Η πολιτική της κυβέρνηση για το προσφυγικό χαρακτηρίζεται από συνεχείς αντιφάσεις. Αντιφάσεις που προκύπτουν από την αδυναμία της να υλοποιήσει τον βασικό στόχο της προεκλογικής της καμπάνιας, ότι έχει έτοιμες λύσεις που θα διαφοροποιούνται από αυτές του παρελθόντος. Έξι μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, οι λύσεις που έχει, μοιάζουν με αυτές που είχαν και οι προηγούμενοι κυβερνώντες.

Λένε για παράδειγμα σήμερα: Δεν θα δώσουμε ΑΜΚΑ στους πρόσφυγες, αλλά τους δίνουν τελικά ΑΜΚΑ (προσωρινό). Λένε, θα επαναπροωθήσουμε τους πρόσφυγες, αλλά φτιάχνουν ακόμα περισσότερα κέντρα υποδοχής σε όλη τη χώρα. Λένε, θα εξετάσουμε το ρόλο των ΜΚΟ, αλλά τελικά φτιάχνουν ένα ακόμα μητρώο, συν ότι ζητάνε από τις ΜΚΟ να συνεχίζουν να έχουν το ρόλο τους στη στέγαση, κλπ κλπ. 

Πρόκειται για πλήρη αποτυχία αφού στην ουσία και την πράξη η κυβέρνηση αποδέχεται ότι οι πρόσφυγες ήρθαν για να μείνουν και ότι οφείλει να τους υποδεχτεί βάσει των νόμων και των ηθικών κανόνων που ισχύουν στα πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης. Όσο για τα πλωτά φράγματα θα έχουν την ίδια «επιτυχία» που είχε και ο φράχτης του Έβρου. Οι πρόσφυγες θα περνάνε από ένα άλλο σημείο των συνόρων, συνήθως με ακόμα πιο δύσκολες συνθήκες. 

Όμως- γιατί υπάρχει και ένα όμως-: Αυτήν την κυβέρνηση έχουμε, αυτήν πρέπει να στηρίξουμε. Παρά την έρημο από ανθρωπιστική έγνοια και πολιτική που δημιούργησε, πρέπει σήμερα κιόλας να βγουν 50 δήμαρχοι από όλη τη χώρα που να ζητήσουν να φιλοξενήσουν πρόσφυγες στον τόπο τους από τα νησιά, πρέπει να βγουν 50- 100 σύλλογοι σε κάθε πόλη που να ζητήσουν να αξιοποιηθούν στα εθελοντικά δίκτυα, πρέπει να βγουν 1000 ακαδημαϊκοί και καλλιτέχνες που να δηλώσουν ότι η Ελλάδα είναι χώρα της φιλοξενίας. 

Ναι, η κυβέρνηση αποδεικνύεται κάθε μέρα κατώτερη των περιστάσεων, αλλά διακυβεύονται σημαντικότερα πράγματα από τη νέα επίπλωση των γραφείων των στελεχών και των προσλήψεων των ημετέρων. 

Σήμερα, εμείς οι πολίτες που βάζουμε ψηλά στον πήχη της δημοκρατίας μας τις αξίες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, πρέπει να βάλουμε πλάτη μαζί με την κυβέρνηση και το κράτος, για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Τα πρωτεύοντα για τα σχολεία 

Υπάρχει μία παρανόηση με τον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Δεν είναι συνδυασμός της Παιδείας με τη Θρησκεία. Αυτά είναι αυτόνομες ενότητες, υπό την αρμοδιότητα ενός υπουργείου. Θα μπορούσε οι αρμοδιότητες των θρησκευμάτων, να ανήκουν στο υπουργείο Εσωτερικών για παράδειγμα.  

Δεν είμαι αφελής να μην γνωρίζω τις ιδεολογικές και πολιτικές εκφάνσεις που έχουν από πίσω επί πολλά χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, οι ονομασίες των υπουργείων. Δεν θεωρώ τυχαία την αλλαγή της έννοιας της «εργασίας» σε «απασχόληση» ακόμα και σε επίπεδο ορολογίας. 

Έχω όμως την αίσθηση ότι η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν έχει πρόβλημα να ασχολείται συνδυαστικά. Ενδιαφέρεται πολύ για τα κατηχητικά ή για τον εκκλησιασμό κατά την ημέρα των Τριών Ιεραρχών, όπως δείχνουν πρόσφατες αποφάσεις που απασχόλησαν την επικαιρότητα. Επίσης δεν δείχνει και μεγάλη ενάργεια στο να αλλάξει η προσέγγιση στο θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών. 

Θα πεις αυτά είναι θέματα που απασχολούν και την κοινωνία, οπότε γιατί να μην απασχολούν και το υπουργείο. Σωστό και αυτό. Αλλά, νομίζω ότι καλύτερο θα ήταν να ασχολούμαστε ως κράτος πρώτα πρώτα με τις επιστήμες, τον Διαφωτισμό, τη ρομποτική, τα προγράμματα διδασκαλίας… τέτοια πράγματα πιο κοντά στα εκπαιδευτικά διακυβεύματα σήμερα του κόσμου μας. Τη θρησκεία θα τη βρουν τα παιδιά, όπως και όλοι οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο μέσα από τις δικές τους διαδρομές και με τη  βοήθεια των Εκκλησιών  που στις δημοκρατίες σαν τη δική μας έχουνε και πρέπει να έχουν, όλο το χώρο ελεύθερο για τις δράσεις τους.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr