Ας κάνουμε μία παραδοχή: Αυτή τη στιγμή ο τόπος περνάει μία κρίση που αντιμετωπίζεται με έναν τεράστιο αγώνα από όλους. Όλα δείχνουν ότι τα κυβερνητικά μέτρα για τους περιορισμούς είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι οι πολίτες από την ενημέρωση που έχουν από τη διεθνή κατάσταση, αλλά και από τις προσωπικές τους εμπειρίες. 

Η κυβέρνηση και οι ειδικοί που έχουν επιστρατευθεί, παρά την κριτική που δέχονται από πολλές πλευρές, δεν έχουν κάνει ένα μεγάλο λάθος που να προκαλεί ανησυχία στον πληθυσμό.

Αυτό σημαίνει ότι εμείς οι ίδιοι οφείλουμε όχι απλώς να τηρούμε τα μέτρα αλλά να ενισχύσουμε τις κρατικές προσπάθειες. Η ενεργός συμμετοχή μας στην τήρηση των μέτρων θα κρίνει και το αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή προέχει η αναχαίτιση της επιδημίας και πρέπει να βάλουμε πιο πίσω προσωπικές συμπεριφορές και συνήθειες, ευκολίες και στερεοτυπικές σκέψεις.

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η οικονομία. Το πλήγμα αρχίζει να φαίνεται. Και θα είναι εμφανές τόσο στη μεγάλη οικονομία και το ΑΕΠ της χώρας από το οποίο ζούμε όλοι μας, αλλά και στον καθένα μας χωριστά. Και οι ανακοινώσεις για τη στήριξη της παραγωγής είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, όμως υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο: Πρέπει να γίνουν χειροπιαστές πράξεις, να υπάρξει πραγματικό χρήμα στην αγορά, στις τσέπες των επιχειρηματιών και των εργαζομένων, με τη δέσμευσή τους ότι οι ίδιοι θα εργαστούν για την ανόρθωση της οικονομίας.

Αυτή τη στιγμή, την τόσο κρίσιμη στιγμή επιβάλλεται να βρεθούν νέοι τρόποι και κυρίως υλοποιήσιμες λύσεις που να μας συμπεριλαμβάνουν όλους. Αν όλοι μαζί πάμε προς τη σωστή κατεύθυνση, το κέρδος θα είναι επίσης για όλους μας.

Η διαρκής αμφισβήτηση

Η διαρκής αμφισβήτηση των μέτρων και των πολιτικών για την αντιμετώπιση της επιδημίας, δεν είναι πάντα ένδειξη ενός κάποιου ανυπότακτου ή μίας στάσης αντι-εξουσίας. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα παρανοήσεων, διαφορετικής κοσμοαντίληψης, αλλά και δείγμα κυνικού ατομικισμού που καλύπτεται κάτω από το διαρκές ενδιαφέρον για το "τι πρέπει να κάνουν" οι άλλοι ή ενός συντηρητισμού που εννοεί "γιατί δεν με αφήνετε ήσυχο και ασφαλή στο σπίτι μου", όλοι εσείς εκεί έξω που παλεύετε με την πραγματικότητα.

Δεν θα σταματήσει η κριτική, ούτε πρέπει να σταματήσει. Αντίθετα, πρέπει να αυξηθεί η εγρήγορσή μας, το κριτικό μας πνεύμα για την πορεία των πραγμάτων και των κυρίαρχων συμπεριφορών. Όχι όμως να υποβιβάζεται σε μία αέναη μοιρολατρία και σε μία αδιάφορη επίκληση του «εγώ», σε ένα περιστροφικό σπιράλ στο κέντρο του οποίου είμαστε εμείς, οι μόνοι που γνωρίζουμε την αλήθεια.

Να αποφύγουμε την παγίδα να μιλάμε και να γράφουμε σαν μην μας αφορά όλο αυτό, σαν να είμαστε απέξω. Αντίθετα, τώρα είναι η ώρα της ενθερμώ συμμετοχής, τώρα είναι η ώρα του υποκειμένου, εμάς των ίδιων με τις ατέλειες και τα λάθη μας, με τις διαμαρτυρίες και τις λοξές ματιές μας, αλλά με την προϋπόθεση του «πάνω από όλα ο άνθρωπος». 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr