Του Γιάννη Γιώσα, Φιλόλογου- Συγγραφέα 

Τραμπ-αλισμοί, η ανθρωπότητα σε επικίνδυνες ασκήσεις ισορροπίας 

Το πολεμικό κλίμα στον Περσικό Κόλπο από την εκρηκτική σύγκρουση ΗΠΑ- Ιράν και οι αβεβαιότητες στη Μεσόγειο λόγω των κλιμακούμενων τουρκικών προκλήσεων συνθέτουν ένα επικίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη μείγμα. 

Σ’ αυτά αν προσθέσουμε τις κυοφορούμενες γεωπολιτικές ανακατατάξεις στο χώρο της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου σε συνδυασμό με τον αδυσώπητο ενεργειακό διαγκωνισμό και τον εμπορικό πόλεμο μεταξύ των οικονομικών υπερδυνάμεων, αλλά και την ωρολογική βόμβα του μεταναστευτικού, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι διάγουμε μια εποχή μεγάλης ρευστότητας. Είναι προφανές ότι η ανθρωπότητα ισορροπεί σε μια τραμπάλα τρόμου. Και όπως συμβαίνει πάντα στις περιπτώσεις αυτές, η ισορροπία αυτή είναι μια εύθραυστη ισορροπία.

Τούτο σημαίνει ότι οι εξελίξεις μπορούν να είναι ανά πάσα στιγμή απρόβλεπτες, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της ανθρωπότητας. Στην Επιφυλλίδα μας της προηγούμενης Παρασκευής,17-1, με τίτλο «Η ανθρωπότητα σήμερα: μεγάλα προβλήματα, μικροί ηγέτες», είχαμε «φιλοτεχνήσει» το πορτρέτο του μεγάλου ηγέτη επισημαίνοντας την ηγετική λειψανδρία των ημερών μας. Είναι φανερό ότι στις μέρες μας λείπουν οι μεγάλοι ηγέτες, οι καπετάνιοι εκείνοι που θα κυβερνήσουν με ασφάλεια το καράβι της ανθρωπότητας στα σημερινά ταραγμένα πελάγη. 

Οι περισσότεροι από αυτούς αποδείχνονται μπίζνεσμεν μέσω της πολιτικής, με τη διαφθορά να χαρακτηρίζει κυρίαρχα την άσκηση της εξουσίας τους. Οδοδείκτης των πολιτικών αποφάσεων και ενεργειών τους καθίσταται πλέον η εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων και μόνο, με τον μακιαβελισμό να καθορίζει ψυχρά την πολιτική τους. Φυσικά, δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι στην πολιτική των κρατών υπάρχουν φίλοι και εχθροί, αφού, όπως κυνικά είχε ομολογήσει και ο Ουίνστων Τσώρτσιλ, «τα κράτη δεν έχουν ούτε εχθρούς ούτε φίλους, παρά μόνον συμφέροντα». Και τούτο ίσχυε διαχρονικά. Η Ιστορία, αψευδής μάρτυρας του παρελθόντος, αυτό αποδεικνύει. Σήμερα, όμως, αυτό έχει παραγίνει. Απροκάλυπτα οι ηγέτες και παραμερίζοντας κάθε έννοια ηθικής προσπαθούν να επιβάλλουν ό,τι στενά υπηρετεί τα συμφέροντά τους, προσωπικά και κρατικά. Οι οικονομικές συναλλαγές έχουν μεταβληθεί σε κυρίαρχο παράγοντα άσκησης της πολιτικής τους. Διαβάζουμε εμβρόντητοι για τεράστιες μπίζνες των ίδιων και των μελών των οικογενειών τους, για οικονομικά σκάνδαλα ασύλληπτων μεγεθώ , με καταθέσεις σε Τράπεζες και Υπεράκτιες (offshore) εταιρείες δισεκατομμυρίων ευρώ ή δολλαρίων και για χλιδή εξοργιστικής πρόκλησης, και μάλιστα τη στιγμή που οι λαοί τους λιμοκτονούν. 

Το χειρότερο είναι η ανικανότητα που τους χαρακτηρίζει στην αντιμετώπιση των μεγάλων και κρίσιμων ζητημάτων – προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα σήμερα, τα οποία και σύμφωνα με τη διαπίστωση των ειδικών, αλλά και κατά κοινή διαπίστωση, είναι οικουμενικού βεληνεκούς. Έτσι βλέπουμε να σφυρίζουν αδιάφορα στο μέγα πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, να μην κάνουν τίποτε για τις ορδές των μεταναστών που η πολιτική τους δημιουργεί και να μένουν απαθείς στην γεωμετρικά αυξανόμενη όξυνση των οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων. Η έμμεση, ακόμη και άμεση, αμφισβήτηση των Διεθνών Συνθηκών και των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου από ορισμένους εξ αυτών στο όνομα στενών συμφερόντων, συνιστά σαφή απειλή της διεθνούς ειρήνης. Το πλέον επικίνδυνο, όμως, όλων είναι ότι η εν γένει συμπεριφορά τους καταδεικνύει άτομα με διαταραγμένο ψυχισμό, με κλονισμένη ψυχική ισορροπία. 

Και αυτό, όπως οι ψυχίατροι επισημαίνουν, τα καθιστά απρόβλεπτα και ιδιαίτερα επικίνδυνα. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι περιπτώσεις όπου η συμπεριφορά τους εμπίπτει στα όρια της πολιτικής αλητείας. Στους «τραμπ-αλισμούς» αυτούς η ανθρωπότητα επιδίδεται σε επικίνδυνες ασκήσεις ισορροπίας και αν αυτό συνεχιστεί, η παταγώδης πτώση της από την τραμπάλα είναι θέμα χρόνου. Δεν ξέρω αν θα μπούμε στην περιπέτεια ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου. Οι δύο που προηγήθηκαν, με δεδομένα τα πυρηνικά υπερόπλα σε χέρια ανισόρροπων ηγετών σήμερα, δείχνουν το ολοκαύτωμα στο οποίο μπορούμε να οδηγηθούμε. Οι εχέφρονες αυτού του κόσμου δεν έχουμε το δικαίωμα να μένουμε απαθείς, να μένουμε αδρανείς στον εφησυχασμό μας. Η καμπάνα που χτυπάει, χτυπάει για όλους μας.