Ένας μήνας πέρασε από την ανάληψη καθηκόντων των νέων δημοτικών αρχών και της νέας περιφερειακής αρχής. Ο απολογισμός είναι πενιχρός και μιλάμε κυρίως για τους δήμους γιατί η Περιφέρεια έχει μια σειρά και έχει υποχρεώσεις που εκπληρώνει λόγω του ρόλου της στην κρατική λειτουργία.

Οι δήμοι μοιάζει σαν να μην υπάρχουν σχεδόν και είναι χαρακτηριστική η απουσία ειδησεογραφίας και ο πολύ μικρός αριθμός ανακοινώσεων που έχουν εκδώσει συνολικά.

Ειδικά στην περίπτωση του Δήμου Ιωαννιτών που ασχολείται ακόμα με το πώς θα συμπληρώσει τις εκπροσωπήσεις σε διάφορα θεσμικά όργανα και φορείς, αν εξαιρέσεις την ιστορία με τα σκουπίδια που τίποτα όμως νέο δεν σχεδιάστηκε για να παρουσιαστεί, δεν έχει ανακοινωθεί κάτι που να μοιάζει με σχέδιο για το επόμενο εξάμηνο ή για τα επόμενα χρόνια. 

Προφανώς και τρέχουν πράγματα από την προηγούμενη περίοδο, προφανώς και οι υπηρεσίες συνεχίζουν τη δουλειά τους, αλλά το πολιτικό ζητούμενο για κάτι νέο, το οποίο είχε υποσχεθεί η δημοτική αρχή προεκλογικά, δεν έχει διαφανεί.

Το θέμα δεν είναι να δοθεί πίστωση χρόνου. Οι πολίτες θα δώσουν χρόνο στον δήμο τους, αυτό είναι σίγουρο με δεδομένα και τα προβλήματα που δημιουργεί η εφαρμογή του «Κλεισθένη». Ίσως εδώ όμως να είναι και ένα πρώτο πρόβλημα, η απώθηση που έχουν οι δήμοι προς ένα νέο τρόπο λειτουργίας, μία άρνηση να αποδεχτούν τις νέες συνθήκες.

Αυτό που μοιάζει πιο σοβαρό είναι ότι οι νέες διοικήσεις στους δημοτικούς οργανισμούς, φορείς και στη δημοτική αρχή, δεν είχαν προετοιμαστεί το καλοκαίρι και δεν γνώριζαν- δικαιολογημένα ως ένα βαθμό- και τι θα αναλάβουν. Όμως οι εξελίξεις τρέχουν και η πραγματικότητα απαιτεί δράση, αλλά και σχέδιο για το μέλλον. 

Δεν είμαστε και στο Μαρακανά

Ο δημοσιογραφικός και όχι μόνο λόγος χάνει το μέτρο ενίοτε, όταν προσπαθεί να γειωθεί στην πραγματικότητα χωρίς όμως να την αναγνωρίζει. Ειδικά όταν χρησιμοποιεί κλισέ και στερεότυπα, χάνει τις αποχρώσεις του τοπικού και καταφεύγει σε γενικεύσεις. Κάτι που τις περισσότερες φορές βγάζει γέλιο, αλλά αποκαλύπτει και μία ένδεια.

Ο φίλαθλος της ομάδας του χωριού του, μπορεί να φαντασιώνεται ότι παίζει ένα «παιχνίδι ζωής και θανάτου» με την ομάδα του διπλανού χωριού στην τοπική κατηγορία και ότι ο επιθετικός του «χάνει μοναδική ευκαιρία στο ‘90», όμως στην πράξη αυτό που συνέβη είναι ότι οι νέοι των δύο χωριών μετά το κυριακάτικο φαγητό μαζεύτηκαν να παίξουν μπάλα και απλώς δεν είχαν δυνάμεις και τεχνική για να τρέξουν και να βάλουν γκολ. 

Με την ίδια λογική, στην τοπική «πολιτική σκηνή» δεν υπάρχουν συγκρούσεις «προόδου και «συντήρησης», ή «μάχες χαρακωμάτων» και «ιδεολογικές αντιπαλότητες», τουλάχιστον στο 90% των θεμάτων που προκύπτουν, ακριβώς γιατί στις μικρές μας κοινωνίες ξέρουμε ότι οι εκπρόσωποί μας είναι απλώς οι γείτονες που αποφάσισαν να πολιτευτούν με κάποια παράταξη, έχουν τις ίδιες έγνοιες με εμάς και ανέλαβαν από πάνω και μία τοπική, αιρετή Αρχή. Θα μου πεις ας πρόσεχαν, αλλά μην τους αναγάγουμε και σε Τσώρτσιλ και Ρούσβλετ το 1941.

Με άλλα λόγια και η τοπική δημοσιογραφία και η τοπική δημοσιολογία των καφενείων, θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τουλάχιστον σε ρητορικό επίπεδο μία πιο απλή γλώσσα. Που θα ταιριάζει και με τις απλές ζωές μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr