Εδώ και πολλά χρόνια έχει τεθεί το θέμα των διάσπαρτων δημοσίων και δημοτικών υπηρεσιών και η ανάγκη κατασκευής μεγάλων κεντρικών κτιρίων που θα τις συγκεντρώσουν ώστε να διευκολύνεται και ο πολίτης. Τα βασικά σχέδια ήταν δύο. Το πρώτο ήταν η δημιουργία ενός διοικητικού κέντρου στο στρατόπεδο Βελισσαρίου αν αυτό παραχωρούνταν στην πόλη και η μεταφορά εκεί της Περιφέρειας. Θα μπορούσε τότε να μεταφερθεί στη σημερινή Περιφέρεια το Δημαρχείο.

Το δεύτερο σχέδιο ήταν η δημιουργία ενός νέου δημαρχείου. Είχε προταθεί η κατασκευή κτιρίου στην Λαϊκή της Αγ. Μαρίνας ενώ πρόσφατα έγινε συζήτηση για το ΚΕΠΑΒΙ. 

Όλα αυτά τα σχέδια δεν υλοποιήθηκαν, ούτε καν έφτασαν πολύ κοντά στην υλοποίηση. Ένα βασικό πρόβλημα που διογκώθηκε στα χρόνια της κρίσης, είναι η έλλειψη χρηματοδότησης. Δύσκολο να βρεθούν και στο μέλλον, κονδύλια για τόσο μεγάλα δημόσια κτίρια.

Μία παράμετρος που πρέπει επιπλέον να εξεταστεί στις μέρες μας, είναι και η σχέση που θα προκύψει από την αύξηση των ψηφιακών υπηρεσιών, οι οποίες και αντικαθιστούν σταδιακά τη διά προσώπου επαφή με το Δημόσιο. Είναι πιθανό στο μέλλον να μην χρειαζόμαστε μεγάλα δημόσια κτίρια.

Παρ’ όλα, αυτά, ειδικά ο Δήμος, χρειάζεται ένα κτίριο δημαρχείου. Προφανώς χρειάζεται ένα σύγχρονο, λειτουργικό και οικολογικό κτίριο, όμως το ότι το χρειάζεται η πόλη, το χρειάζεται. Είναι θέμα εξυπηρέτησης των δημοτών που σήμερα στις περισσότερες των περιπτώσεων αγνοούν και το πού είναι κάποιες υπηρεσίες. 

Είναι βέβαιο επίσης, ότι και οι δήμοι και το κράτος, μέσω των κτιρίων του προσδίδουν κύρος και οντότητα και στην ίδια τη λειτουργία τους. Δεν είναι ασήμαντο το θέμα των συμβολισμών. Και  η έλλειψη δημοσίων κτιρίων στα Γιάννενα αντανακλά και την όψιμη ανάπτυξή τους ως αστικό κέντρο του ελληνικού κράτους μετά το 1913.

Η προσωπική μου γνώμη, είναι ότι προέχει η δημιουργία δημαρχείου. Είναι και συμβολική και ουσιαστική η ανάγκη. Και αν δεν βρεθούν κρατικοί πόροι, πρέπει να αναλάβει η πόλη να το οικοδομήσει με τις δικές της δυνάμεις. 

Μερικές θερινές φθορές στα βιβλία

Κάθε χρόνια μ’ αρέσει να ταλαιπωρώ ένα δυο βιβλία στις παραλίες. Τα πιάνω με βρεγμένα χέρια, τα ακουμπάω πάνω στις πετσέτες, στην άμμο ή στα βότσαλα, τα παρατάω στον ήλιο. Δεν είμαι υπέρ της «κακοποίησης» βιβλίων, έχουν κι αυτά τα δικαιώματά τους. Άλλωστε το χειμώνα που ανακαλύπτω τις φθορές τους μετανιώνω, για τη θερινή συμπεριφορά μου. 

Άλλο όμως είναι το κίνητρό μου και όχι κάποιος φθόνος για το βιβλίο. Είναι η εκδήλωση μιας ανάγκης να το μετατρέψω σε μέρος μιας καθημερινότητας που θα ήθελα να ήταν και κανονικότητα. Να μπορούσαν αυτές οι μέρες της σχόλης και της καλοκαιρινής άδειας να ήταν το κύριο κομμάτι της ζωής μου και όχι η εξαίρεση. Να υπήρχε αυτή η ελευθερία των επιλογών ως κανόνας της κάθε μέρας. Μια ελευθερία που θα μας επέτρεπε να ζούμε ανάμεσα σε βιβλία, μουσικές και ταινίες και να τα συζητάμε μεταξύ μας. Κάπως σαν ένα διαρκές συμπόσιο…

Επειδή βέβαια η λογική, που την έχω και σε μεγάλες δόσεις στην κανοναρχία της ζωής, μου θυμίζει ότι είναι πολύ διαφορετικές οι συνθήκες της καθημερινής μας ζωής κι ότι ίσως να είναι και μία αχρείαστη πολυτέλεια όλη αυτή η εκζήτηση του ελεύθερου βίου, περιορίζομαι κι εγώ σε μερικές φθορές στα βιβλία. Τους αφήνω σημάδια από έναν άλλο τρόπο ζωής. Που μάλλον δεν θα προλάβουμε ποτέ να αξιολογήσουμε αν θα μας εξέφραζε και αν ήταν ο καθημερινός μας…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr