Η στιγμή που στη χώρα εκλέγεται ένας νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πάντα σημαντική για το πολιτικό μας σύστημα. Κι αυτό γιατί συμπυκνώνει τις αξίες της δημοκρατίας μας όπως με πολλούς και δύσκολους αγώνες και μεγάλη προσπάθεια επανιδρύσαμε το 1974. 

Αυτή η στιγμή όμως δεν ήρθε ακόμα, θα χρειαστεί λίγο ακόμα με τις απαραίτητες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, οι οποίες και θα αξιοποιήσουν και τη δυναμική των κομμάτων, τα οποία ας μην το ξεχνάμε αυτό είναι και πρέπει να είναι οι θεματοφύλακες της πολιτικής στη χώρα μας.

Το νέο και σαφώς καθοριστικό γεγονός είναι η πρόταση του πρωθυπουργού και προέδρου της ΝΔ στην πρόεδρο του ΣτΕ Αικατερίνη Σακελλαροπούλου να είναι η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με μία τέτοια επιλογή από την άποψη της αναγνώρισης του προσώπου. Έχει όλα τα προσόντα για αυτήν την θέση. Και ναι, είναι σημαντικό που είναι γυναίκα για παραπάνω από έναν λόγους. Γιατί η δημοκρατία εκπροσωπείται ισότιμα και από τα δύο φύλλα κάτι που συχνά ξεχνούν τα κόμματα ή οι πρωθυπουργοί στη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου. Αλλά και γιατί ακόμα υπάρχουν προβλήματα με την ισότητα μέσα στην κοινωνία, στους χώρους εργασίας, στην επιστημονική ανέλιξη, κα.

Από εκεί και πέρα, το όλο κλίμα με το διάγγελμα του πρωθυπουργού ήταν μάλλον δείγμα μιας έκτακτης κατάστασης που είχε να κάνει και με τις πιέσεις της κυβέρνησης μετά τις εξελίξεις τόσο στο μεταναστευτικό με την ίδρυση του νέου υπουργείου όσο και διεθνώς με τη σύσκεψη για τη Λιβύη. Αλλά συμβαίνουν αυτά στο πολιτικό σκηνικό.

Αυτό που φάνηκε να είναι πρόβλημα για τον πρωθυπουργό ήταν πού ήθελε να γείρει η πλάστιγγα: Σε έναν πρόεδρο με ισχυρά πολιτικά χαρακτηριστικά ή σε έναν πρόεδρο με κοινωνικό πρόσημο. Επέλεξε το δεύτερο και αφού στο μεταξύ από τη βάση της ΝΔ εκφράζονταν δυσαρέσκειας για ονόματα από το παλιό ΠΑΣΟΚ. Δεν απέφυγε συνεπώς την πολιτικοποίηση του θέματος ο πρωθυπουργός.

Αλλά η επόμενη μέρα είναι μία νέα μέρα, και το νέο ραντεβού είναι πλέον στην εκλογή της νέας Προέδρου στη Βουλή πλέον. 

Οπισθοχώρηση για το προσφυγικό

Δεν πάνε καλά τα πράγματα με το προσφυγικό. Άλλωστε δεν γίνεται και τίποτα, πέραν των κυβερνητικών δεσμεύσεων για την υλοποίηση ενός κάποιου προγράμματος

Όταν περνούσαν τις αρμοδιότητες το καλοκαίρι στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη το μήνυμα που έστελναν οι κυβερνώντες στο ακροατήριό τους, το στενά κομματικό αλλά και το πανελλήνιο προφανώς, ήταν ότι δεν υπάρχουν πρόσφυγες και μετανάστες γενικώς και αορίστως αλλά κυρίως υπάρχει ένα πρόβλημα αστυνομικής φύσεως- ποιος είναι παράνομος ή όχι.

Στο μεσοδιάστημα άρχισαν να εξαγγέλλονται πολιτικές που είχαμε να δούμε από το 2016 με σχέδιο για δεκάδες ανοιχτά κέντρα στην ενδοχώρα, τα οποία όμως ούτε αυτά έχουν γίνει γιατί οι υπουργοί δεν μπορούν να πείσουν τους δημάρχους της ΝΔ και όχι μόνο να τα δεχτούν. Και βέβαια στα νησιά η κατάσταση συνεχίζεται απελπιστική. 

Τώρα ιδρύθηκε ξανά το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής.

Στην ουσία η κυβέρνηση κάνει ακριβώς ό,τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, με δύο όμως σημαντικά μείον: Δεν κινητοποιεί εθελοντές και δεν διεθνοποιεί το πρόβλημα φιλοξενίας τόσων ανθρώπων μέσα από την ευρωπαϊκή λογική και αντίληψη. Παράλληλα, έχει απέναντι ένα συσπειρωμένο πλήθος που θεωρεί ότι προδόθηκε όταν πίστεψε τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ΝΔ για άμεσες λύσεις. Ας ελπίσουμε ότι το νέο υπουργείο θα ασκήσει κάποιες πολιτικές και δεν θα περιοριστεί σε κατασταλτικές λογικές. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr