Όταν έχεις βαφτίσει τα πάντα που κινούνται γύρω σου και δεν σε συμφέρουν «λαϊκισμό» και «εθνολαϊκισμό», τότε δύσκολα θα διακρίνεις και την παγίδα που πέφτεις μέσα κάθε φορά που κάνεις λάθος. Κι αυτό συμβαίνει γιατί είναι εύκολο να αντιστρέψεις τον λαϊκισμό υιοθετώντας μια στάση απόστασης από το γίγνεσθαι θεωρώντας ότι τίποτα δεν σε αγγίζει και για τίποτα δεν πρέπει να δίνεις λόγο.  

Το πρόβλημα όμως είναι ακόμα βαθύτερο και έχει να κάνει τελικά με τη σοβαρότητα. Ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν πεις, αν δεν είσαι σοβαρός, όλα θα μείνουν στην επιφάνεια και θα κρέμονται σαν νεκρό δέρμα. Αυτή η επιδερμική παρουσία είναι η βάση και η απαρχή του λαϊκισμού. 

Και δεν χρειάζεται να κάνουμε συνέχεια αναγωγές στην κεντρική πολιτική και να ψάχνουμε τις μεγάλες ευθύνες στις μεγάλες πολιτικές. Εντάξει, το υπεραναλύσαμε και το μνημόνιο και τον Σόιμπλε και τον Τσίπρα και το νομισματοκοποιείο. 

Και θα είχε νόημα αυτή η ανάλυση να συνεχιστεί, αν πρώτα όμως κοιτάγαμε και τα πιο κοντινά μας. Τον ιδιωτικό μας βίο, τη μικρή μας πόλη, τον κοινωνικό μας περίγυρο και τον δημόσιο βίο της τοπικής εξουσίας. Να κοιταχτούμε με άλλα λόγια στον καθρέφτη τον δικό μας και της δικής μας πόλης.

Γιατί δεν το κάνουμε. Δεν το κάνουν όλοι οι τοπικοί μας άρχοντες, όσοι κατέχουν θέσεις ευθύνης και εξουσίας, αλλά και οι δημοσιολογούντες και οι κατά όνομα ή και κατά θέση δημοσιογράφοι, όπως και οι πολίτες που άλλες φορές βγαίνουν μπροστά και ζητάνε κι άλλες κρύβονται αν νιώσουν ότι κινδυνεύει το μικρό του βασίλειο. 

Λαϊκισμός είναι να λες άλλα και να πράττεις διαφορετικά και στο μικρό χωριό σου. Αλλά είναι βέβαιο ότι όσοι νιώσουν ότι τους αφορά κάτι τέτοιο θα είναι οι πρώτοι που θα το αρνηθούν και θα κοιτάξουν να στείλουν αλλού την ευθύνη. Γιατί δίπλα δίπλα στο παγκάκι πρέπει να κάθεται και η σοβαρότητα και η ευθύνη.

Γιατί δεν γίνεται η δουλειά μας

Μία δυσκολία που νομίζω ότι την συναντάμε όλοι μας, είναι ότι δεν γίνονται τα πράγματα στην ώρα τους και ακέραια, σωστά. Από τη βλάβη που θα φτιάξει ο υδραυλικός μέχρι το να κάνεις μια δουλειά με το Δημόσιο, τις περισσότερες φορές θα συναντήσεις κάθε είδους δυσκολίες. Ένα ραντεβού που δεν θα γίνει, κάτι που θα λείπει, μία αναβολή, κάποια κακοθυμία. Μία αίσθηση ότι για να κάνεις τη δουλειά σου, πρέπει να ταλαιπωρηθείς, να κοπιάσεις άστοχα, να χαθείς. 

Είναι ένα ερώτημα γιατί γίνεται αυτό. Γιατί ένας επαγγελματίας που τον πληρώνεις καλά δεν κάνει τη δουλειά που ανέλαβε; Γιατί μια υπηρεσία δεν φροντίζει να σε ενημερώνει σωστά και να σε καθοδηγεί ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν σου προσφέρει καν ένα σωστό κτίριο ή μια ηλεκτρονική και ψηφιακή βοήθεια;

Μία πρώτη απάντηση είναι ότι δεν είναι τίποτα πιστοποιημένο. Δεν υπάρχει ταύτιση της πρόθεσης να κάνεις μια εργασία με τη γνώση των παραμέτρων της και την εγγύηση του αποτελέσματος. Κι αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται αντιληπτό γιατί όλοι μας έχουμε μάθει ότι το να κάνεις μια δουλειά δεν είναι και ταυτισμένο με την εγκυρότητα, το σωστό αποτέλεσμα, την οικονομία χρόνου, τον αλληλοσεβασμό. Αν το βλέπαμε έτσι θα είχαμε και άλλες απαιτήσεις. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr