Όσο περνάνε οι μέρες κάπως κινούνται και οι υποψήφιοι βουλευτές. Για την ακρίβεια, κινούνται μεν, αλλά δεν ξεφεύγουν κι από τα όρια του προεκλογικού αγώνα, ο οποίος με τη σειρά του έχει θερμοκρασία… υποθερμίας. Ακούμε φυσικά τα βασικά της γραμμής των κομμάτων, κάποιοι υποψήφιοι ενσωματώνουν και στοιχεία από τις προσωπικές και επαγγελματικές εμπειρίες τους, όμως είναι φανερό ότι το προσωπικό στίγμα δεν είναι έντονο.

Είναι ένα φαινόμενο που είχαμε και στις τοπικές εκλογές. Οι πολιτικοί μας διστάζουν να εκτεθούν προσωπικά, να ταυτιστούν με ιδιαίτερα θέματα, να αναδείξουν κάτι διαφορετικό. Προτιμούν τη μέση γραμμή και τα ζητήματα διαχείρισης. Προφανώς δεν ισχύει για όλους αυτό και σίγουρα έχει να κάνει και με τα χρόνια που ασχολούνται. Τους παλιότερους ή όσους έχουν ασκήσει κυβερνητικό έργο τους ξεχωρίζουμε από όσα έχουν πράξει. Αλλά όχι σε σημείο να αποτελεί και ταυτότητά τους.

Αυτό που θα είχε ενδιαφέρον θα ήταν μία υποψηφιότητα βουλευτή που θα στηριζόταν πάνω σε συγκεκριμένη ατζέντα. Δύο τρία σημεία που ο βουλευτής θα ήθελε να προχωρήσει στη θητεία του και να νομοθετήσει για αυτά- γιατί ξεχνάμε τις υποχρεώσεις του νομοθετικού έργου- παράλληλα πάντα με τις ανάγκες υλοποίησης του κυβερνητικού έργου.

Θα θέλαμε υποψηφίους που να ξεχωρίζουν και όχι μόνο να στηρίζουν το έργο και την καμπάνια του κόμματός τους. 

Η προσβασιμότητα δεν είναι μόνο θέμα νόμου

Βοηθούσα μια μέρα έναν συμπολίτη να εισέλθει σε δημόσιο κτίριο που δεν είχε καμία δυνατότητα πρόσβασης αν έχεις κινητικά προβλήματα. Δεν είναι το θέμα να σηκώσουμε θόρυβο και να απαιτήσουμε λύσεις. Γίνεται κάτι τέτοιο άλλωστε κατά καιρούς, όχι πάντα όμως με αποτέλεσμα. Το ζήτημα δεν είναι να εφαρμοστούν οι νόμοι που ζητάνε ελευθερία πρόσβασης για όλους, αλλά να μην χρειάζεται κανένας τέτοιος νόμος.

Γιατί όταν μπαίνει ένα πρόβλημα μόνο στο νομικό του μέρος, συχνά βρίσκονται και παράθυρα υπεκφυγής. Το ζήτημα είναι να είναι αυτονόητο για το κράτος ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να έχει προσβάσιμα κτίρια. Να είναι μέρος του λειτουργικού του έργου, της καθημερινής του δουλειάς. Πώς βγαίνει η μισθοδοσία κάθε μήνα, έτσι πρέπει να γίνεται κι ένα έργο πρόσβασης.

Γιατί πλέον δεν υπάρχουν τεχνικά προβλήματα. Που και να υπάρχουν ενίοτε ειδικά σε παλιά ή ιστορικά κτίρια το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τα υπερβείς. Κατεβάσεις κι έναν τοίχο που λέει ο λόγος. Η πρόσβαση είναι σαν να ανασαίνει το Δημόσιο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr