Η πρόταση του προέδρου του Φορέα της Λίμνης Φίλιππα Φίλιου για τη δημιουργία ενός ταμείου μέσα από το οποίο η τοπική κοινωνία θα χρηματοδοτεί δράσεις για τη λίμνη, έχει ενδιαφέρον ακριβώς γιατί εισάγει την έννοια του «πράσινου φόρου» με πολύ συγκεκριμένο και χειροπιαστό τρόπο. Η εποχή που όλα τα περιμέναμε από το κράτος έχει τελειώσει, μετά και την αδυναμία που εκδήλωσε το ίδιο το κράτος μέσα στην κρίση να ανταπεξέλθει στα πάντα. Αλλά, επιπλέον, η πρόκληση είναι η αυτοδιαχείριση των προβλημάτων μας και η συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών.

Υπάρχουν όμως συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την εφαρμογή ενός πράσινου φόρου. Για να χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα της λίμνης, πρώτα από όλα οι δράσεις που θα γίνουν πρέπει να είναι συγκεκριμένες και εκ των προτέρων γνωστές- θα πρέπει δε, να υπάρχει και περίοδος διαβούλευσης για τη χρησιμότητά τους. 

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, πρέπει να υπάρχει πλήρης διαφάνεια για την εξέλιξη των έργων και την αξιοποίηση των πόρων και με την ολοκλήρωσή τους και μία αξιολόγηση του αποτελέσματος.

Τρίτον, ο «φόρος» δεν πρέπει να είναι μόνιμος, αλλά προσωρινός και να μην καλύπτει βασικές υποχρεώσεις του κράτους. 

Με αυτές τις προδιαγραφές, αυτό που απομένει είναι να προσδιοριστεί και το ποιος θα πληρώνει. Γιατί για κάθε έργο και δράση δεν θα υποχρεώνονται να πληρώσουν όλοι. Άλλωστε το κλειδί είναι να πειστούν πολίτες και φορείς να συμμετέχουν και να συναποφασίσουν τη συμμετοχή και όχι να υπάρχει αίσθηση ότι μπαίνει ακόμα ένα «χαράτσι».

Οι πόλεις μας είναι μέσα στα σπίτια μας πια

Είναι κάτι μέρες που δεν ακούς τίποτα στο δρόμο. Ησυχία. Τα πρωινά ο κόσμος που λείπει στις δουλειές αφήνει πίσω του την απουσία που με το ζόρι καλύπτεται μετά το απόγευμα. Γιατί και τις άλλες τις ώρες τις μη εργάσιμες, στο σπίτι του είναι ο κόσμος. Είναι και δύσκολα τα οικονομικά για να βγεις έξω, είναι κι ότι δεν υπάρχει και διάθεση.

Και ακούω για εξόδους και τριήμερα, αλλά  τα σαββατοκύριακα δεν βλέπω και πολλούς να λείπουν. Μόνο τον δεκαπενταύγουστο λείπει πια ο κόσμος από την πόλη.

Και μετά δεν είναι και οι ανάγκες όλες ίδιες, Στα σπίτια μένουν πια ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να μετακινηθούν, παιδιά που διαβάζουν, μόνοι τους άνθρωποι που έχουν τα δικά τους θέματα.

Και η πόλη άλλωστε δεν είναι και τοσο ελκυστική. Με το ζόρι έχεις το χώρο σε μια γειτονιά για να βγεις λίγο έξω. Κι άντε να πας μέχρι τη λίμνη να περπατήσεις. Οι πόλεις μας είναι μέσα στα σπίτια μας πια, για πολλούς από εμάς.