Σε μία κατάμεστη αίθουσα στο Πνευματικό Κέντρο τη Δευτέρα, τα «Γυάλινα Γιάννενα» χειροκροτήθηκαν σε μία ζεστή βραδιά που κέρδιζε το στοίχημα με την κρύα νύχτα του Δεκεμβρίου. 

Ο Νίκος Ξυδάκης παρουσίασε τα τραγούδια που έχει γράψει πάνω στους στίχους του Μιχάλη Γκανά, κάποιους από τους οποίους διάβασε και ο ποιητής επί σκηνής.

Η επιτυχία της εκδήλωσης μας βάζει σε ορισμένες σκέψεις. Δείχνει κατ’ αρχάς ότι υπάρχει ενδιαφέρον ακόμα και για «δύσκολα» έργα, που θεωρητικά προϋποθέτουν και μία κατάλληλη προετοιμασία από το κοινό. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, υπάρχει και το γιαννιώτικο ενδιαφέρον για το θέμα, όπως και η οικειότητα με τον Ηπειρώτη Μ. Γκανά που πάντα έχει μία καλή υποδοχή στην πόλη. Κι αυτό όμως, ίσως να αποτελεί και ένα μυστικό της επιτυχίας για τη διοργάνωση εκδηλώσεων, οι οποίες πρέπει να βρίσκουν το νήμα με τις ανάγκες του τοπικού κοινού που παρουσιάζονται.

Ο προβληματισμός είναι ότι λείπει ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο διοργανώνονται από τον Δήμο οι επιτυχημένες εκδηλώσεις. Γιατί επιτυχία έχουν κι άλλες συναυλίες προφανώς, άλλου ύφους και για άλλο κοινό κι αυτό είναι και φυσικό και καλοδεχούμενο. Ο πολιτισμός όμως που παράγει το Πνευματικό Κέντρο μιας μεγάλης πόλης δεν μπορεί να είναι απλώς το άθροισμα επιτυχημένων γεγονότων, αλλά η δημιουργία μίας πρότασης, μίας ταυτότητας.

Τα «Γυάλινα Γιάννενα» για παράδειγμα συνδέουν το κοινό που έχουν οι συναυλίες του Ωδείου και η Συμφωνική Ορχήστρα, αλλά και το κοινό του Αγγελάκη με τον Βελιώτη που πρόσφατα έφερε το Soundtrope, ένα φεστιβάλ που έχει ταυτότητα και αναζητά τη σύνδεση με το κοινό.

Τα πολιτιστικά γεγονότα πρέπει να δημιουργούν συνδέσμους και μεσοπρόθεσμα να συμβάλλουν στη γένεση μίας πολιτιστικής ταυτότητας. Ως προς αυτό, η νέα δημοτική αρχή και η διοίκηση του Πνευματικού Κέντρου δεν έχουν παρουσιάσει τον σχεδιασμό τους παρόλο που κλείνει το πρώτο τρίμηνο της δράσης τους. Από αυτό πάντως θα κριθούν κι όχι από το αν συμπληρώνουν ένα πρόγραμμα επιτυχημένων εκδηλώσεων. 

Τι θα μπορούσε να αλλάξει στα σχολεία

Επειδή μάλλον έχει κουράσει όλη αυτή η συζήτηση για τον διαγωνισμό PISA που δεν πάνε καλά οι Έλληνες μαθητές, να πούμε ότι αν είναι αυτό μόνο το πρόβλημα τότε μπορεί να λυθεί. Βάζουμε απλώς τα παιδιά μας εκπαιδεύονται πάνω στις απαιτήσεις του συστήματος αυτού, και τότε θα βελτιωθούν στον διαγωνισμό. Γιατί περί ενός διαγωνισμού πρόκειται.

Ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι τέτοιοι διαγωνισμοί δημιουργούν πρότυπα, αν το ψάξουμε καλύτερα θα αντιληφθούμε ότι χώρες όπως η Φινλανδία που πρωτεύουν, έχουν προχωρήσει και σε άλλα επίπεδα.

Κάτι απλό: Στην Ελλάδα απαγορεύουμε τα κινητά στα σχολεία για να μην απασχολούνται όλη την ώρα οι μαθητές με τα μηνύματα. Σωστό, ας πούμε. Όμως τα κινητά τα θέλουμε στη λογική ότι αποτελούν πύλες αναζήτησης. Αν μάθουμε τους μαθητές να αναζητούν πιστοποιημένα πληροφορίες, τότε θα γίνει πολύ πιο φυσική και η σχέση με το κινητό τηλέφωνο.

Για να μπορεί όμως το εκπαιδευτικό σύστημα να προσαρμόζεται στις ανάγκες των καιρών, τότε πρέπει να ανακτήσει και ιδιότητες που δεν έχει σήμερα: Να αποκτήσει σύγχρονα κτίρια και υποδομές, καλοπληρωμένους εκπαιδευτικούς που θα δουλεύουν στο φουλ, νέα σχέση με την τεχνολογία και συνεχή αγωνία για το πρόγραμμα σπουδών από το κράτος. Τι από όλα αυτά βλέπουμε στα σχολεία μας; 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr