Είναι κοινός τόπος πια ότι έχει γίνει τόσο πολύπλοκη η κατάσταση που βιώνουμε στις πόλεις και τόσο μεγάλες οι ανάγκες μας, που δεν μπορεί παρά να χρειάζονται συνεργασίες.

Ενώ όμως μοιάζει αυτονόητο, δεν συμβαίνει και στην πράξη, δεν βλέπουμε συνεργασίες.

Τα παραδείγματα που θα έπρεπε να υπάρχει δείγμα γραφής είναι πολλά. Η διαχείριση των σκουπιδιών, ή του νερού, η αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων όπως η ανεργία και η φτώχεια, η κάλυψη των πολιτιστικών αναγκών.

Η Πολιτεία έχει προβλέψει κάποιου είδους θεσμική συνεργασία, όπως είναι οι φορείς διαχείρισης των απορριμμάτων ή τον συντονισμό των ενεργειών στην τοπική αυτοδιοίκηση μέσω δημοτικών επιχειρήσεων. Αυτό που γίνεται στην πράξη όμως είναι να αυξάνουν οι δομές και οι φορείς και να αυξάνεται μαζί τους και η σύγχυση και η επικάλυψη των αρμοδιοτήτων. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της λίμνης όπου οι φορείς που έχουν αρμοδιότητα, αλλά και όσοι ενδιαφέρονται να δράσουν για την προστασία τους μπορεί να είναι διψήφιος αριθμός.

Τελικά, φαίνεται ότι ο συντονισμός δεν θα έρθει από πάνω. Δεν μπορεί το κράτος να επιλύσει όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στη χώρας. Ίσως και να μην πρέπει κιόλας γιατί υπάρχει η Τοπική Αυτοδιοίκηση και μία σειρά ακόμα ανεξάρτητων φορέων. Αυτό που πρέπει να κάνει το κράτος είναι να ορίσει τις βασικές πολιτικές και να εξασφαλίσει τις κύριες γραμμές χρηματοδότησης. Αντίθετα, από κάτω, όσοι ενδιαφέρονται για τον τόπο τους, πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία του συντονισμού και της συνεργασίας. Ο καιρός που ζητούσαμε τα πάντα από το κράτος ή που μόνο ο γείτονας είχε το φταίξιμο, πέρασε.

Και τα βουνά πώς λέγονται

Ζούμε και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό σε μία περιοχή πολύ κοντά στη Φύση και στις άγριες εκδοχές της ακόμα ακόμα. Σε λίγη ώρα μπορούμε αν θέλουμε να ξεκινήσουμε μία πεζοπορία προς μία πανύψηλη κορυφή ή μία κατάδυση σε σπάνια θαλάσσια τοπία. Κι όμως, η καθημερινότητά μας μοιάζει να είναι πολύ μακριά από τη φύση.

Και δεν σημαίνει ότι αύριο θα γίνουμε όλοι ορειβάτες ή καταδύτες. Ούτε από την άλλη το πρόβλημα είναι πια η πρόσβαση. Δεν χρειάζεται να φτιάξουμε αυτοκινητοδρόμους στα όρη τα άγρια βουνά για να δείξουμε ότι είμαστε κοντά στο φυσικό περιβάλλον. Το αντίθετο, πρέπει να σεβόμαστε την «απόσταση» που απαιτεί η φύση για να συνεχίσει να λειτουργεί με αυτονομία μακριά από την ανθρωπογενή δράση. 

Στην πόλη μας όμως μοιάζει να απέχουμε γενικώς. Δεν ξέρω αν η λύση είναι ένα δύο μουσεία φυσικής ιστορίας. Σίγουρα τα παιδιά μας περνάνε πολύ καλά όταν πηγαίνουν εκπαιδευτικές εκδρομές σε ανάλογες δομές που έχουν πχ οι Φορείς Διαχείρισης. Κάτι πρέπει να κάνουμε όμως για να διαπερνά την πόλη μας και όλο αυτό που βλέπουμε  γύρω μας. Που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο άγνωστο. Αλήθεια πώς λέγονται τα βουνά που μας περιβάλλουν. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr