To Πνευματικό Κέντρο του Πνευματικού Κέντρου Ένα αφιέρωμα στον Δήμο Μούτση με τη Λαϊκή Ορχήστρα διοργανώνει το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών διοργανώνει το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου στις 20:30, στην αίθουσα «Β. Πυρσινέλλας» 

Συμμετέχουν: Αναστασία Σταύρου, πιάνο, Νίκος Παππάς, μπουζούκι, Δημήτρης Σταύρου, μπουζούκι, Γιάννης Μάνος, κιθάρα, Απόστολος Παπαπέτρου, μπάσο, Κώστας Γκλίναβος, τύμπανα, Ανέστης Τσιαρτσιανίδης, βιολί 

Τραγούδι: Γιάννης Σταύρου, Χριστίνα Ντάρα.

Φωνητικά: Κωνσταντίνα Βενέτη, Κωνσταντίνα Ζαρογιάννη, Βούλα Καραγκούνη, Ελίνα Κατέχη, Μαίρη Μοσχίδου, Ελένη Παπαστεργίου, Πόπη Σιώζου, Μαριάννα Σκόρδου 

Ο Δήμος Μούτσης γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου 1938 στον Πειραιά. Ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές στο Ωδείο Αθηνών σε ηλικία 7 ετών. 

Το πρώτο τραγούδι του ήταν το «Βρέχει ο Θεός» σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, το οποίο ερμήνευσε ο Σταμάτης Κόκοτας. 

Μελοποίησε στίχους των Ν. Γκάτσου, Μ. Ελευθερίου, Γ. Λογοθέτη, Β. Τσιμπούλη, Πυθαγόρα, Β. Ανδρεόπουλου, Λ. Παπαδόπουλου, Γ. Στεφάνου, Γ. Λογοθέτη, Κ. Καβάφη, Γ. Σεφέρη, Κ. Καρυωτάκη, Γ. Ρίτσου, Γ. Σκούρτη, Κ. Τριπολίτη. 

Συνεργάστηκε με τους Β. Μοσχολιού, τον Γρ. Μπιθικώτση, τον Μ. Μητσιά, την Δ. Γαλάνη, τον Δ. Μητροπάνο, την Π. Σαλπέα, την Α. Πρωτοψάλτη, την Σ. Μπέλλου, τον Λ. Κηλαηδόνη, τη Ν. Μούσχουρη, κ.ά. 

Επίσης μελοποίησε δικούς του στοίχους και έγραψε μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο. 

Στο σημείωμα της ορχήστρας αναφέρεται: 

«Ταξιδιώτης του παντός», μ’ «ένα χαμόγελο», «πήρε το μεγάλο δρόμο»… 

Το «δρομολόγιό» του ξεκινάει «στην Ελευσίνα μια φορά», «κάποιο καλοκαίρι» με τη «σούστα να πηγαίνει μπροστά» και περνώντας από «στροφές» φτάνει στον «συνοικισμό». 

Μιλάει για την «Εργατική συμφωνία», τις «Μαρτυρίες», την «Τετραλογία»…

«Τι κι αν ο αγέρας φυσά» ….. 

Περπατάει «στου Προφήτη Ηλία τα σοκάκια», συναντάει την «Πειραιώτισσα», φτάνει «στους μπαξέδες και στους ταρσανάδες» με «άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε» καραβάκια, έχοντας συντροφιά την «Ερηνούλα» του, παίζοντάς της «ένα γιουκαλίλι». 

«Οδοιπόρος στο Άγιον Όρος» με συντροφιά του τον «Άγιο Φεβρουάριο», στέκεται μπροστά στην «πόρτα του παράδεισου» και παίζοντας «μια φυσαρμόνικα που κλαίει» αναρωτιέται: 

«Πού πήγαν οι ώρες, που πήγαν οι μέρες, που πήγαν τα χρόνια; Σε λίγο νυχτώνει, στους άχαρους δρόμους θ’ ανάψουν τα φώτα κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα. Πώς τα ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου, Ελλάδα, Ελλάδα». 

«Σαν τον Τσε Γκεβάρα με μια κιθάρα», μ’ ένα «γουόκμαν» και διαφωνώντας με τον «κύριο Τζαφόλια» «τα βάσανα του κόσμου τραγουδά». 

«Να» λοιπόν το «Ενέχυρο» που έβαλε στον πολιτισμό μας με την ευγένειά του και την καταπληκτική μουσική παρακαταθήκη, θυμίζοντάς μας «μ’ ένα παράπονο» πως «είχαμε περηφάνια».