Το πρόβλημα βαθαίνει όσο κι αν φαίνεται ότι αντιμετωπίζεται. Άλλωστε πρέπει να διαχωρίσουμε από ένα σημείο και μετά το τι αντιμετωπίζουμε. Γιατί τις πρώτες μέρες η Ελλάδα σταμάτησε στα χερσαία σύνορά της μια άτακτη μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών που υποβοηθούνταν φανερά από τις πολιτικές της Άγκυρας. Σε δεύτερο επίπεδο όμως το πρόβλημα για το τι θα κάνουμε με τους πρόσφυγες που ζουν ήδη στη χώρα και όσους προστίθενται συνέχεια, είναι υπαρκτό και μεγάλο.

Αυτό που έγινε αντιληπτό και χτες με την έλευση της ηγεσίας της ΕΕ στον Έβρο, είναι ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν ζητά να πάρει πρόσφυγες από την Ελλάδα. Αντίθετα, ανακοινώνουν βοήθεια για τη φύλαξη των συνόρων και διαχείριση του προσφυγικού. Μόλις λίγα λόγια καταγράφηκαν για μία πιθανή διαφορετική πολιτική στο ζήτημα των ασυνόδευτων παιδιών, για τα οποία έχουν υπάρξει πρόσφατα και πρωτοβουλίες από πολιτικές δυνάμεις στη Γερμανία που πάντως δεν βρήκαν σύμφωνη την κυβέρνηση εκεί.

Στην Ευρώπη θέλουν την Ελλάδα (και την Ιταλία και τη Βουλγαρία και τη Μάλτα και την Ισπανία) ως μία ζώνη επιτήρησης και φύλαξης. Κι αυτό είναι που δύσκολα αντιμετωπίζεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Αν δεν επιτευχθεί η διεθνοποίηση με ταυτόχρονη ανάπτυξη πολιτικών ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους πρόσφυγες σε όλες τις περιοχές που ζουν σήμερα στη χώρα, δεν θα υπάρξει καμία διέξοδος που θα αλλάζει την εικόνα. Κι αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό ακόμα και σήμερα που υπάρχει το πιεστικό ζήτημα της φύλαξης των συνόρων. Η πολιτική δεν πρέπει να γίνεται με βάση τη συγκυρία και σίγουρα όχι στη βάση του τι θα θέλαμε να συμβεί αλλά τι συμβαίνει στα αλήθεια. Στο δεύτερο, στην ύπαρξη της πραγματικότητας μοιάζει να προσπαθούμε να αποφύγουμε τα δεδομένα. Κι αυτό είναι βέβαιο ότι θα το βρούμε σύντομα μπροστά μας. Ξανά. 

Η ακροδεξιά αναζητά «χώρο»

Την ώρα που η χώρα προσπαθεί να αντιμετωπίσει πολλαπλά προβλήματα ξεπηδάνε από τις σπηλιές τους και οι οπαδοί του μίσους και της απομόνωσης της χώρας. 

Δεν είναι πάντως επίδειξη ακροδεξιάς πυγμής, είναι η πεποίθηση που έχουν ότι μετέχουν ενός επίσημου λόγου, ότι είναι κομμάτι της εξουσίας, ότι έχουν δικαίωμα να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν.

Στην Ελλάδα η ακροδεξιά δεν αισθανόταν ποτέ ότι ανήκει σε κάποιο κόμμα, αντίθετα πίστευε ότι είναι τμήμα της εθνικής γραμμής. Και βέβαια είχε πάντα τη θρασυδειλία να το φωνάζει- η ελληνική ακροδεξιά εξαντλείται στη ρητορική του μίσους. Νιώθεις όμως ότι η κατάσταση αλλάζει, ότι κάποιοι ψάχνονται να βρουν έναν δικό τους πολιτικό χώρο, ανάλογο με τα κόμματα στην Ιταλία, την Ισπανία ή τη Γερμανία. Θα προχωρήσουν άραγε στη δημιουργία ενός "χώρου" ή ενός κόμματος; Σίγουρα πάντως το προσφυγικό παίζει καίριο ρόλο σε αυτές τις διεργασίες. 

Πρόκειται για μία πιο δομική αλλαγή εντός της κοινωνίας που λίγο έχει να κάνει με το πώς εκφράζονται στα social media. Κόμματα, όμως όπως η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ που ενδιαφέρονται για την εξουσία, πιστεύω ότι θα πρέπει να αποκοπούν από αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις σταδιακά και ας υποστούν προφανώς και το ανάλογο πολιτικό κόστος, περίπου όπως έκανε και η ΝΔ του Καραμανλή παλιότερα. Οι απευθύνσεις πια στο 40% και το 50% του εκλογικού σώματος ενέχουν σοβαρούς πολιτικούς κινδύνους, όταν η ακροδεξιά έχει καταλάβει ισχυρή θέση στον κοινωνικό διάλογο, όπως φάνηκε και στο παράδειγμα της συμφωνίας των Πρεσπών. Ας πιεστούν να δράσουν μόνοι τους, χωρίς την ομπρέλα παραδοσιακών κομμάτων ή δυνάμεων.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr