ΤΗ κυβέρνηση πήρε ένα ρίσκο προωθώντας μία ρύθμιση για την αποδοχή των πτυχίων των κολλεγίων στις προσλήψεις στην εκπαίδευση. Και είναι ρίσκο γιατί αφενός δεν έχει πίσω της κάποιο ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα, ενώ και νομικά είναι πιο προωθημένη απόφαση σε σχέση με το δίκαιο στην ΕΕ.

Το κοινωνικό αποτύπωμα όμως αυτής της επιλογής είναι ακόμα μεγαλύτερο με συνέπειες που σήμερα δεν μπορεί να υπολογιστούν. 

Η ιδιωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει αναγνωριστεί νομοθετικά, ενώ έχει γίνει και αποδεκτή από την κοινωνία, που πιστεύει ότι εξυπηρετεί κάποιες συγκεκριμένες εκπαιδευτικές ανάγκες. Με τη ρύθμιση όμως του υπουργείου Παιδείας, το μήνυμα είναι ότι δεν έχει και τόση σημασία η προέλευση ενός πτυχίου. Για την εκπαίδευση δηλαδή, η κυβέρνηση θεωρεί ότι οι συνθήκες έρευνας και διδασκαλίας των ελληνικών πανεπιστημίων, δεν είναι οι μόνες δυνατές, αλλά υπάρχουν κι άλλες δυνατότητες.

Ακόμα κι αν γίνει δεκτό κάτι τέτοιο σε επίπεδο νομικό και υπό το φόβο των ευρωδικαστηρίων όπως αναφέρει το υπουργείο, λείπει μια κρίσιμη απάντηση στη στόχευση για τα πανεπιστήμια. Γιατί τα πανεπιστήμια να μπαίνουν στη βάσανο της αξιολόγησης και του αγώνα για την επίτευξη των κριτηρίων αναγνώρισής τους- που πλέον θα επηρεάζουν και τη χρηματοδότησή τους-, όταν οι μαθητές θα μπορούν να βρουν κι άλλες διόδους για τις σπουδές τους; Γι’ αυτό αντιδρούν τα πανεπιστήμια στη ρύθμιση, αλλά και μάλλον γι’ αυτό κάνει ότι δεν ακούει η κυβέρνηση. Γιατί το ζήτημα δεν είναι τεχνικό ή νομικό, αλλά έχει να κάνει με την αντίληψη και την πολιτική ιδεολογία που έχει κανείς σήμερα για το ρόλο των δημοσίων πανεπιστημίων.

Αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι τα πανεπιστήμια απλώς παράγουν πτυχιούχους, τότε είναι φανερό ότι δύσκολα θα κατανοήσει τι της λέει η απέναντι πλευρά. Όσοι πιστεύουν ότι τα πανεπιστήμια χτίζονται σε βάθος χρόνου με μεγάλες πνευματικές και επιστημονικές επενδύσεις τότε δύσκολα θα κατανοήσουν τον «τεχνικό» λόγο του υπουργείου Παιδείας περί των κριτηρίων πρόσληψης στο Δημόσιο. Είναι φανερό ότι υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ των δύο κόσμων, που δύσκολα γεφυρώνεται με τέτοιους νόμους. 

Πρώτα έχει ευθύνη και ο αυθαίρετος πολίτης

ΟΟ χώρος γύρω από τους κάδους απορριμμάτων είναι συχνά ένα απερίγραπτο χάος. Είναι μία εικόνα από το δυστοπικό μέλλον της πόλης, αλλά μάλλον πολύ λογοτεχνικά προσεγγίζουν την κατάσταση τέτοιες φράσεις.

Δεν γίνεται γύρω από τους κάδους να έχει παντού σκουπίδια. Και για τα περισσότερα από αυτά δεν ευθύνεται η αποκομιδή – αν ευθύνεται είναι για κάποια υπολείμματα που μένουν κατά τη φόρτωση ή αν είναι τρύπιοι κάδοι.

Το πρόβλημα είναι συνήθως αυτά που λέμε «ογκώδη αντικείμενα» που στην πράξη είναι ό,τι νομίζει ο κάθε κάτοικος της πόλης ότι μπορεί να πετάξει. Από τα μπάζα της ανακαίνισης του μπάνιου του, μέχρι το κομμένο γκαζόν ή κάτι περίεργα υγρά που γέμισε το υπόγειό του ή την ντιβανοκασέλα που επιτέλους απέσυρε από την κουζίνα του.

Και δεν νομίζω ότι έχει ευθύνη καν το αρμόδιο τμήμα του Δήμου, γιατί τελικά η αυθαιρεσία του πολίτη είναι πολύ μεγαλύτερη. Σημειώνουμε, ότι οι νόμοι προβλέπουν πώς γίνεται  διαχείριση μη οργανικών αποβλήτων και ανακυκλώσιμων. Όποιος έχει μπάζα να πετάξει ξέρει ότι δεν μπορεί να τα αφήσει δίπλα στους κάδους, αλλά τα αφήνει. 

Αυτή η κατάσταση έχει να κάνει με την αντίληψη ενός μεγάλου μέρους πολιτών ότι η πόλη δεν είναι δική τους και ότι οι ίδιοι δεν έχουν καμία ευθύνη έξω από την πόρτα τους. Η αδιαφορία και η καταστροφή του δημόσιου χώρου εκφράζει και την βαθύτερη ανικανότητα των ανθρώπων αυτών για αλληλεγγύη και σεβασμό στην κοινότητα. Η κατάσταση με τα σκουπίδια είναι και η εσώτερη κατάσταση πολλών ανθρώπων δίπλα μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr