Διαμορφώνονται αυτήν την περίοδο δύο επίπεδα άσκησης πολιτικής και διεκδίκησης. 

Το πρώτο είναι ό,τι καλύπτεται από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει προκύψει από τις συνέπειες της πανδημίας και της εφαρμογής των μέτρων περιορισμού. Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης, το αίτημα για περισσότερο χώρο στις καφετέριες για τραπεζοκαθίσματα ώστε να αντιμετωπίσουν τον περιορισμό των τραπεζιών και των ατόμων ανά τετραγωνικό. Το αίτημα γίνεται από όλες τις πλευρές δεκτό, αν και μέχρι πριν από δύο μήνες, η τάση ήταν να αυξηθεί ο ελεύθερος χώρος και να περιοριστούν τα τραπεζοκαθίσματα.

Γίνεται σαφές ότι η έκτακτη κατάσταση απαιτεί και νέα, έκτακτα και «έξυπνα» μέτρα που να απαντούν στις σημερινές ανάγκες και να λύνουν προβλήματα. Όταν διακυβεύονται χιλιάδες θέσεις εργασίας και η ανάπτυξη της χώρας, οι απαντήσεις πρέπει να είναι αποτελεσματικές και ακαριαίες.

Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν πρέπει να γίνει μόνιμη. Μαζί με τα έκτακτα μέτρα πρέπει να υπάρχει και χρονοδιάγραμμα παύσης τους, ώστε να εμπεδώνεται το αίσθημα δικαιοσύνης προς όλες τις πλευρές.

Το δεύτερο επίπεδο περιγράφεται από μία μεθοδικότερη και βαθύτερη ανάλυση και σχεδιασμό του παραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου της επόμενης ημέρας ώστε αφενός να επουλωθούν οι πληγές της νέας κρίσης, αφετέρου να είναι ανθεκτική η χώρα και στο μέλλον, για το οποίο κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει. 

Εδώ τα πράγματα είναι σαφώς πιο δύσκολα. Και το δείγμα γραφής της κυβέρνησης φτωχό. Τα νομοσχέδια για την Παιδεία και το περιβάλλον έδειξαν ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον για ευρεία διαβούλευση και συναινέσεις ενώ επιπλέον κατευθύνονται σε σειρά από πολλές επιμέρους αλλαγές, ενδεικτικές ίσως του ιδεολογικού ή άλλου πολιτικού χρώματος του κυβερνώντος κόμματος, χωρίς όμως πνοή και προοπτική για το μέλλον. Το αν θα βάλεις τα Λατινικά στις Πανελλήνιες ή το πώς θα αλλάξεις τις παλιές διοικήσεις των Φορέων Προστατευόμενων Περιοχών, δείχνουν μάλλον στενές, ιδεολογικές τάσεις παρά κάποιον ευρύτερο σχεδιασμό.

Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης έχει κάνει λόγο για ένα δομικό σχέδιο αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας και θα πρέπει να του δώσουμε χρόνο. Η αναγγελία όμως για μπαράζ νομοθετήσεων το επόμενο διάστημα, με βάση όσα είδαμε ήδη από τη Βουλή δείχνουν περισσότερο μια τάση από το παρελθόν, μία γείωση των προσδοκιών στα κομματικά συνήθη πλαίσια, παρά κάποιο μεταρρυθμιστικό όραμα. Ας ελπίσουμε ότι θα μας διαψεύσει η κυβέρνηση. 

Θέλει τρέξιμο προς την αλήθεια

Ας αποδεχτούμε ότι η αλήθεια δεν μας προσφέρεται ποτέ εύκολα και στο πιάτο. Η γνώση, η επιστημονική τεκμηρίωση, η ορθή περιγραφή της πραγματικότητας, δεν είναι ιστορία ολίγων λεπτών και μερικών καλών πλάνων στα δελτία ειδήσεων. Δεν είναι τόσο εύκολο να μάθουμε τι συμβαίνει. 

Αντίθετα πρέπει να φύγουμε, να μετακινηθούμε από τη θέση ευκολίας που μας έχει βολέψει αν δεν θέλουμε να είμαστε μόνιμα θύματα της παραπληροφόρησης, των ψευδών ειδήσεων και της σύγχυσης. Πρέπει να βγούμε από την παθητικότητα του δέκτη και να προστρέξουμε, να κινηθούμε προς την αναζήτηση της αλήθειας.

Αν προσέξουμε αυτό το διάστημα, η διάδοση των μύθων και της αλήθειας γίνεται περισσότερο εκεί που δεν υπάρχει κριτικό ενδιαφέρον και αγωνία για την αλήθεια. Το να περιμένουμε να μας πουν τι γίνεται, μπορεί κατά κάποιον τρόπο να είναι ένα δικαίωμά μας, όμως αυτό το δικαίωμα συνδυάζεται πάντα και με την ενάργεια, την εγρήγορσή μας ως πολίτες. 

Αν εμείς δεν θέλουμε να μάθουμε, αν δεν κινηθούμε προς τη γνώση, τότε προφανώς θα υποδεχτούμε κι ό,τι μας σερβίρουν. Μας ψεκάζουν; Μας ψεκάζουν; Έχουν έτοιμο το εμβόλιο, αλλά μας το κρύβουν; Το έχουν. Και μετά αλλάζουμε πλευρό στον ύπνο μας. Αλλά το πρωί πάλι με τις ίδιες θεωρίες και τα ίδια ερωτήματα ξυπνάμε και παθητικά περνάμε τη μέρα μας μέχρι να πέσουμε ξανά για ύπνο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr