Μία ενδιαφέρουσα κίνηση για την επέκταση της δοκιμαστικής πεζοδρόμησης για το παραλίμνιο έκανε ο Δήμος Ιωαννιτών. Έδειξε έτσι όταν το θέλει, αφουγκράζεται τον κοινωνικό παλμό που αυτές τις μέρες των περιορισμών χτυπάει στους δρόμους της πόλης, εκεί που χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα προσπαθούν να μη χάσουν την επαφή με το «έξω» και τη φυσική άσκηση ως απάντηση στον εγκλεισμό.

Δεν μπορεί παρά τα ευχηθούμε να πάει καλά το μέτρο των νέων κυκλοφορικών ρυθμίσεων. Και όχι μόνο για να δώσει και νέες ανάσες στον κόσμο, αλλά κυρίως για να λειτουργήσει ως παράδειγμα για το μέλλον.

Γιατί τα Γιάννενα παραμένουν ακόμα μία πόλη των αυτοκινήτων. Κι αν δεν φαίνεται έντονα όπως σε άλλες τσιμεντουπόλεις, είναι γιατί έχει φυσικές διαφυγές προς τη λίμνη με μεγάλους χώρους που επιτρέπουν την έξοδο των πολιτών. Κατά τα άλλα δεν έχει γίνει καμία παρέμβαση για μείωση της χρήσης, εκτός κι αν επεκτείνουμε την έννοια των πεζοδρόμων του κέντρων που όμως δεν έχουν λειτουργικό στόχο τόσο τη μείωση των αυτοκινήτων όσο τη διεύρυνση του χώρου των πεζών, κάτι θεμιτό επίσης. Κατά τα άλλα, είναι χαρακτηριστικό των επιλογών που έχουν γίνει στην πόλη ότι αν θέλεις να παρκάρεις πας στο… κέντρο της.

Η αύξηση των μέσων μαζικής μεταφοράς, η ανάπτυξη μέσω σταθερής τροχιάς (πχ τραμ), η ανάπτυξη δικτύων ποδηλατοδρόμων, οι μεγάλες ζώνες για πεζούς με πεζοδρομήσεις του κέντρου, είναι μέτρα που συζητούνται μεν στην πόλη εδώ και χρόνια, δεν είναι όμως προτεραιότητα. Ακόμα και μικρές παρεμβάσεις όπως το μεγάλωμα των πεζοδρομίων ή η μετατροπή δρόμων σε χαμηλής κίνησης, μοιάζουν εκτός πλαισίου για τις δημοτικές αρχές μας. 

Κι από αυτή τη σκοπιά, δεν μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος ότι τα επόμενα χρόνια θα αλλάξει κάτι ριζικά στην πόλη. Θα διαπραγματευόμαστε για λίγα μέτρα παραπάνω για να περπατάμε και το πώς θα κλείσουν οι λακκούβες στις δήθεν περιπατητικές διαδρομές. Και πάλι καλά που η πανδημία μας ζήτησε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ μας και πείστηκαν όλες οι πλευρές ότι καλύτερα είναι να αφήνουμε λίγο χώρο περισσότερο για τους περιπατητές. 

Κατά τα άλλα, θα αναμένουμε έργα που έχουν προγραμματιστεί στο Σχέδιο Βιώσιμης Κινητικότητας όπως η παρέμβαση στις παλιές στρατιωτικές φυλακές, ώστε να ωριμάσουν και να υλοποιηθούν ώστε τουλάχιστον να πάψει το φαινόμενο μεγάλα κομμάτια του δημόσιου χώρου να παραμένουν στο σκοτάδι και το περιθώριο. 

Προς το ταξίδι ξανά

Απελευθερώθηκαν οι μετακινήσεις σε όλη σχεδόν την επικράτεια αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε για ταξίδι. Η έννοια του ανέμελου ταξιδιού που μας οδηγεί να ανακαλύψουμε τον κόσμο έτσι κι αλλιώς δεν ήταν και πολύ ανεπτυγμένη στη χώρα μας. Τώρα πόσο έτοιμοι είμαστε να βάλουμε μπροστά και να ανακαλύψουμε τη χώρα μας; Και δεν είναι μόνο ο φόβος που προκαλεί όλο αυτό με τα ατομικά μέτρα προστασίας και οι αβεβαιότητες που μπορεί να βρούμε μπροστά μας. Είναι ότι υπονομεύεται η αίσθηση της ελευθερίας για το ταξίδι, όταν νιώθεις περιορισμένος και φοβισμένος.

Στην πράξη θα τις υπερνικήσουμε βέβαια τις επιφυλάξεις μας., Θα ταξιδέψουμε ξανά και πιο σύντομα από όσο νομίζουμε. Και με το αντισηπτικό στην τσέπη μας θα κοιτάμε να περάσει ο χρόνος δημιουργικά μέχρι να βγει το εμβόλιο. Αλλά δύσκολα θα κάτσουμε δίπλα δίπλα σε ένα μικρό τραπέζι σε ένα πανηγύρι- αν γίνουν- δύσκολα θα πάμε σε ένα πάρτι ή ένα μεγάλο τραπέζι με αγνώστους ανάμεσα στους φίλους.

Θα μας λείπουν πολλά κομμάτια από το παζλ μίας «κανονικής» περιπέτειας και αυτό δεν συνιστά επιστροφή σε καμία κανονικότητα. Άλλωστε, ας το παραδεχθούμε, όσο είμαστε ανήσυχοι για την υγεία καμία χαρά ολόκληρη δεν θα μπορούμε να βιώσουμε. Αλλά θα ταξιδέψουμε κιόλας και θα το κάνουμε με την τήρηση όλων των μέτρων. Έστω μέχρι το χωριό ή μια κοντινή θάλασσα. Για το γαμώτο να είμαστε εμείς που ορίζουμε το χρόνο και το χώρο μας.