Ο γράφων τη στήλη είχε προγραμματίσει μία μικρή ανάπαυλα από την ερχόμενη Δευτέρα, για μία εβδομάδα, ως μία απαραίτητη ανάσα, πριν τις εθνικές εκλογές…

Αλλά… τον πρόλαβε μία απόφαση ενός αγαπημένου του προσώπου, που εγκατέλειψε χθες τα εγκόσμια, πλήρης ημερών!

Και έτσι, θα χρειαστεί να σας αφήσουμε από σήμερα, για να ξανανταμώσουμε την 1η Ιουλίου…

Θα μας επιτρέψετε λοιπόν, να αποχαιρετήσουμε σήμερα τη γιαγιά μας, μέσα από τη στήλη, έστω κι αν αυτός ο αποχαιρετισμός έχει καθαρά προσωπικά χαρακτηριστικά…

Μέσα από αυτά όμως, μπορεί να διακρίνετε, είμαστε βέβαιοι ότι αυτό ισχύει για πολλούς και πολλά στοιχεία μίας ελληνικής καθημερινότητας στην επαρχία…

Χθες το πρωί λοιπόν, μετά από μία, μικρή ευτυχώς σε χρονική διάρκεια, ταλαιπωρία, χάσαμε τη γιαγιά Παρασκευή (Τσέβω, όπως την έμαθε και την αποκαλούσε όλος ο κόσμος) σε ηλικία 96 ετών!

Και αυτές τις πρώτες δύσκολες ώρες που καλείσαι να συνειδητοποιήσεις τον θάνατο ενός δικού σου ανθρώπου, που πατούσε στέρεα στα πόδια του και στα λογικά του, περνούν πολλά και διάφορα από το μυαλό σου…

Η θλίψη της απώλειας, προφανώς κυριαρχεί, ειδικά στη σκέψη, ότι έμεινε πίσω, σε ηλικία επίσης 96 ετών, χαίρων άκρας υγείας, μέχρι σήμερα, ο σύζυγος και παππούς μας!

Όμως, έρχονται στο νου όλες εκείνες οι στιγμές του παρελθόντος από τότε που ήμασταν παιδιά και που μάθαμε τι σημαίνει να έχεις παππού και γιαγιά, που ζουν στο χωριό…

Που ξυπνάνε και κοιμούνται με την έννοια τους στα ζωντανά στο βουνό, και στο καταντιό, στο σπίτι, εκεί που όλα πρέπει να είναι τέλεια…

Για την ώρα που θα γυρίσει ο άνδρας από τα ζώα και πρέπει να βρει φαγητό έτοιμο, να έχει έτοιμο το κολατσιό, όταν εκείνος θα φύγει πριν το χάραμα, για να είναι σελωμένο το μουλάρι, για την ανηφόρα και για να έχει ξεκινήσει η προετοιμασία για το μεσημεριανό τραπέζι, για τη φαμίλια…

Περνώντας τα χρόνια, διαπίστωνα αυτή τη σοφία του ανθρώπου που έχει φάει την κακουχία με το κουτάλι, πολέμους, εμφυλίους, εποικισμούς υποχρεωτικούς, μετά το 1950, αλλά και την αδάμαστη θέληση για ζωή…

Μακριά από κάθε σκέψη για παραίτηση, επειδή πέρασαν τα 80, τα 90 ή τα 95!

Άλλη ζωή, άλλα σκαριά ως άνθρωποι «ψημένοι» σε δυσκολίες, που δεν περνούν ποτέ από το δικό μας μυαλό…

«Αχ, αυτά τα ζαλίκια…», έλεγε τελευταία, μην μπορώντας ίσως να  αποδεχθεί, ότι στα 96 δεν είναι και τόσο φυσιολογικό να θέλεις να κάνεις, ό,τι έκανες πριν από 20 χρόνια, και γι’ αυτό δε σε κρατούν τα πόδια…

Οι αναμνήσεις είναι μόνο γλυκές! Όπως και το φιλί της, μόλις δύο ημέρες πριν χαθεί… Πικρός, είναι μόνο ο αποχαιρετισμός… 

Το πιο σημαντικό όμως, για το οποίο δε θα πάψουμε ποτέ να την ευχαριστούμε, είναι ότι έδωσε την ευκαιρία στα παιδιά μας, στα δικά της δισέγγονα, να τη γνωρίσουν πολύ καλά και να περάσουν πολύ χρόνο μαζί της. Είναι εμπειρίες ζωής που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά τους!