Δημιουργείται ένα αντιφατικό αίσθημα χαλάρωσης για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας. Από τη μία η κυβέρνηση που προχώρησε σε μία σειρά παροχών για την «επιστροφή» μέρους του πλεονάσματος που υπερβαίνει τον συμφωνημένο στόχο. Κι από την άλλη η ΝΔ που στοχεύει να γίνει κυβέρνηση, η οποία με ένα από τα τρία συνθήματά της που είναι η μείωση της φορολογίας, υπονοεί ότι αυτό είναι και το κλειδί για την αλλαγή στην οικονομία.

Φυσικά και οι δύο πλευρές παίρνουν και μία δόση από το πρόγραμμα του άλλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει και αυτός μείωση των φόρων ενώ η ΝΔ υπερασπίζεται την κοινωνική πολιτική της. Επίσης και οι δύο συμφωνούν ότι πρέπει να αυξηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης ώστε να δημιουργηθεί νέος πλούτος.

Το ότι διαφωνούν στη στρατηγική ή σε άλλα επιμέρους στοιχεία, είναι πολιτικό θέμα και αφού έχουμε μπροστά μας και εκλογές θα κριθεί και εκεί. 

Η αντίφαση είναι ότι προς το παρόν τουλάχιστον, τόσο τα στοιχεία από την ίδια την οικονομία, όσο και οι συμφωνίες που έχει υπογράψει η χώρα με τα μνημόνια επιτρέπουν μόνο πολιτικές λιτότητας. Κι αυτό είναι απλό: Γιατί μόνο έτσι περισσεύουν χρήματα για να πληρώνουμε το χρέος.

Τώρα, αν έρθει η ανάπτυξη προφανώς θα ξαναδούμε το θέμα της αναδιανομής του πλούτου.

Χειρότερη είναι η αντίφαση με τις ελπίδες που δημιουργούνται από αυτή καθ’ αυτή την εκλογή ενός κόμματος. Πιστεύουν πολλοί ακόμα όπως βλέπουμε ότι θα είναι καλύτερα για τους ίδιους αν στην εξουσία βρεθεί το «δικό τους». Οι βασικές παθογένειες δηλαδή της πολιτικής στην Ελλάδα δεν έχουν εκλείψει. 

Ψάχνουμε με αγωνία να βρούμε 

έναν φυσικό τρόπο ζωής

Ψάχνουμε με αγωνία να βρούμε έναν φυσικό τρόπο ζωής ενώ ζούμε μέσα σε έναν αφύσικο τρόπος ζωής. Τι αντιφατικό που ακούγεται και είναι αυτό;

Να ζεις μέσα σε έναν κόσμο που έφτιαξες για το καλό σου αλλά να το ψάχνεις τελικά έξω από αυτόν. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο to be or not to be. 

Και όλη αυτή η αναζήτηση μας οδηγεί συχνά στα άκρα, σε μία απόσταση και απομάκρυνση από την καθημερινότητα των άλλων. Κι άλλες φορές φέρνει την απογοήτευση αφού δεν τα καταφέρνουμε.

Πώς θα βρούμε την ισορροπία; Πώς θα βρεθεί μία χρυσή τομή μεταξύ του αναχωρητισμού και της ικανοποίησης; Πώς θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής αλλά και τη ζωή των πολλών; Γιατί τελικά αν δεν αλλάξει κάτι για όλους, μάλλον δεν αποδίδει ούτε στον έναν. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

αfkaramitsos@yahoo.gr