Καλύτερα με συνεννόηση 

Θα μπορούσε το παράδειγμα της λύσης που δόθηκε στην περίπτωση Ρωμανού να λειτουργήσει ευρύτερα στο πολιτικό σύστημα και τη λειτουργία της δημοκρατίας μας;
Ναι θα μπορούσε. Αυτό που έγινε στην πράξη ήταν η σύμπνοια μίας ευρείας κοινωνικής συμμαχίας και η ομοφωνία των κομμάτων σε μία νομική διέξοδο. Καλύτερα δεν θα μπορούσε να γίνει, αν και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Κι αυτό που έδειξε ήταν ότι δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο σε μια ιστορία, δεν υπάρχει σύγκρουση μόνο των δυνάμεων του σκότους και του φωτός.
Το πολιτικό μας σύστημα φλερτάρει συχνά με τους μανιχαϊσμούς, τον διχασμό, την τελική σύγκρουση. Ειδικά αυτή η κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει πολλές φορές στρατηγικές έντασης για να περάσει δύσκολες πολιτικές με αποκορύφωμα βέβαια την ψήφιση των μνημονίων. Μας έχει γίνει τέτοια συνήθεια όλο αυτό, που μας εξέπληξε τούτη τη φορά. Παρά το γεγονός ότι απορούσες που ένα ολόκληρο υπουργικό συμβούλιο είχε στυλώσει τα πόδια και δεν έδινε μια… εκπαιδευτική άδεια. Μα δεν καταλάβαιναν ότι δεν είχαν περιπέσει σε αδιέξοδο;

Χαραμάδα

Προφανώς και η κυβέρνηση και ειδικά η ΝΔ βγαίνει χαμένη από αυτήν την ιστορία. Μόλις την περασμένη εβδομάδα κορυφαίοι πολιτικοί δήλωναν ότι δεν υπάρχει νομική λύση ενώ ο πρωθυπουργός χρέωνε μέσα στη Βουλή στον ΣΥΡΙΖΑ την υπεράσπιση ενός ληστή με καλάσνικοφ.
Παρ’ όλα αυτά, είναι ακριβώς η ΝΔ ως κυβερνητικό κόμμα που βλέπει μπροστά της μια χαραμάδα για ένα άλλο ύφος και περιεχόμενο εξουσίας. Μιας εξουσίας που μπορεί να ακούει τη φωνή της κοινωνίας, που μπορεί να ελίσσεται για να αυξήσει την κοινωνική συνοχή. 
Αν ανοίξει κι άλλο αυτή τη χαραμάδα, μπορεί να αναζητήσει ξανά το χαμένο κέντρο του εκλογικού σώματος που έχει βαρεθεί μέχρι σήμερα τους υπουργούς που νομίζουν ότι ζουν ακόμα στον Εμφύλιο και το καλοκαίρι του 1948.

Μικρές νίκες

Η διακοπή της απεργίας πείνας από τον Νίκο Ρωμανό, οδήγησε πολλούς υποστηρικτές του να μιλήσουν με ευκολία για «νίκη». Ήταν μια μικρή, αλλά ζωτική νίκη. Είναι όμως πολύ μακριά ακόμα μια πραγματική νίκη για την επίλυση τόσο σημαντικών κοινωνικών προβλημάτων όπως είναι το σωφρονιστικό μας σύστημα. Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι δραματική.
Κάποτε, ένας πρωθυπουργός πίστευε στα αλήθεια ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει Δανία του Νότου. Επί των ημερών του έγινε προτεκτοράτο του ΔΝΤ. Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσαμε ως κοινωνία και κράτος να παλέψουμε για να βρούμε ένα δρόμο για το σκανδιναβικό μοντέλο ας πούμε για τις φυλακές. Ακόμα και μέσα στην κρίση θα μπορούσαμε να δούμε τι σημαίνει δίκαιη δίκη (κάτι μας λένε αυτές τις μέρες και οι δικηγόροι) ή ανοιχτή φυλακή. Ας κάνουμε ένα μικρό βήμα για μια καλύτερη κοινωνία κι ας μην περιμένουμε θαύματα. Άλλωστε οι τελευταίες μέρες έδειξαν ότι και τα θαύματα κρύβονται συχνά μέσα σε μικρές νίκες, όπως το να σπουδάζει ένα φυλακισμένος. Και μπροστά σε αυτές τις μικρές νίκες, κλείνονται στο καβούκι τους οι μεγαλόστομοι της εξουσίας. 

Πλήρης καθήλωση

Η γενικευμένη καχυποψία για όσα γίνονται γύρω μας είναι εκδήλωση του φόβου μας για την ίδια ζωή. Καχυποψία και καθήλωση. Είμαστε γεμάτοι ερωτήματα, διλήμματα και απωθήσεις. Έχετε προσέξει πόσο αδύναμο πλέον είναι το φλερτ των ανθρώπων και το ερωτικό ενδιαφέρον; Γιατί είναι ολοφάνερο ότι κανείς δεν έχει διάθεση να εκτεθεί, να ρισκάρει, να δοκιμάσει ένα άνοιγμα. 
Κι αν με απορρίψει σκέφτεται ή αν δεν είναι όπως θέλω; Πλήρης αδυναμία, αδράνεια, εσωστρέφεια και απογοήτευση.
Και μην νομίζουμε ότι είναι κάτι άλλο και οι άλλες εκφάνσεις της ζωής. Με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί κάποιος να εκφράσει το ερωτικό του ενδιαφέρον, δεν μπορεί να εκδηλώσει και το πολιτικό ή κοινωνικό του ενδιαφέρον. Ο αποκλεισμός είναι πλήρης.
Και μπορεί αυτά να τα έχει περιγράψει ο Μπουνιουέλ στην Ωραία της Ημέρας και στις άλλες τρομερές (και τρομακτικές) του ταινίες, αλλά τότε, σιγόκαιε ακόμα μια ελπίδα κοινωνικής ανατροπής, υπήρχε μια προσμονή για έναν καλύτερο κόσμο.
Σήμερα τι έχουμε να περιμένουμε; Τίποτα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr