Δύσκολη 
η μεγάλη ανατροπή

Ας κάνουμε μία αυτονόητη παραδοχή: Αν στις 29 Δεκεμβρίου εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με 180 ψήφους, όλα αυτά που λέμε σήμερα δεν θα έχουν καμιά σημασία. Η κυβέρνηση θα μηδενίσει το κοντέρ και θα ετοιμαστεί για τη διακυβέρνηση της χώρας ως το 2016.
Μέχρι τότε πάντως, το αποτέλεσμα της πρώτης προεδρικής εκλογής την Τετάρτη δημιουργεί πολιτικά δεδομένα που δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα.
Αυτό που κρατάει ένας ψύχραιμος παρατηρητής είναι ότι η επιλογή του Σταύρου Δήμα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποδοκιμάστηκε. Επικροτήθηκε από μόλις πέντε παραπάνω βουλευτές από εκείνους της κοινοβουλευτικής δύναμης των δύο κομμάτων.
Αυτό σημαίνει ότι η επένδυση της υποψηφιότητας με στοιχεία «εθνικής ανάγκης» συν το κλίμα καταστροφολογίας που καλλιεργήθηκε και από κυβερνητικούς κύκλους, δεν απέδωσαν.

Δεν παραδίδει

Για να ανατραπεί αυτό το καχεκτικό 160 της Τετάρτης, θα πρέπει να επέλθει μία μεγάλη ανατροπή. Μπορεί να γίνει, αλλά εμπεριέχει πολλές παραμέτρους. Τι θα πρέπει να γίνει; Να ορίσει η κυβέρνηση χρόνο εκλογών, πχ τον Μάιο, να προωθηθεί σενάριο κυβέρνησης ειδικού σκοπού, να παρουσιαστούν τα μέτρα που θα συμφωνηθούν στο νέο μνημόνιο. Κι ένα από αυτά να προχωρήσει τις επόμενες μέρες, όμως, αμέσως περιορίζει την ισχύ του πρωθυπουργού, του κόβει τη δυνατότητα να ελέγχει τις εξελίξεις. Γιατί ήταν επιλογή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης η επίσπευση της προεδρικής εκλογής. Κι αφού ήταν επιλογή τους, γιατί να την αλλάξουν; Γιατί να παραδώσουν την εξουσία σε μία κυβέρνηση τεχνοκρατών; Γιατί να πάνε σε εκλογές αργότερα δίνοντας χρόνο στην αντιπολίτευση; Πολλά τα γιατί.

Η κάλπη

Υπάρχει θα πει κανείς και το εθνικό συμφέρον. Δεν έχει αλλάξει όμως και πολύ από όταν έριχναν τον Γιώργο Παπανδρέου ή η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά ζητούσε επίμονα εκλογές και όχι παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Ας μην μπερδεύουμε με αλλότρια, την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση προχώρησε σε μία επιλογή ρίσκου με την προεδρική εκλογή. Αν κερδίσει θα συνεχίσει, αν χάσει θα δοκιμαστεί στο εκλογικό πεδίο.
Έτσι όμως είναι όμως οι δημοκρατίες. Στο τέλος όλα κρίνονται στην  κάλπη. Και μέχρι σήμερα έχει αποδειχτεί ότι και η ελληνική κοινωνία προτιμά τις λύσεις που βγαίνουν από κάλπες και όχι από συμφωνίες κομμάτων και προσώπων. 

fkaramitsos@yahoo.grΑς κάνουμε μία αυτονόητη παραδοχή: Αν στις 29 Δεκεμβρίου εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με 180 ψήφους, όλα αυτά που λέμε σήμερα δεν θα έχουν καμιά σημασία. Η κυβέρνηση θα μηδενίσει το κοντέρ και θα ετοιμαστεί για τη διακυβέρνηση της χώρας ως το 2016.
Μέχρι τότε πάντως, το αποτέλεσμα της πρώτης προεδρικής εκλογής την Τετάρτη δημιουργεί πολιτικά δεδομένα που δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα.
Αυτό που κρατάει ένας ψύχραιμος παρατηρητής είναι ότι η επιλογή του Σταύρου Δήμα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποδοκιμάστηκε. Επικροτήθηκε από μόλις πέντε παραπάνω βουλευτές από εκείνους της κοινοβουλευτικής δύναμης των δύο κομμάτων.
Αυτό σημαίνει ότι η επένδυση της υποψηφιότητας με στοιχεία «εθνικής ανάγκης» συν το κλίμα καταστροφολογίας που καλλιεργήθηκε και από κυβερνητικούς κύκλους, δεν απέδωσαν.

Δεν παραδίδει

Για να ανατραπεί αυτό το καχεκτικό 160 της Τετάρτης, θα πρέπει να επέλθει μία μεγάλη ανατροπή. Μπορεί να γίνει, αλλά εμπεριέχει πολλές παραμέτρους. Τι θα πρέπει να γίνει; Να ορίσει η κυβέρνηση χρόνο εκλογών, πχ τον Μάιο, να προωθηθεί σενάριο κυβέρνησης ειδικού σκοπού, να παρουσιαστούν τα μέτρα που θα συμφωνηθούν στο νέο μνημόνιο. Κι ένα από αυτά να προχωρήσει τις επόμενες μέρες, όμως, αμέσως περιορίζει την ισχύ του πρωθυπουργού, του κόβει τη δυνατότητα να ελέγχει τις εξελίξεις. Γιατί ήταν επιλογή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης η επίσπευση της προεδρικής εκλογής. Κι αφού ήταν επιλογή τους, γιατί να την αλλάξουν; Γιατί να παραδώσουν την εξουσία σε μία κυβέρνηση τεχνοκρατών; Γιατί να πάνε σε εκλογές αργότερα δίνοντας χρόνο στην αντιπολίτευση; Πολλά τα γιατί.

Η κάλπη

Υπάρχει θα πει κανείς και το εθνικό συμφέρον. Δεν έχει αλλάξει όμως και πολύ από όταν έριχναν τον Γιώργο Παπανδρέου ή η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά ζητούσε επίμονα εκλογές και όχι παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Ας μην μπερδεύουμε με αλλότρια, την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση προχώρησε σε μία επιλογή ρίσκου με την προεδρική εκλογή. Αν κερδίσει θα συνεχίσει, αν χάσει θα δοκιμαστεί στο εκλογικό πεδίο.
Έτσι όμως είναι όμως οι δημοκρατίες. Στο τέλος όλα κρίνονται στην  κάλπη. Και μέχρι σήμερα έχει αποδειχτεί ότι και η ελληνική κοινωνία προτιμά τις λύσεις που βγαίνουν από κάλπες και όχι από συμφωνίες κομμάτων και προσώπων. 

Η παλιά, καλή μοναξιά των γιορτών

Τουλάχιστον γλυτώσαμε από την κατάθλιψη των γιορτών. Τώρα έχουμε ήδη κατάθλιψη οπότε η διαφορά δεν φαίνεται.
Στις καλές μέρες, το Χόλιγουντ είχε φτιάξει ένα συγκεκριμένο είδος ταινιών που τις λέγαμε «επιστροφή στο σπίτι». Ακόμα, τροφοδοτεί σενάρια αυτή η επιστροφή. Ένα υποείδος ήταν όταν έπρεπε ο ήρωας να ζήσει με την οικογένειά του τις γιορτές οπότε έβγαιναν όλα τα απωθημένα γύρω από το γιορτινό τραπέζι.
Οι προσδοκίες που καλλιεργούνται από τις γιορτές συν η ματαίωση των προσδοκιών στο τέλος, και επιπρόσθετα η αδυναμία να χωρέσουν διαφορετικοί τρόποι ζωής γύρω από το ίδιο τραπέζι και κάτω από την ίδια στέγη, έφτιαχναν τη μία πλευρά του προβλήματος.
Η άλλη πλευρά είναι η μοναξιά. Εσύ είσαι μόνος ή αισθάνεσαι μόνος όταν οι άλλοι γιορτάζουν ή νομίζεις εσύ ότι γιορτάζουν. Ναι στις πόλεις υπάρχουν πολλοί μοναχικοί άνθρωποι. Μοιάζει πια η μοναξιά να είναι ένας ξεχωριστός τρόπος ζωής.
Από την άλλη, όλα είναι σχετικά κι έχουν να κάνουν με την πλευρά που βλέπεις τα πράγματα. Η πραγματική μοναξιά είναι αυτή που νιώθει ο φτωχός, αυτός που δεν έχει πρόσβαση στον πλούτο των άλλων. Η άλλη μοναξιά, των συναισθημάτων και του σώματος είναι περισσότερο μια αδυναμία να φτιάξεις γέφυρες με τον απέναντι, μία αδυναμία στην χειρονομία. Είναι και τόσα τα πρέπει μας πια όλων μας, τόσα τα προαπαιτούμενα που βάζουμε προς τον άλλο. Και όλα αυτά που μας φορτώνει και ο δυσβάσταχτος βίος.
Λύση γενική δεν υπάρχει. Μια καλή αρχή είναι η συνύπαρξη γύρω από το τραπέζι και το άπλωμα του χεριού προς τον απέναντι. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr