Η συζήτηση για τους αγωγούς φυσικού αερίου που θα μπορούσαν να φέρουν ενέργεια στην Ήπειρο, ξεπερνά τα 10 χρόνια. Το αίτημα δε, για φυσικό αέριο στην περιοχή πάει πίσω 15 και παραπάνω χρόνια. Έρχονταν οι υπουργοί στην πόλη, τους ρωτούσαμε, απαντούσαν κάτι για μελέτες σκοπιμότητας και πάει λέγοντας.

Η περίπτωση της Ηπείρου δεν έχει κάτι διαφορετικό από άλλες περιπτώσεις περιοχών της χώρας. Όλοι θα ήθελαν φτηνότερη ενέργεια στο σπίτι τους ή στην επιχείρησή τους. Το ζήτημα όμως είναι το πώς. Γιατί και η Ελλάδα ακόμα ολόκληρη δεν είναι παρά ένας μικρός «παίχτης» στο παγκόσμιο παιχνίδι της κατανομής των ενεργειακών αποθεμάτων.

Τις νέες εξελίξεις με τον αγωγό East Med τις έχουμε ήδη συζητήσει επαρκώς και δεν χρειάζεται να ξαναπιάσουμε όλη αυτήν την ιστορία με τα γεωπολιτικά συμφέροντα, τις σχέσεις με την Τουρκία κλπ. 

Σε ένα βαθμό φάνηκε και πιο συγκρατημένη η ελληνική κοινωνία στις πρόσφατες εξαγγελίες. Δεν υπήρχε εκείνη η έξαψη που προκαλούσε πριν από μερικά χρόνια η συζήτηση για τα «τεράστια αποθέματα πετρελαίου» πάνω στα οποία δήθεν κάθεται κοιμώμενη η χώρα και αναμενόταν από ώρα σε ώρα να αξιοποιηθούν για να αποπληρώσουμε και το χρέος.

Με τα χρόνια έγινε κατανοητό ότι οι έρευνες για υδρογονάνθρακες κρατάνε πολλά πολλά χρόνια και σημασία έχουν τα βιώσιμα κοιτάσματα και όχι γενικώς και αορίστως τα ευρήματα, πόσο μάλλον οι υποθέσεις για ευρήματα. Σε αυτό το διάστημα επιπλέον, έγινε πιο έντονη και η συζήτηση για την Κλιματική Αλλαγή και έγινε αντιληπτό ότι το μέλλον του πλανήτη περνάει και μέσα από μία άλλη διαχείριση και κατεύθυνση στην αξιοποίηση των ενεργειακών πηγών. Επίσης, γίνεται διαρκώς κατανοητό, με όλο και σημαντικότερες εξελίξεις όπως αυτήν με τις σχέσεις ΗΠΑ- Ιράν, ότι η γεωπολιτική μπορεί να σημάνει ακόμα και πολεμική σύρραξη, άρα και τίποτα δεν είναι ανώδυνο και αθώο. 

Το πρώτο που ίσως χρειάζεται να θέσουμε ξανά στη δημόσια συζήτηση στη χώρα μας, είναι η έξοδος από την κρίση και η βιώσιμη λύση αποπληρωμής του χρέους. Αυτό εμπεριέχει και την απομάκρυνση από βολικούς μύθους περί των κοιτασμάτων που θα σώσουν την οικονομία και θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα τόπο πλούσιων ανθρώπων από το πουθενά. Τέτοιοι μύθοι συνεχίζουν να διαπερνούν το συλλογικό ασυνείδητο, αξιοποιώντας και την αδυναμία της κεντρικής εξουσίας να εμπεδώσει πολιτικές ανάπτυξης που θα εμπεριέχουν την ενεργό συμμετοχή των πολιτών και θα συμβαδίζουν με την πρωτοπορία των αναζητήσεων διεθνώς όπως η τεχνολογική καινοτομία και ο συνδυασμός της εργασίας με την ευημερία. 

Βλέπουμε διαρκώς το θέαμα της καταστροφής

Ο άνθρωπος εμφανίζεται στην Αυστραλία πριν από 45 χιλ. χρόνια και είναι η πρώτη μεγάλη «έξοδος» του είδους εκτός της αφροασιατικής επικράτειας. Ο Χαράρι στο Sapiens (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) συνδέει την εμφάνιση αυτή με την εξαφάνιση μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια των 23 από τα 24 αυστραλιανά είδη που ζύγιζαν πάνω από 50 κιλά και πολλά μικρότερα. «Ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή που είχε συμβεί στο οικοσύστημα της Αυστραλίας μέσα σε εκατομμύρια χρόνια». 

Μία από τις εξηγήσεις αυτής της μεγάλης επίδρασης του ανθρώπου στο οικοσύστημα θα μπορούσε να είναι η γνώση που ήδη είχαν της τεχνικής της αποψίλωσης με φωτιά που σε συνδυασμό με το κυνήγι συν τις κλιματικές αλλαγές άλλαξαν την οικολογία της περιοχής (αναλυτικά στο κεφάλαιο 4 «Ο κατακλυσμός»). Το θέμα όμως είναι ότι η εξάπλωση των ανθρώπων στον πλανήτη συνδυάζεται με την οδύνη της απώλειας ενός τεράστιου αριθμού ζώων, κάτι που συνεχίζεται ακόμα, όπως είναι φανερό.

Κι αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η ανθρωπότητα δεν πήγε και πολύ μακριά αυτά τα 10 χιλιάδες τελευταία χρόνια της ακμής του πολιτισμού, της επιστήμης, της οικονομίας. Είναι σαν να φτιάχνουμε τις πόλεις μας και τις κοινωνίες μας για να βλέπουμε το θέαμα της καταστροφής του πλανήτη γύρω μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr