Μα πώς έπεσε ένα ολόκληρο γεφύρι αναρωτιόμαστε; Και να οι απαντήσεις, να οι ευθύνες, να οι προτάσεις. Όλοι μας έχουμε μια γνώμη. Μακάρι όμως με τις γνώμες να λύναμε όλα τα προβλήματα του κόσμου, θα ζούσαμε τώρα σε παράδεισο.

Το Γεφύρι της Πλάκας έπεσε θύμα της κακοκαιρίας. Επλήγη με τον ίδιο τρόπο που έχουν πέσει σπίτια εδώ δίπλα στην πόλη μας ή σύγχρονες γέφυρες σε όλον τον κόσμο από καιρικά ή φυσικά φαινόμενα

Οι επιστήμονες θα ανακαλύψουν μόλις ολοκληρωθούν οι έρευνες τα αίτια κι αυτό πιθανά θα δώσει και ορισμένες διεξόδους.

Ένα πράγμα όμως έχει σημασία, πάνω από όλα: Το Γεφύρι έπεσε στις μέρες μας, στις μέρες του πιο σύγχρονου πολιτισμού, τώρα που ακμάζει η τεχνολογία, στην εποχή της προόδου.

Ο πολιτισμός

Κι εδώ είναι και το βαθύτερο αίτιο που μπορούμε να δούμε: Τα κατάφερε όντως ο πολιτισμός μας; Ο σύγχρονος κόσμος είναι καλύτερος από το παρελθόν; Θα απαντούσαμε ανεπιφύλακτα ναι, με μία υποσημείωση: Χάσαμε σε αυτή τη μεγάλη διαδρομή της προόδου, τη σχέση μας με τη φύση. Ο άνθρωπος σήμερα- και ο Έλληνας και ο Κινέζος και ο Αμερικάνος-, όλοι μας ζούμε αποκομμένοι από το φυσικό περιβάλλον. Κι ακόμα χειρότερα, ο τρόπος ζωής μας επιδρά αρνητικά στη φύση. Γιατί τι άλλο είναι η κλιματική αλλαγή, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η εξαφάνιση ειδών της χλωρίδας και της πανίδας, η μόλυνση των οικοσυστημάτων;

Απόθεμα

Το Γεφύρι της Πλάκας έζησε όσο ήταν απαραίτητο στους ανθρώπους. Γιατί υπήρξε μια Ελλάδα που χρησιμοποίησε αυτά τα γεφύρια μέχρι και τις μέρες μας σχεδόν. Όταν χτυπήθηκε από τους Γερμανούς το ’43, οι κάτοικοι ήταν που έτρεξαν και το επιδιόρθωσαν, γιατί ήταν κομμάτι της ζωής τους.

Σήμερα, τα μεγάλα πολιτιστικά μας μνημεία, δεν έχουν ίσως μια αξία χρήσης. Αποτελούν όμως αποθέματα πολιτισμού, κιβωτούς γνώσης, αισθητικής, εφόδια ονείρων για τον σημερινό άνθρωπο και ζωντανά παραδείγματα για τον μεγάλο αγώνα της ζωής που έδωσαν όσοι προηγήθηκαν.

Και τελικά, μέσα σε αυτόν τον άνυδρο από οράματα κόσμο που ζούμε, τώρα που έχουμε σκυφτό το κεφάλι από τα προβλήματα του βίου, τώρα έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να πορευτούμε κι εμείς πάνω στο γεφύρι ξανά. Να νιώσουμε τον παλμό ενός κόσμου που μπορεί να μας τροφοδοτήσει με κουράγιο για το μέλλον.

Να το ξαναστήσουμε στα πόδια του το Γεφύρι της Πλάκας. Το χρειαζόμαστε…