Όχι πρώτα  από το Δημόσιο

Το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση αναμένεται να φέρει το νομοσχέδιο με το οποία θα επανέρχεται στο προσκήνιο η δυνατότητα υπογραφής συλλογικής σύμβασης εργασίας μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. Πρόκειται για ένα αυτονόητο μέτρο, απάντηση σε μία ακατανόητη ρύθμιση που εφαρμόστηκε μετά το Μεσοπρόθεσμο τον Φεβρουάριο του 2012. Είναι άγνωστο ποια σκοπιμότητα εξυπηρετούσε τότε η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Σε μία ανοιχτή κοινωνία, με ελεύθερη αγορά, το να απαγορεύεις μια ιδιωτική συμφωνία, είναι όχι απλώς κρατισμός, αλλά παρέμβαση της κρατικής εξουσίας προς όφελος μιας πλευράς. Το γεγονός ότι την ίδια περίοδο μειώθηκε και ο βασικός μισθός, έδειξε τελικά ποιος ευνοήθηκε. Σίγουρα όχι οι εργαζόμενοι.

Η εργασία

Η διάλυση της εργασίας στην Ελλάδα με τα μνημόνια δεν απέφερε κανένα κέρδος στην ελληνική οικονομία. Το μόνο όφελος ήταν η διάσωση ίσως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που κράτησαν έναν ιστό φτηνότερων θέσεων εργασίας. Ό,τι κέρδισαν όμως από τη μείωση των μισθών το έχασαν σε μεγαλύτερο ακόμα ποσοστό από την αύξηση της φορολόγησης. Σκληρά μέτρα με χαοτικά αποτελέσματα. Και το επίδικο έμεινε αναπάντητο: Η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει παρά με αύξηση της παραγωγής. Χωρίς όμως εργαζομένους και χωρίς προστασία της εργασίας πώς θα αυξηθεί η παραγωγικότητα;
Γιατί τελικά αυτό είναι το ερώτημα στην Ελλάδα, προ και μετά την κρίση: Η αύξηση της παραγωγικότητας. Και μπορεί ούτε προ της κρίσης να μην απαντούσε επαρκώς το κράτος σε αυτό το ερώτημα (αλλά ούτε και οι ιδιώτες επιχειρηματίες), μετά τα μνημόνια όμως η απάντηση έμοιαζε ανάποδη: Διαλύεις την εργασία, για να… παράγει η εργασία. Εξίσωση αδύνατη….

Θεατές 

Αν στο επίκεντρο είναι η εργασία και η αύξηση της παραγωγής, οι αυξήσεις έστω και ισχνές ή συμβολικές από τη νέα σύμβαση της ΔΕΗ δείχνουν προς λάθος δρόμο. Σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, με το κράτος πανταχού παρών, το πρώτο που θα σκεφτεί κάποιος μέσα στις συνθήκες που ζουν οι πολίτες, είναι να αυξήσει τους μισθούς υπαλλήλων του ευρύτερου δημοσίου τομέα- του τομέα δηλαδή που δεν επλήγη το ίδιο όπως ο ιδιωτικός; Όχι προφανώς ότι δεν πρέπει να αυξηθεί ο μισθός ενός χαμηλόμισθου εργάτη δημόσιας επιχείρησης, αλλά εδώ υπάρχουν εκατοντάδες χώροι εργασίας στον ιδιωτικό τομέα που έχουν μείνει τελείως ακάλυπτοι, από μια δημόσια επιχείρηση θα ξεκινήσουν οι αλλαγές στα εργασιακά;
Αυτή την ανάποδη διαδρομή, την καταλαβαίνει ο άνεργος, ο χαμηλόμισθος και ο χαμηλοσυνταξιούχος και νιώθουν θεατές στο ίδιο έργο. 

Άλλαξαν οι καιροί, φίλε Ρέμπους

Στο πιο πρόσφατο βιβλίο του Ίαν Ράνκιν, στο «Άγιος ή αμαρτωλός» (από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), ο επιθεωρητής Ρέμπους έχει μεν επιστρέψει στην ενεργό δράση, δεν είναι όμως σίγουρο ότι βρίσκεται και στα γνωστά του λημέρια.
Αυτός ο παλιός, μονόχνωτος λύκος, που είχε μάθει να κατεβαίνει στο δρόμο για να βρει στοιχεία για το έγκλημα, τώρα πρέπει να συντάσσει αναφορές στο γραφείο, να χρησιμοποιεί τα νέα εργαλεία του ίντερνετ, να είναι κόσμος και πολιτικά ορθός στην υπηρεσία. Μαζί με το τσιγάρο και το ποτό που διώκονται σήμερα από παντού, ο Ρέμπους πρέπει να μάθει και τη νέα συμπεριφορά της αστυνομίας, η οποία πρώτη πρέπει να τηρεί και τους νόμους και τους τύπους. Ναι, αλλά με τον κώδικα δεοντολογίας στο χέρι, κανένας εγκληματίας δεν πρόκειται να ομολογήσει.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Αντίθετα, είναι η διάδοση της ανομίας σε κάθε δυνατή πτυχή του κοινωνικού βίου. Ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα. Την ώρα που ο αστυνομικός κοιτάει να είναι ευγενής και κόσμιος, δίπλα του, ακόμα και οι έφηβοι παρανομούν με την ευκολία που αναπνέουν. Αν τελικά είναι κοινή αλήθεια ότι μπορείς να πουλάς τους φίλους σου, να ξεπουλάς τις αξίες σου και να υποκρίνεσαι την ηθική, τότε τι μπορεί να μείνει στέρεο; Ή μήπως όλα έχουν όντως διαλυθεί, συμπαρασύροντας μαζί τους ακόμα και το παρελθόν μας; Η ζωή μας βουλιάζει μέσα στο έλος που ονομάζεται πρόοδος, ανάπτυξη, δημοκρατία. Όλα κατ’ όνομα. Ή μήπως όχι; Μήπως οι άνθρωποι, που φέρουν μην ξεχνάμε τις αξίες, αντέχουν ακόμα.
Μια μπύρα μεταξύ φίλων στο φινάλε θα αποκαταστήσει τα πράγματα. Ή θα δώσει παράταση στις ρωγμές.

fkaramitsos@yahoo.gr