Πού προσκρούει η αυστηροποίηση του πλαισίου για τους πρόσφυγες που προωθεί η κυβέρνηση; Στην πραγματικότητα. Εκεί που είχε το πρόβλημα και η προηγούμενη κυβέρνηση. Γιατί η πραγματικότητα δεν μπορεί να κλειστεί στα κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα που σχεδιάζει η κυβέρνηση. Μερικές χιλιάδες κόσμος ήταν στην Αμυγδαλέζα και συνέχεια ήταν πρόβλημα η κατάσταση. Ούτε βέβαια θα μπορέσει καμία κυβέρνηση να «επιστρέφει» χιλιάδες κόσμου- και να τους επιστρέψει πού; Σε ποιες «ασφαλείς» χώρες.

Μας πώς το έλυσαν οι προηγμένες χώρες και δεν φαίνεται τόσο έντονα; Το έλυσαν αποδεχόμενοι τον κόσμο, ενσωματώνοντας τους πρόσφυγες. Είχαν φυσικά την οικονομική άνεση για κάτι τέτοιο όπως είχαν και μεγάλη ανάγκη για νεανικά και εργατικά χέρια. Γι’ αυτό και βρέθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες αυτές. Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι ανάλογο για τις 60 χιλιάδες κόσμου που μετράμε στη χώρα μας; Ναι, προφανώς. Έχει γίνει με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία για τους οποίους ελάχιστα μερίμνησε το κράτος μετά το ’90 αλλά ωφελήθηκε τα μέγιστα από τις αξίες που γέννησε η δουλειά τους.

Το μυστικό για την Ελλάδα του σήμερα είναι να βρει την ισορροπία μεταξύ του ανθρωπισμού και του ρεαλισμού. Πάσχουμε και στα δύο. Πάσχουμε στον τομέα της πολιτικής, δεν μπορούμε να μετατρέψουμε σε πολιτικές ούτε τον ανθρωπισμό ούτε τον ρεαλισμό. Σε συνδυασμό και με το μεγάλο χώρο που αφήνουμε στην ισλαμοφοβική και ξενοφοβική ρητορική της ακροδεξιάς, δημιουργείται στην ουσία μια μαύρη τρύπα πολιτικού ελλείμματος που δεν μας επιτρέπει το επόμενο βήμα. Πού σημαίνει ότι και τα νέα μέτρα είναι καταδικασμένα να αποτύχουν, όσο δεν διαμορφώνεται ένας στόχος, μία πολιτική κατεύθυνση και απλώς επιχειρείται να μπαλώνεται η συγκυρία. 

Η έλλειψη των καλών κειμένων

Συζητώντας με μία φίλη, τις προάλλες, για το αν υπάρχουν πια καλά περιοδικά, σημείωσα ότι υπάρχουν μεν, αλλά το πρόβλημα που έχουν πλέον είναι η έλλειψη πολλών καλών κειμένων. 

Τα περιοδικά στην Ελλάδα έχουν μεγάλη παράδοση και συχνά αποτέλεσαν το επίκεντρο αλλαγών στον Τύπο. Και έχουν ένα ρόλο μέσα στις αναγνωστικές μας συνήθειες. 

Μία προφανής αιτιολόγηση της υποχώρησης των καλών κειμένων συμπεριλαμβανομένων και των σημαντικών συνεντεύξεων, είναι η κρίση που έπληξε και τα μέσα ενημέρωσης στη χώρα μας. Είναι αλήθεια, αλλά όχι όλη η αλήθεια. Γιατί μέσα στην κρίση, υποτιμήθηκε ο ρόλος που μπορεί να παίξει συνολικά η καλή δημοσιογραφία στην ανασύνταξη του χώρου των ΜΜΕ. Ιδιοκτήτες μέσων και διευθυντές, στην αγωνία τους να διασώσουν τα έντυπά τους, υποτίμησαν το περιεχόμενο. Ακόμα κι όταν είχαν καλές προθέσεις, που οι περισσότεροι είχαν, πίστευαν με κεκτημένη ταχύτητα από το παρελθόν, ότι θα βρεθούν στο τέλος συντάκτες και καλοί γραφιάδες, αν καταφέρουν στο μεταξύ να επιλύσουν τα άλλα προβλήματα (οικονομικά, διαφήμιση κα) που έφερε η κρίση. 

Όμως για να γραφεί ένα καλό κείμενο για ένα μηνιαίο περιοδικό μόδας πχ., απαιτείται διανοητική εργασία από τον αρθρογράφο, σπουδή, ακόμα και έξοδα για ταξίδια, εμπειρίες κλπ. Πόσο μάλλον για εφημερίδες και ένθετα σε πιο τακτική βάση που όλος ο χρόνος κάθε μέρα των αρθρογράφων συντονίζεται και ξοδεύεται ακριβώς στις συνθήκες που θα παράγουν 500 ή 800 λέξεις. Αν αυτός ο μόχθος και το πολιτισμικό απόθεμα που φέρει ένας συντάκτης δεν αμείβεται καλά, ενώ λείπουν και οι κατάλληλες συνθήκες (όχι καλά εξοπλισμένα γραφεία, έλλειψη πόρων, μικρές συντακτικές ομάδες που είναι απαραίτητες για τη δημιουργία κατάλληλου περιβάλλοντος), τότε ανοίγει ο δρόμος και της υποχώρησης από τα καλά κείμενα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr