Η εικόνα μίας ζωντανής πόλης που νοιάζεται και δρα για τον συνάνθρωπο ήταν αυτή που βγήκε μέσα από την εκδήλωση που διοργάνωσε την Τρίτη το απόγευμα η Μονάδα Προσβασιμότητας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων  στον Πολυχώρο Δ. Χατζής. Στην κατάμεστη αίθουσα και όλους τους χώρους, με το κοινό να ανανεώνεται συνέχεια, παρουσιάστηκε κατ’ αρχάς το έργο της νέας μονάδας του που στοχεύει στο να βοηθήσει στις σπουδές και την ακαδημαϊκή ζωή τους φοιτητές με αναπηρίες.

Παρουσιάστηκε όμως και το έργο των συλλόγων, των φορέων και των ομάδων της πόλης. Και αυτό αποτελεί μία επιτυχία από μόνο του. Γιατί όλος αυτός ο κόσμος κινητοποιήθηκε γιατί είναι ήδη οργανωμένος και ευαισθητοποιημένος, γιατί έχει δράση και έχει και αποτέλεσμα. Αλλιώς δεν θα υπήρχε και αυτό το ενδιαφέρον.

Από αυτή τη σκοπιά είμαστε πολύ καλύτερα ως πόλη από ό,τι ήμασταν πριν από 20 χρόνια, που υπήρχαν λίγες δομές και πολλή προκατάληψη και ο κόσμος της αναπηρίας ήταν στιγματισμένος. Χρειάστηκε κυριολεκτικά πολύς αγώνας από πολλές πλευρές για να αλλάξουν τα πράγματα, για να μπορέσει να γίνει δυνατή η στήριξη των ατόμων με αναπηρίες στην πόλη, ώστε σήμερα να ζητάμε ακόμα περισσότερα.

Παρ’ όλα αυτά ας μην αισιοδοξούμε και τόσο. Γιατί είμαστε πίσω σε όλα τα επίπεδα. Από την προσβασιμότητα ως την «ορατότητα» στον δημόσιο χώρο του ατόμου με αναπηρία, του συμπολίτη που θέλει να ζει τη ζωή του όπως θέλει, απέχουμε ακόμα πολύ. Όπως και όλες οι ελληνικές πόλεις.

Ιδεολογικά, θεωρητικά, το ζήτημα δεν είναι να αυξήσουμε γενικώς και αορίστως τις δράσεις. Αλλά να το αντιληφθούμε ως ζήτημα δημοκρατίας. Η δημοκρατία δεν έχει όρια. Το όριό της είναι η ανθρώπινη έκφραση και συμμετοχή. Όσο υπάρχουν άνθρωποι στην τοπική κοινότητα που δεν εκφράζονται και δεν συμμετέχουν, έχουμε λιγότερη δημοκρατία.

Αλλά και αυτή η θεωρητική προσέγγιση δεν αρκεί. Πρέπει να δράσουμε σε όλα τα επίπεδα και όλες τις κατευθύνσεις, όσο μπορούμε. Αν δεν περάσουμε σε ακόμα περισσότερη δράση, τότε όλη πρόοδος που έχουμε κάνει θα υποχωρήσει και θα μείνουμε κι άλλο πίσω.

Η παγίδα του συναισθηματισμού

Η παγίδα του συναισθηματισμού είναι ότι τα συναισθήματα είναι πιο γοητευτικά, πιο ένθερμα και εν τέλει πιο επιθυμητά. Αντίθετα, η λογική σκέψη μοιάζει ψυχρή, ανηδονική και ίσως και απωθητική όπως στην περίπτωση που δεν μας βολεύει.

Με τα συναισθήματα όλα ταιριάζουν. Μας αγκαλιάζουν, μας δικαιώνουν και μας καθησυχάζουν. Λέω για την οργή και τον θυμό, αλλά και για την αγάπη ή την επιθυμία. Ποιος θα μείνει αδικαίωτος, όταν επιθυμήσει; Το πάθος είναι η παρηγοριά του ανικανοποίητου και του απραγματοποίητου.

Από την άλλη, πώς μπορείς να ζήσεις μόνο με την ορθή σκέψη και τη λογική; Όλα θα μοιάζουν τόσο τακτοποιημένα, τόσο κανονικά. Και από τη λογική δεν μπορείς να ξεφύγεις, δεν μπορείς να παραβλέψεις, να κάνεις ότι δεν κατάλαβες. Και το ακόμα πιο ενδιαφέρον, πρέπει κι εσύ να συμμετέχεις. Αν κάτι είναι λογικό και αυτονόητο, δεν έχεις δικαιολογία να μείνεις απ’ έξω.

Ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική, δεν τίθεται θέμα επιλογής. Στους ώριμους ανθρώπους δεν υπάρχει δίλημμα, αφού όλα είναι αποδεκτά ως κομμάτια της ζωής, όλα είναι μέσα στη ζωή. Στους ώριμους είπαμε…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr