Οι περισσότεροι Έλληνες δύο πράγματα θυμούνται από τα  μνημόνια: Τον ΕΝΦΙΑ και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων που ισοπέδωσε τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Τα θυμούνται πολύ καλά και έχουν αποδώσει και τις πολιτικές ευθύνες για όποιον θέλει να διαβάζει και με κοινωνικούς όρους τα εκλογικά αποτελέσματα από το 2012 και εντεύθεν. Και τα θυμούνται όλα ακόμα και με τη λάσπη που δέχθηκαν από κάθε λογής συστήματα για τη στάση τους, με την πιο ήπια κατηγορία να είναι αυτή του «λαϊκιστή». Γιατί είναι λαϊκισμός όπως φαίνεται για κάποιους και το έχουν αναγάγει σε ολόκληρη πολιτική θεωρία το να αρπάζεις από την τσέπη του μισθοσυντήρητου ό,τι έχει απομείνει για να στηρίξεις την έξοδο από τα μνημόνια και την αποπληρωμή του χρέους.

Αλλά ο κόσμος πορεύεται όπως βρίσκει και συνεχίζει τη ζωή του. Γιατί και να αποδώσεις τις ευθύνες δεν λέει και τίποτα. Το πολύ πολύ να ψηφίσεις διαφορετικά από ό,τι περιμένουν τα κομματικά επιτελεία που μικρή χαρά θα σου δώσει και αυτό άσε που θα σε κατηγορήσουν πάλι ότι δεν έχεις και πολύ ποιότητα η ψήφος σου. Γιατί το ακούσαμε κι αυτό, ότι δεν πρέπει δα να ψηφίζουν κι όλοι, δεν έχουν όλοι τις ικανότητες να αναγνωρίζουν τα πολιτικά μεγέθη που θέλουν να σώσουν το έθνος και το ευρωπαϊκός ιδεώδες. Ναι το ακούσαμε κι αυτό, στην εποχή που υποτίθεται ότι δοξάζεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. 

Στην Ελλάδα όμως λέμε πολλά. Τα λέμε και δεν τα ξεχνάμε ακριβώς, αλλά δίνουμε τόπο στην οργή όπως λέει η λαϊκή φράση. Κι αυτό είναι που μας σώζει. Ακόμα και με τη  χειρότερη ρητορική, την πιο μισάνθρωπη, ρατσιστική, βίαιη, μπορούμε απλά να αλλάζουμε σελίδα και να γινόμαστε μία φιλόξενη πατρίδα, άνθρωποι με φιλότιμο που σκύβουν το κεφάλι πίσω στη δουλειά για να τα βγάλουν για μία ακόμα μέρα, πέρα. Είναι αντιφατική η ελληνική κοινωνία και ίσως δεν πρέπει να χάσει αυτές τις αντιφάσεις της επειδή δεν βολεύονται μέσα σε τυποποιημένα από άλλες χώρες της Δύσης, ανθρωπολογικά κουτάκια. 

Ας το προσέξουμε, ας το προσέξουν ειδικά οι ιθύνοντες, τώρα που πάει να τυποποιηθεί και στην Ελλάδα ένας είδος πολιτικής που υπερβαίνει τα δεδομένα και κάνει εργαλείο για την κάλπη την ξενοφοβία, την ισλαμοφοβία και το αντιπροσφυγικό μένος. Κλασικός ρατσισμός είναι όλα αυτά, παρά τα νέα ονόματα που έχουν, αλλά ας μην του δώσουμε τη δυνατότητα να γίνει από ρητορική του ψευτόμαγκα στο καφενείο, πολιτικό εργαλείο για νέα κόμματα από κάποιους μισάνθρωπους που θα δουν φως και θα τολμήσουν να μπουν. Τώρα ειδικά που οι ναζιστές γυρίζουν στις τρύπες τους, ας φανούμε πιο έξυπνοι, κρατώντας την ψυχραιμία μας. 

Ποτέ πια ξανά Τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους

Πέρασαν 30 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Ορόσημο το 1989 για το τέλος μίας μακράς περιόδου ολοκληρωτισμού σε έναν μεγάλο αριθμό κρατών που είχε δημιουργήσει ένα καθεστώς ανελευθερίας για εκατομμύρια Ευρωπαίους. Οι γιορτές αυτές τις μέρες στο Βερολίνο, εκφράζουν και την ανακούφιση που νιώθουν ακόμα οι άνθρωποι για το τέλος της περιόδου του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Μπορεί σήμερα να γίνεται μια προσπάθεια αναθεώρησης και ενοχοποίησης των μεγάλων κινημάτων του 20ου αιώνα για σοσιαλισμό και χειραφέτηση, μία εργαλειοποίηση του «τέλους της ιστορίας» για την εμπέδωση σημερινών πολιτικών και κομματικών συσχετισμών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γιορτάζεται η επέτειος του Τείχους. Είναι μία γιορτή των καιρών μας, συνιστά μέρος της μνήμης μας και αφορά πάνω από όλα την κίνηση των ανθρώπων προς την ελευθερία. Έχει ένα δίδαγμα που μπορεί να αξιοποιηθεί και στο μέλλον για τους αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή τείχους.

Έχοντας επισκεφθεί τα κομμάτια του Τείχους που έχουν διατηρηθεί στο Βερολίνο για λόγους ιστορικής μνήμης, δεν ξεχνώ ποτέ αυτήν την αίσθηση του αποκλεισμού της ζωής μέσα στην πόλη, αυτό το ψυχρό όριο που έβαζε στις ζωές των ανθρώπων κυριολεκτικά ανάμεσα στα σπίτια τους. Ποτέ πια τέτοια τείχη για κανέναν και πουθενά. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr