Αν συνδεθούν όλα τα οικήματα του λεκανοπεδίου Ιωαννίνων με το αποχετευτικό δίκτυο, τότε θα μπορέσουμε να καθορίσουμε και ένα σημείο μηδέν για τον καθαρισμό της λίμνης. Μέχρι τότε θα χανόμαστε μέσα στις συζητήσεις.

Γιατί το αποχετευτικό είναι η βάση για να ορίσουμε την ανθρωπογενή επέμβαση στο οικοσύστημα της λίμνης, για να μετρήσουμε το μέγεθος της μόλυνσης.

Σε όλον τον κόσμο ισχύει το ίδιο, δεν ανακαλύπτουμε κάποια Αμερική. Μόνο που στον προηγμένο κόσμο που ανήκει και η Ελλάδα έχουν προχωρήσει πολύ με τα αποχετευτικά δίκτυα. Δεν είναι άμοιρος ο δυτικός κόσμος της μεγάλης μόλυνσης του περιβάλλοντος, προφανώς. Ακόμα και τα ποτάμια της κεντρικής Ευρώπης θα το πιστοποιούσαν αυτό, αν δεν θέλαμε να πιάσουμε τα μεγάλα ζητήματα της Κλιματικής Αλλαγής ή τη διατροφή, την ποιότητα του αέρα στις μεγαλουπόλεις. Όμως, αυτή η ανεξέλεγκτη και αυθαίρετη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα σε τόσο γενικευμένο επίπεδο, δεν συναντιέται εύκολα. Ας μην μας κακοφαίνεται η αρνητική αντίδραση του Λεονάρντο Ντι Κάπριο για την κατάσταση του βυθού στα νησιά του Αιγαίου. Όλη η χώρα είναι γεμάτη σκουπίδια παντού.

Ειδικά για τη λίμνη μας, έχουμε καθυστερήσει πολύ, παρά πολύ.

Η αναφορά στο αποχετευτικό έχει σημασία, γιατί είναι ένα θέμα που αφορά την πόλη και τον δήμο της και θέτει και τα όρια των ιεραρχημένων αναγκών για την προστασία της λίμνης. Κάτι που υποδεικνύει και το πώς πρέπει να προχωρήσουν και οι αντίστοιχες πολιτικές αντιμετώπισης. Το γεγονός ότι το όλο πρόβλημα φαίνεται να έχει κατανοηθεί από τους τοπικούς φορείς, ενώ και η Πολιτεία ανταποκρίθηκε με την εξασφάλιση των κονδυλίων για τα μεγάλα έργα που υπολείπονται όπως η επέκταση του Βιολογικού, δείχνει ότι είμαστε σε έναν καλό δρόμο. Στο τέλος του δρόμου όμως αυτού, που θα είναι μακρύς, θα πρέπει να γίνει και ο προγραμματισμός για την ανάδειξη της λίμνης. Και τότε πρέπει όλοι να είναι πιο έτοιμοι. 

Πώς καταφέραμε να πιεζόμαστε ακόμα και στις διακοπές

Ένα πρόγραμμα διακοπών το φτιάχνουν οι περισσότεροι ή καλύτερα αυτοί που θα πάνε διακοπές που είναι λίγο παραπάνω από τους μισούς κατοίκους της χώρας. Ακόμα όμως κι αυτοί που πάνε διακοπές, δύσκολα θα καταφέρουν να έχουν ένα διαφοροποιημένο πρόγραμμα, να κάνουν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους.

Κι αυτό γιατί έχει διαμορφωθεί ένα μοντέλο που μας πιέζει να έχουμε κοινές, πανομοιότυπες συμπεριφορές αν θέλουμε να λέμε ότι «πήγαμε διακοπές». Και είναι το μοντέλο που επιβάλλει να καταναλώσουμε, να ταιριάξουμε με συγκεκριμένα πρότυπα. Κι αν το προσέξουμε, όλα αυτά τα πρότυπα συντείνουν στο να δείχνουμε ότι περνάμε καλά και όχι να περνάμε και όντως, κατ’ ανάγκη καλά.

Και πρόκειται για μοντέλα και πρότυπα, ισχυρά, με επιρροή, τόση που δύσκολα τους αντιστέκεσαι. Ειδικά τα νέα παιδιά που αναζητούν και την ταυτότητά τους, δύσκολα μπορούν να διαλέξουν πιο προσωπικούς δρόμους ρισκάροντας να θεωρηθούν μειοψηφίες ή εκτός μόδας. 

Πώς όμως καταφέραμε να πιεζόμαστε ακόμα κι όταν θέλουμε να χαλαρώσουμε; Δύσκολη συζήτηση. Τουλάχιστον όμως να πυροδοτηθεί μία σκέψη με τη διατύπωση έστω του ερωτήματος. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr