Η ανακύκλωση έχει ανέβει, αλλά μόνο στη δημόσια συζήτηση. Τη συζητάμε πολύ, ειδικά από τη στιγμή που αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι το να συνεχίσουμε να θάβουμε τα σκουπίδια θα μας κοστίζει όλο και περισσότερο. Κατά τα άλλα λείπουν πολλά ακόμα και στη δημόσια συζήτηση.

Ο Δήμος κατ’ αρχάς όφειλε και οφείλει να παρουσιάσει δημόσια και αναλυτικά όλα τα στοιχεία. Από το πόσο ανακυκλώνει μέχρι το πόσο θα κοστίσει η μεταφορά των σκουπιδιών στη νέα Μονάδα. Ακόμα και προσωπική επιστολή σε κάθε νοικοκυριό θα μπορούσε να αποστείλει. Και να επικαιροποιεί ανά τρίμηνο τα στοιχεία. 

Ειδικά ο Δήμος, οφείλει να αλλάξει και την εικόνα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στους κάδους με δεκάδες διάφορους ανθρώπους που χώνονται μέσα για να πάρουν ό,τι ανακυκλώσιμο βρουν. Δεν είναι εικόνα αυτή για μία πολιτισμένη πόλη.

Το κράτος ίσως να πρέπει κάποια στιγμή να μειώσει την κομματική αντιπαράθεση και την προσπάθεια να προσπορίζεται πολιτικό όφελος για την εκάστοτε κυβέρνηση. Τώρα είμαστε στη φάση που αποθεώνονται τα έργα ΣΔΙΤ. Εντάξει, το κατανοήσαμε αλλά στην υπόλοιπη Ευρώπη η ανακύκλωση έχει προχωρήσει πολύ και όλοι οι πολιτικοί μιλούν λιγότερο και πράττουν περισσότερο. Οι χτεσινές ανακοινώσεις του υπουργείου Εσωτερικών για το πιλοτικό πρόγραμμα στους δήμους με τη συμμετοχή και των Ιωαννίνων, ας ελπίσουμε να είναι η απαρχή για μεθοδικές και ολοκληρωμένες δράσεις.

Αλλά και εμείς ως πολίτες δεν έχουμε άλλες δικαιολογίες για να ολιγωρούμε. Ακόμα και αν δεν έχουμε καλή πληροφόρηση από τους φορείς, μπορούμε να βρούμε μόνοι μας. Και κυρίως μπορούμε να πράξουμε πολλά περισσότερα. Ακόμα και χωρίς αυτοοργάνωση και νέες συλλογικότητες που θα ήταν απαραίτητες και κατά μόνας μπορούμε να ανακυκλώσουμε. Για να είναι τόσο χαμηλά τα ποσοστά σημαίνει ότι κάτι λάθος κάνουμε κι εμείς ακόμα. 

Όταν ο καπνός πέφτει όλος πάνω σου

Κάποιο καλοκαίρι, παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, ωραίος καιρός, καλό το έργο, από το δείλι περάσαμε στον έναστρο ουρανό και η Ολύτσικα φύλακας από πάνω μας. Γοητευμένος προφανώς ο άνδρας από κάτω μας, άναψε το πρώτο τσιγάρο. Και μετά, μερικά ακόμα. Γιατί οι αυθεντικές εμπειρίες πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται ίσως. Και γιατί έχει δικαίωμα στο είναι του, ε; Μόνο που ο καπνός του ερχόταν όλος πάνω μας. Παιδιά, γατιά, ασθενείς και οδοιπόροι, καπνίζαμε κι εμείς πίσω του. Και δεν ήμαστε και ιερείς να βγάλουμε κανά χρησμό. Θεατές σε δημόσιο χώρο ήμαστε. 

Και δεν είμαι αντικαπνιστής, μόνο που αυτός ήταν καπνιστής και είχε δικαίωμα να καπνίζει. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει γιατί απαγορεύεται το κάπνισμα εκεί που είναι κι άλλοι άνθρωποι μαζί, ζει τις δικές του ατομικές οπτασίες σε βάρος των άλλων, κοινώς είναι ένας αντιδραστικός.

Κάποιοι πιστεύουν ακόμα ότι η απαγόρευση του καπνίσματος είναι μέρος μιας βιοπολιτικής της εξουσίας κατά των επιθυμιών και των ελευθεριών. Δεν είναι όμως τόσο σοβαρά τα πράγματα για τους καπνιστές. 

Σοβαρά είναι για τους μη καπνιστές και για όσους και όσες θα προτιμούσαν να ζουν σε χώρους χωρίς μικροσωματίδια και τοξικές ουσίες κάθε είδους. Χωρίς έστω να σκέφτονται ότι κάτι τους ενοχλεί. Αυτοί οι άνθρωποι ακόμα δεν έχουν βρει τρόπο να μιλήσουν αν και μιλάνε όλο οι άλλοι για αυτούς.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr