Όποιος στοιχειωδώς γνωρίζει την πόλη, την περπατάει και έχει μία εποπτική εικόνα σαν σύνολο, κατανοεί ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα που χρειάζονται επίλυση. Αν κάνεις μία μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο από τη μία άκρη στην άλλη, αν ακούσεις τι λένε οι κάτοικοι στις καθημερινές τους κουβέντες, αν περπατήσεις έξω από τους μεγάλους δρόμους και το κέντρο, τότε θα έρθεις μπροστά σε μία πλειάδα προβλημάτων.

Σε πολλές συνοικίες δεν υπάρχουν καν δρόμοι ή δεν υπάρχει αποχέτευση. Είναι κυρίως οι «νέες» συνοικίες στην περίμετρο του κέντρου της πόλης, αλλά όταν λέμε για νέες μιλάμε πλέον για 10, 20 ή και 30 χρόνια που έχουν χτιστεί χωρίς υποδομές.

Αλλά και στην παλιότερη πόλη, αυτό που συμβαίνει είναι ότι βγαίνουν πια στην επιφάνεια πολλές φθορές, πολλά σημεία που δείχνουν εγκατάλειψη και έλλειψη ενδιαφέροντος.

Από κοντά είναι και τα προβλήματα που έχουν παγιωθεί πια με την έλλειψη σύγχρονων ελεύθερων χώρων ή ακόμα ακόμα και η έλλειψη καινοτομίας και τεχνολογίας που μοιάζει ήδη οικεία σε όλη την Ευρώπη, όπως στη διαχείριση των σκουπιδιών ή σε κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, όμως στη χώρα μας λείπει από τις πόλεις.

Παρά τις μεγάλες παρεμβάσεις που κατά καιρούς γίνονται στα Γιάννενα, παρά την όμορφη εικόνα που δείχνουν οι πιο ελκυστικές περιοχές που έχουν εκσυγχρονιστεί όπως το ιστορικό κέντρο, η συνολική εικόνα άλλοτε αναδεικνύει την αίσθηση μίας «παλιάς» πόλης κι άλλοτε της «εγκατάλειψης» με πολλά κενά στον αστικό ιστό.

Οι ευθύνες είναι ένα μίγμα στην ουσία, γνωστό και από όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις. Ο Δήμος Ιωαννιτών μετά το 2000 όταν ξεκίνησαν και οι μεγάλες προκλήσεις σε όλη την Ευρώπη, μπορεί να έκανε μεγάλα έργα, δεν εκσυγχρόνισε όμως την πόλη στην καθημερινότητά της, κυρίως στις υποδομές. Και μετά ήρθε η κρίση και ο Δήμος όπως όλοι οι Δήμοι άρχισαν να βιώνουν πρωτόγνωρες καταστάσεις με τους περιορισμούς των προϋπολογισμών και τις ελλείψεις προσωπικού. Και το κράτος ξέχασε τους δήμους, όπως ξεχασμένους τους είχε και παλιότερα, πριν από την κρίση. Τα αποχετευτικά των μεγάλων πόλεων πχ, είναι ευθύνη του κράτους και έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί στα τέλη του ’90, κάτι που δεν έχει ακόμα γίνει.

Αν συνεπώς ο Δήμος Ιωαννιτών, θέλει να κάνει ένα βήμα μπροστά, στην ουσία πρέπει να σχεδιάσει και να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα ανασύνταξης του συνόλου του αστικού ιστού, να φτιάξει μία πόλη που να έχει στοιχειώδεις υπηρεσίες προς όλους τους πολίτες ισότιμα. Κι αυτό να το κάνει, ταυτόχρονα με την ικανοποίηση των νέων αναγκών και των προκλήσεων του μέλλοντος που θέτει η ευρωπαϊκή εμπειρία. Πρόκειται για πραγματικά μεγάλο έργο, για το οποίο οι δημοτικές αρχές αποφεύγουν να τοποθετηθούν συνολικά και ενιαία, επιλέγοντας τελικά να ασχολούνται με όσα μπορούν να ορίζουν και όχι πάνω από όσα επιτρέπουν κάποια ευρωπαϊκά προγράμματα σε κάθε περίοδο. 

Θα αλλάξει κάτι τα επόμενα χρόνια ή θα συνεχισθεί ο ίδιος δρόμος που εμφανώς οδηγεί σε μία κατάσταση φθοράς;

Ημεροδείχτης ανάγνωσης

Τα πρωινά διαβάζω τα δύσκολα κείμενα. Κυρίως αυτά για τη δουλειά, με τα δελτία Τύπου, τη νομοθεσία, όλες εκείνες τις αναφορές, που χρειάζεσαι για να μπορείς τελικά μέσα στον εργάσιμο χρόνο να είσαι επαρκής. Η μισή δημοσιογραφική δουλειά γίνεται εκτός ωραρίου, κάτι που όλο και λιγότερο αναγνωρίζεται πια, αλλά όλο και περισσότερο χρειάζεται. Αν δεν μπορείς να προετοιμαστείς το πρωί δεν προλαβαίνεις πια στο γραφείο να βγάλεις εφημερίδα με όλο αυτό το υλικό που πέφτει πάνω σου. 

Διαβάζω όμως και αυτά που θα τα λέγαμε πιο «προσωπικά», που όμως κι αυτά δεν είναι τέτοια, αφού για παράδειγμα η ιστορική μελέτη είναι που σου δημιουργεί το πλαίσιο για να καταλαβαίνεις τι γίνεται σήμερα και με την ειδησεογραφία.

Μελέτες, δοκίμια, αλλά και άρθρα εφημερίδων, γεωπολιτική, είναι ένα πεδίο προκλήσεων στον «ελεύθερο χρόνο» μου. Που είπαμε ότι τελικά τον διαπλέκω με τον εργάσιμο, αφού τέτοιος είναι, αλληλοσυνδεόμενος. 

Δεν μπορώ πχ να καταλάβω πώς κάποιος έχει μία άποψη για τις ελληνο-αλβανικές σχέσεις σήμερα αν δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις για την ΕΕ και τα Δυτικά Βαλκάνια. Αν και έχω καταλάβει ότι κάποιες προσεγγίσεις πολλών προέρχονται προπαγανδιστικά δελτάρια προπολεμικά! Κλείνει η παρένθεση. 

Παλιότερα, διάβαζα περισσότερο τα βράδια, μάλλον όμως οι αντοχές του σώματος μειώνονται. Περισσότερο μου επιτρέπουν άλλα κείμενα, λογοτεχνία και ποίηση. Και ταινίες που αυξήθηκαν με την καραντίνα όταν και διαστάλθηκε ο χρόνος.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr