Τα στοιχεία για την αύξηση των εσόδων από τον τουρισμό της χώρας το πρώτο εξάμηνο μόνο αισιοδοξία μπορούν να φέρνουν. Η είδηση έρχεται δε σε μία περίοδο που εκτιμούσαμε ότι είχε φτάσει στο ανώτατο επίπεδο η επισκεψιμότητα της χώρας ενώ παράλληλα επιτείνεται ο ανταγωνισμός από άλλες αγορές. Φαίνεται ότι ο ελληνικός τουρισμός αντέχει.
Το στοιχείο που έχει ενδιαφέρον είναι ότι η αύξηση των εισπράξεων προέρχεται από την αυξημένη μέση δαπάνη από κάθε ταξίδι. Παίρνουμε περισσότερα από τη διαμονή του τουρίστα και όχι από την αύξηση του αριθμού των επισκέψεων. Γιατί είναι λογικό να υπάρχει ένα όριο στον αριθμό των τουριστών που μπορεί να δέχεται η χώρα, ακόμα και θεωρηθεί ότι αυτό το όριο δύναται να φτάσει και τα 50 εκατ. επισκέπτες ετησίως.
Το στοιχείο των εσόδων είναι κρίσιμο και για περιοχές όπως τα Ιωάννινα και η Ήπειρος που έχουν μικρό μόνο μέρος του τουριστικού ρεύματος της χώρας. Γιατί κανείς δεν μπορεί να περιμένει θεαματικές αυξήσεις των επισκεπτών στο μέλλον. Μπορεί όμως να περιμένει και να σχεδιάζει, την αύξηση των εσόδων. Εκεί είναι που πρέπει να δοθεί βάρος.
Κι αυτό σημαίνει ότι για να αφήσει χρήματα ένας επισκέπτης πρέπει να βρίσκει πράγματα, υποδομές, υπηρεσίες, ενδιαφέροντα που αξίζει να τα πληρώσει παραπάνω. Δεν είναι άγνωστα, ούτε πρωτότυπα αυτά που σημειώνουμε εδώ και τα γνωρίζουν οι άνθρωποι του τουρισμού. Είναι όμως μία διαφορετική ματιά και απαιτεί νέες πολιτικές. Αν θεωρήσουμε ότι ένα πρώτο βήμα με τη βελτίωση της προσβασιμότητας (οδικοί άξονες, αεροδρόμιο κα.) έγινε τότε το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι η ταύτιση του επισκέπτη με τον τόπο που επισκέπτεται, ώστε να δημιουργεί μία σχέση, έναν δεσμό. Τα Γιάννενα και η Ήπειρος έχουν ανάγκη από τουρίστες που θέλουν να φτιάξουν εμπειρίες, που θέλουν να αφηγηθούν τον εαυτό τους μέσα από τον τόπο. Κι αυτό είναι που ανοίγει το δρόμο και για έναν ποιοτικό τουρισμό. Είναι ένα στοίχημα που μπορεί να κερδηθεί…
Μπλοκάρουν οι συζητήσεις
Το πρώτο που διαπιστώνεις εκεί που υπάρχει χάσμα επικοινωνίας, είναι ότι δεν κινούνται ταυτόχρονα οι συνομιλητές, δεν συγχρονίζονται. Κοινώς, άλλα λέω κι άλλα ακούν τα αυτιά μου. Η αίσθηση δε, είναι ότι το χάσμα επικοινωνίας μεγαλώνει γενικώς. Δεν μπορείς ούτε μια απλή κουβέντα να κάνεις, για τα διαδικαστικά που λέει ο λόγος.
Και όλο και πιο συχνά συναντώ κόσμο που δεν έχει εμπειρία καν από συνομιλία. Σαν να έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι να μιλάνε με σκοπό την αλληλοκατανόηση. Το ότι μπορείς να ακούσεις άπειρα και φλύαρα πολλά δεν τίθεται θέμα. Το ότι δεν μπορείς να βρεις μια βάση να συμφωνήσεις ή έστω ένα πλαίσιο μέσα από το οποίο θα μπορούσε να προκύψει μια συμφωνία, αυτό μοιάζει όλο και πιο συχνό. Είναι σαν παράλληλοι μονόλογοι οι κουβέντες μας.
Μετά είναι και κόσμος που φοβάται να μιλήσει. Είναι από τη μία εκείνοι που μιλάνε συνέχεια, με εμμονές, με εγωισμό ασυμμάζευτο και συνήθως με καμία διάθεση διαλόγου, αλλά δίπλα βρίσκεις συχνά και κάποιους, λιγότερους ίσως, που είναι σαν να έχουν χάσει τη δύναμή τους ή σαν να έχουν κάτι που τους μπλοκάρει. Σαν να μην μπορούν το δημόσιο χώρο.
Ο τρόπος που γίνονται σήμερα οι συζητήσεις μας, ακόμα κι αν φαίνεται επιφανειακός και ανώδυνος, δείχνει ότι υπάρχουν περισσότερα μπλοκαρίσματα από ποτέ και περισσότερος ατομικισμός από παλιότερα. Δείγματα αποξένωσης και μοναξιάς, έστω κι αν δεν αναγνωρίζεται, ή δεν ομολογείται.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
Κατηγορίες
- Επικαιρότητα(18.212)
- Πολιτικό Ρεπορτάζ(469)
- Ελλάδα(125)
- Οικονομία(1)
- Πολιτισμός(3.920)
- Εκδηλώσεις(1.450)
- Ήπειρος(1.940)
- Αθλητικά(2.694)
Αρθρογραφία
Είσοδος