Σε εξέλιξη βρίσκεται το «άνοιγμα» της αγοράς και των κοινωνικών δραστηριοτήτων, σε μια τεράστια επιχείρηση επιστροφής στην κανονικότητα που διέκοψε η καραντίνα.

Σημαντικοί σταθμοί είναι ο καφές που μπορούμε από χτες να πιούμε όπου επιλέξουμε στην πόλη και από τη Δευτέρα το άνοιγμα και των σχολείων για τους μικρούς μαθητές.

Ο καφές δεν είναι μικρό πράγμα για να το προσπερνάμε. Καφές σημαίνει καταστήματα, τραπέζια, σερβιτόροι, δημόσια λειτουργία της πόλης. Γύρω από την καφέ διακινούνται τεράστια ποσά, φόροι, έσοδα για τους δήμους και το κράτος, μισθοί και επενδύσεις οικονομία και αγορά. Η εστίαση είναι πυλώνας της ελληνικής οικονομίας. Επιπλέον έχει κεντρικό κοινωνικό ρόλο στις ανθρώπινες, στις καθημερινές μας λειτουργίες. Καφές στην Ελλάδα σημαίνει συνάντηση, επαφή, συνομιλία, εξωστρέφεια, κοινωνικότητα. Δεν υπάρχει πόλη, αν δεν υπάρχει καφές.

Και είναι γι’ αυτό που είναι κι ακριβός ο καφές. Γιατί δεν περνάμε δέκα λεπτά να πιούμε έναν εσπρέσο όρθιοι- που το κάνουμε κι αυτό- αλλά συνήθως καθόμαστε μία και δύο ώρες, ανάμεσα σε φίλους, μιλάμε, διαβάζουμε εφημερίδες, χαιρετάμε κόσμο ή κάνουμε και ραντεβού και συνεννοήσεις, κλείνουμε δουλειές, συζητάμε παραπολιτικά παίγνια και τις εξελίξεις της ομάδας μας. Ένας κόσμος ολόκληρος, ένας τεράστιος κόσμος γεμάτος μυρωδιές, λόγια, ακούσματα, ανθρώπους και πρόσωπα. 

Και αποδεικνύεται το πόση σημασία έχει να λειτουργεί η εστίαση, από την αίσθηση που είχαμε όλοι μας όταν ήταν άδεια η πόλη. Ήταν όμορφη η άδεια πόλη, αλλά μέχρις εκεί… άδεια. Και κανείς δεν θέλει να ζει σε μία άδεια πόλη. 

Από εκεί και πέρα, όλα τα αλλάζει η πανδημία. Για πολύ καιρό ακόμα θα μάθουμε να ζούμε και με τις αποστάσεις. Ίσως είναι καλό το πώς θα αποφεύγουμε και τον συνωστισμό στο μέλλον. 

Σημασία έχει να είμαστε στην πόλη, υγιείς, δημιουργικοί, ανοιχτοί. 

Είναι καιρός μόνο για έργα υπέρ του ελεύθερου χώρου

Δεν είχα περπατήσει στην πεζοδρομημένη παραλίμνια διαδρομή μας. Μου αρκεί η βόλτα γύρω από το σπίτι μου όλο αυτό το διάστημα του εγκλεισμού και δεν βλέπω πάντα το λόγο να μετακινούμε μακριά για να περπατήσω. Είναι όμως τόσο όμορφο το να περπατάς δίπλα στη λίμνη, σε αυτήν την πόλη., Νιώθεις ότι μεταφέρεσαι σε έναν άλλο τόπο.

Το Σάββατο το βράδυ λοιπόν, έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ. Ήταν αυτή η πρωτόγνωρη εικόνα του πλήθους που είχε καταλάβει το δρόμο, η χαρά τους που ήταν ανάμεσα σε άλλους, που συνομιλούσαν. Και οι αποστάσεις τηρούνταν, μπορούσες να τις τηρήσεις, ακόμα κι αν κάποιος που έτρεχε απειλούσε χωρίς να το θέλει να βρεθεί πάνω σου.

Είναι κοινότοπο να πω πόση ανάγκη έχει η πόλη από χώρους για πεζούς και ποδήλατα. Το κάναμε πρωτοσέλιδο ως θέμα, αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες του Δήμου για τις πεζοδρομήσεις. Φαίνεται όμως πια ότι δεν αρκούν όλα αυτά, ότι πέρασε ο καιρός που κάναμε αιτήματα και διεκδικούσαμε. Πλέον, είναι η ώρα μόνο για έργα. Ο κόσμος έδειξε τι θέλει, Θέλει χώρο να ανασάνει, να περπατήσει, να έρθει σε επαφή με την πόλη και το περιβάλλον. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, δεν καταλαβαίνει από πολιτική. Ή δεν θέλει να καταλάβει.  

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr