Το πρώτο ουσιαστικά νομοσχέδιο της νέας κυβέρνησης που δίνει ένα πολιτικό στίγμα για τη νέα διακυβέρνηση είναι αυτό περί του λεγόμενου «επιτελικού κράτους» που συζητείται στη Βουλή. Και καταγράφει ήδη και την πρώτη οριοθέτηση αφού επί της αρχής προχώρησε με τις ψήφους της πλειοψηφίας με την αντιπολίτευση να διαφωνεί, αν και κάποιες από τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετήθηκαν τελικά από τους εισηγητές.

Για να κριθεί μία τέτοια πρόταση, που έχει να κάνει με τη φύση της εξουσίας και τη δομή της κυβέρνησης, πρέπει να έχει κάποιος γνώσεις ειδικού που λείπουν από τους περισσότερους από εμάς. Προφανώς και μια πρώτη προσέγγιση μπορεί να γίνει και είναι εύλογο να ασκείται μία πολιτική κριτική στη συγκέντρωση πολλών εξουσιών στο πρωθυπουργικό γραφείο ή την προεδρία της κυβέρνησης, μία φράση που, επί τη ευκαιρία. μας θυμίζει παλιότερες κυβερνήσεις προ της δεκαετίας του ’80. Επίσης, η πρόσθεση νέων δομών, ακόμα κι αν στοχεύουν στον έλεγχο παλιότερων όπως στην περίπτωση της Διαφάνειας, ενδέχεται να αυξήσει παρά να μειώσει την πολυπλοκότητα στη λήψη αποφάσεων. 

Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν πρέπει να προτρέχει. Πρέπει να δοθεί χρόνος στην κυβέρνηση να εφαρμόσει το όραμά της και να δοκιμάσει τις πολιτικές της. Επίσης κανείς δεν ξέρει πώς θα λειτουργήσει κάτι στην πράξη, αν δεν το δει να υλοποιείται. Άλλωστε, η κυβέρνηση θα είναι που θα έρθει στη δύσκολη θέση αν δεν πάνε τα πράγματα όπως τα λέει σήμερα και τότε δεν θα μπορεί να διασωθεί ούτε από τα επικοινωνιακά τρυκ που μπορεί να σκεφτούν οι νέοι μετακλητοί υπάλληλοι- που παραδόξως είναι κάμποσοι αν σκεφτούμε πόσο «ενοχλητικοί» φαίνονταν για την τότε αντιπολίτευση οι αντίστοιχοι υπάλληλοι της προηγούμενης κυβέρνησης.

Μία παράμετρος που δεν συζητήθηκε σε σχέση με το επιτελικό κράτος, είναι η συσχέτιση με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία έχει μεν αυτόνομο ρόλο, καλείται όμως συχνά να τον επιτελέσει εξαρτώμενη από την κυβέρνηση, κυρίως στα οικονομικά, αλλά και με αρμοδιότητες που πολλές φορές αγγίζουν και κυβερνητικές ευθύνες. Η όλη συζήτηση περί αποκέντρωσης του κράτους που στο παρελθόν ήταν έντονη, και η απαίτηση ακόμα και μελών της σημερινής κυβέρνησης που δρουν σε δήμους και περιφέρειες, για περισσότερες αρμοδιότητες στις τοπικές Αρχές, θα βρουν άραγε μια ισορροπία με τη νέα μορφή του κράτους, που μοιάζει όλο και πιο συγκεντρωτική και πρωθυπουργοκεντρική; Να ένα ερώτημα που πρέπει να κρατήσουμε ως σημείωση για το μέλλον και όταν θα έρθει η ώρα της αξιολόγησης;

Γονείς μαζί με παιδιά παντού

Όλα μπορούν και πρέπει να μπορούν να τα κάνουν οι γονείς με τα παιδιά τους. Αλλά και αυτό το «όλα» έχει αποχρώσεις και όρια που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.

Είναι ωραίο που βλέπεις νέους γονείς να μην αποχωρίζονται τα παιδιά τους όταν είναι πολύ μικρά και να περνούν πολύ χρόνο μαζί. Τα παιδιά έχουν ανάγκη ακόμα και βιολογική, να μεγαλώνουν με τους γονείς τους σε εγγύτητα, σε μία συνεχή και αλληλοτροφοδοτούμενη επικοινωνία. Ειδικά στις μέρες μας που οι γονείς έχουν πολλές υποχρεώσεις στη δουλειά για να τα καταφέρουν με τον δύσκολο βιοπορισμό και δεν τους περισσεύει και πολύς χρόνος.

Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι τα πάντα και για όλους. Δεν χρειάζεται τα μωρά να ξενυχτάνε στους δρόμους επειδή οι γονείς θέλουν να βγουν μια νυχτερινή βόλτα. Δεν χρειάζεται τα παιδιά του Δημοτικού να δουν όλες τις παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στο θέατρο, γιατί δύσκολα θα αντιληφθούν το κείμενο- τους αρκεί μία αν χρειάζεται η εμπειρία ενός ανοιχτού πολιτιστικού γεγονότος. Και δεν χρειάζεται να είναι όλοι μαζί υποχρεωτικά για να φανεί και δημόσια πόσο αγαπημένη είναι η οικογένεια. Ένας έφηβος αγαπάει τους γονείς του, αλλά έχει ανάγκη και τους φίλους τους για μία έξοδο. 

Με άλλα λόγια, καλό είναι να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας, αλλά έχουν κι αυτά ανάγκη για τον δικό τους χρόνο, στον δικό τους κόσμο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr