήφισε στη μία κάλπη Μητσοτάκη, στην άλλη Καχριμάνη και στην τρίτη έναν από τους Τ. Καλογιάννη, Ν. Γκόντα, Άρη Μπαρτζώκα αλλά και Μ. Ελισάφ και Θ. Μπέγκα. Και είναι αυτό ενδεικτικό της νέας κατάστασης που δημιουργείται στις τοπικές εκλογές, ειδικά με την απλή αναλογική και το τέλος των παλιών κομματικών οριοθετήσεων.

Εκεί όμως είναι και το ερώτημα για το τι θα γίνει στη δεύτερη Κυριακή. Γιατί δεν μπορεί πλέον να υπάρξει ούτε καν μία ελάχιστη κομματική θεώρηση που να δείχνει έστω μία τάση. Όλοι καλούνται πια να διαλέξουν έναν από τους δύο. Και το «όλοι» εδώ έχει κυριολεκτικό νόημα.

Επιπλέον, ο Θωμάς Μπέγκας και ο Μωυσής Ελισάφ είναι πλέον γνωστοί στους ψηφοφόρους, τους έμαθαν από τον μακρύ προεκλογικό αγώνα. Πού θα κριθεί συνεπώς η επιλογή του εκλογέα κανείς δεν ξέρει. Αυτό όμως που έχουν να κάνουν οι δύο υποψήφιοι, είναι να αποδείξουν ή να δείξουν έστω, με το ύφος τους πια και με τον τρόπο τους ο καθένας ότι μπορούν να υπερβούν καταστάσεις και όρια, να υπερβούν ακόμα και τον εαυτό τους ώστε να πείσουν ότι τη Δευτέρα θα μπορούν να εκπροσωπούν και το όλον, όλους μας.

Πειράζοντας το κοινωνικό οικοδόμημα

Κι όμως κάτι έβγαλε μεταξύ άλλων πολλών και η κάλπη των ευρωεκλογών. Υπάρχει μία απόσταση της ανώτερης μεσαίας τάξης από την κατώτερη και φτωχοποιημένη. Κι αυτό προκύπτει από τη στήριξη προς τη ΝΔ ενός τμήματος επαγγελματιών και κλάδων που βλέπουν μόνο το ζήτημα της φορολόγησης ως σημαντικό.

Το θέμα δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο, ούτε παράλογο. Η φορολόγηση είναι μία διαχωριστική γραμμή που διαμορφώνει και εκλογικά ποσοστά στις μέρες μας και όχι μόνο στην Ελλάδα. Στην άλλη Ευρώπη, κρίσιμο θέμα είναι και η ποιότητα ζωής και το περιβάλλον γι’ αυτό και ανώτερα στρώματα επιλέγουν πια τους Πράσινους σε μεγάλα αστικά κέντρα.

Το δύσκολο με την Ελλάδα είναι ότι είναι μια χώρα ταυτόχρονα χρεωμένη και σε κρίση. Οπότε είναι μείζον πρόβλημα τα δημόσια έσοδα. Γιατί από τα έσοδα αυτά, άρα και τη φορολογία, κρίνονται και κρίσιμα κοινωνικά θέματα όπως η πρόσβαση στην εκπαίδευση και την Υγεία. Μπορεί άραγε μία χώρα όπως η Ελλάδα από τη μία μέρα στην άλλη να μειώσει το κράτος της- που είναι και ο μόνος αποτελεσματικός δρόμος για να μειωθούν οι φόροι- χωρίς να αυξήσει τις ανισότητες και χωρίς να προκαλέσει νέα ρήγματα στα κάτω του κοινωνικού σώματος. Νομίζω ότι αν δεν αυξηθούν από άλλη πηγή τα έσοδα, όπως η ανάπτυξη, όποιος ρισκάρει να πειράξει το κοινωνικό οικοδόμημα, σκοπεύοντας σε εκλογικά οφέλη, δεν θα βρει εναλλακτικές. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr