Για πολύ κόσμο που μέχρι χτες πίστευε ότι το μεγάλο θέμα της επικαιρότητας είναι η σύγκρουση Μητσοτάκη- Τσίπρα, η επιστροφή στην κανονικότητα που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, μοιάζει με μία καταβύθιση σε μια πολύ οικεία, γνωστή πραγματικότητα. Το θέμα των προσφύγων είναι ακριβώς μία τέτοια προσαρμογή. Τα δελτία ειδήσεων των καναλιών επαναλαμβάνουν πλέον όσα γνωρίζαμε από το 2015. Λεωφορεία με πρόσφυγες, καμπ υποδοχής, διαμαρτυρίες δημάρχων, υποσχέσεις για λύσεις, σκηνές, παιδιά κλπ. Τα έχουμε δει όλα ξανά και ξανά.

Γιατί το πρόβλημα των προσφύγων δεν λύνεται τόσο εύκολα. Ούτε μπορεί να κρυφτεί κάτω από ευκολίες του τύπου «τους πρόσφυγες τους φέρνουν οι πολιτικές της αριστεράς και τα συμφέροντα των ΜΚΟ) που καλλιεργήθηκαν τόσα χρόνια με ψηφοθηρικούς στόχους και παίζοντας με ρατσιστικά αντανακλαστικά. Τα εκατομμύρια των προσφύγων που είναι εγκλωβισμένοι στην Τουρκία ή τη Λιβύη, δεν μπαίνουν σε καλούπια συγκυρίας, ούτε ευνοούν αναλύσεις στο πόδι. 

Ευλόγως στην κυβέρνηση ανασύρουν και μία άλλη ρητορική πλέον και μπολιάζουν την κοινή γνώμη με δόσεις ειλικρίνειας. Η προσφυγιά προκαλείται από πολέμους και γεωπολιτικές συγκρούσεις, υπάρχουν κρατικά συμφέροντα γύρω τους, υπάρχει ζήτημα ΕΕ- Τουρκίας, είναι πρόβλημα για τις χώρες της Μεσογείου η συνθήκη του Δουβλίνου, χρειάζονται τεράστια κονδύλια, και εξειδικευμένη γνώση που μόνο οι ανθρωπιστικές οργανώσεις έχουν, απαιτείται συνολική κινητοποίηση της κοινωνίας και του κράτους όπως ξέρουμε κι εμείς εδώ στα Γιάννενα από το 2015 – 16 που υπήρξε μια πολύ καλή πολιτική υποδοχής.

Αυτά, όντως πρέπει να τα γνωρίζουμε. Όχι γιατί είναι γενικώς και αορίστως σωστά από πολιτικής άποψης, αλλά γιατί είναι αποτελεσματικά. Μας βοηθούν να καταλάβουμε ποιο είναι το προσφυγικό θέμα και πώς αντιμετωπίζεται με ορθά αποτελέσματα. Και από αυτήν την άποψη, καλό είναι που επιστρέφουμε στην πραγματικότητα. 

Ο χώρος των παιδιών

Στην Κύπρο ασχολούνται με πόσο μακριά πρέπει να είναι τα μαλλιά των μαθητών και τι θα κάνουν με τα κινητά στο σχολείο, στην Ελλάδα οι έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά έχουν από μικρά πρόσβαση στο ίντερνετ. Μάλλον όμως δεν χρειάζονται και τόσες έρευνες για να φανεί αυτό που ζούμε δίπλα μας. Ούτε οι απαγορεύσεις θα μπορέσουν να αποτρέψουν τα παιδιά από τον αγώνα τους να ξεχωρίζουν.

Εμείς οι γονείς είμαστε προφανώς καταδικασμένοι να αγωνιούμε για τα παιδιά μας. Ειδικά όταν είναι μικρά, τρέχουμε να βρούμε τρόπους να βελτιώσουμε τη ζωή τους και να την κάνουμε πιο πλούσια, αλλά και να εμποδίσουμε τις κακές συνήθειες και τους κινδύνους. Λογικά όλα αυτά.

Το θέμα είναι ότι δεν γίνεται από ένα σημείο και πέρα να κρατήσουμε δέσμιο κανόνων, απαγόρευσεων ή και δικών μας επιθυμιών, τα νέα παιδιά που μεγαλώνουν. Άλλωστε να μεγαλώσουν θέλουμε και να έχουν τον δικό τους χαρακτήρα, τη δική τους ταυτότητα. Και δεν θα το κάνουν αν δεν βρουν και τον δικό τους χώρο. Αυτός ο χώρος είναι και το μεγάλο επίδικο μεταξύ γονιών και παιδιών. Ένα διαρκές πεδίο συγκλίσεων και αποκλίσεων. Πού με τον ερχομό του Σεπτέμβρη και του σχολείου αποκτά τις δικές του διαστάσεις.