Πριν από μόλις δύο τρία χρόνια στην Ήπειρο είχαμε τα εξής ενεργειακά…  ποθούμενα: Μετά τις εξορύξεις θα έχουμε άπλετο πετρέλαιο και φυσικό αέριο «δικό μας». Θα έρθει με άπειρο φυσικό αέριο ο East Med από την ανατ. Μεσόγειο. Θα έχουμε συμπιεσμένο φυσικό αέριο με πιθανή βάση την Ηγουμενίτσα, θα συνδεθούμε και με τον αγωγό TAP που περνάει από πάνω μας. Και σαν όλους τους άλλους Έλληνες, περιμέναμε τα νέα από τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που κρύβει το ελληνικό υπέδαφος. 

Όλα αυτά δεν ήταν παρά σχέδια σε χάρτες, εκθέσεις, μελέτες και έγγραφα. Άλλωστε ακόμα και οι έρευνες στο «οικόπεδο» των Ιωαννίνων ακόμα δεν έχουν τελειώσει κι αν υπήρξε κάποια αισιόδοξη πράξη ήρθε από έναν επιμέρους χώρο όπως είναι ο σταθμός φυσικού αερίου που έφτιαξε το Αστικό ΚΤΕΛ- αν ξεχνάω κάποια άλλη ανάλογη πράξη, δεν το κάνω από πρόθεση, αλλά γιατί εστιάζω στη μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη εικόνα ήταν οι επιθυμίες μας, οι υποθέσεις και οι πιθανότητες και όχι οι πράξεις.

Αντίθετα, τον τελευταίο χρόνο καταλάβαμε κάτι πολύ πρακτικό. Πρώτον ότι για να έχεις πετρέλαιο πρέπει αποδεδειγμένα να το έχεις βρει και να το έχεις μετατρέψει σε προϊόν, εμπόρευμα που διακινείται. Δεύτερον ότι το κόστος των ερευνών και των εξορύξεων είναι τεράστιο και με τις τιμές πώλησης στο ναδίρ όπως συνέβη πρόσφατα οι εταιρίες αποσύρονται για κάποιο χρονικό διάστημα.

Το σημειώνω αυτό εδώ, όχι για να αρχίσουμε ξανά τον κύκλο των συζητήσεων για τις εξορύξεις, τις ενεργειακές πηγές και τις καταναλωτικές ανάγκες, αλλά για να δείξω ότι πρέπει να πάψουμε να ζούμε σε σύννεφα θεωριών και μεγαλομανίας ότι δήθεν η Ελλάδα έχει κάποιον αστείρευτο πλούτο που απλώς δεν εκμεταλλεύεται και κατά δεύτερον να σκεφτούμε σοβαρά ποιες είναι οι ανάγκες μας σε ενέργεια και πώς θα καλυφθούν. Με υποσημείωση ότι ο χρόνος περνάει και ότι σε 20 και 30 χρόνια μπορεί καν μην έχει νόημα η αξιοποίηση φυσικού αερίου που σταδιακά από «ενδιάμεση» λύση θα θεωρείται κι αυτό πηγή ενέργειας που πρέπει να αποσυρθεί όπως ο λιγνίτης, αν θέλουμε να σωθεί ο πλανήτης. Θα μου πότε σχεδίασε η Ελλάδα το μέλλον της σε άξονα δεκαετιών; Σωστό και αυτό.

Ο Δήμος χρειάζεται μία επιτροπή πολιτισμού

Μέρος μόνο της συζήτησης είναι το τι πρέπει να κάνουν οι Δήμοι για να στηρίξουν φέτος τον πολιτισμό. Είδαμε ότι άνοιξε η συζήτηση με τα μέτρα του κράτους για τους εργαζομένους και τους καλλιτέχνες και φάνηκε η έλλειψη ενός σχεδίου ανάλογο με αυτό για άλλους κλάδους. Όμως έτσι κι αλλιώς, το πώς παρεμβαίνει το Δημόσιο στην παραγωγή πολιτισμού είναι μία ανοιχτή συζήτηση εδώ και δεκαετίες.

Για να μην χαθούμε στη γενίκευση, προσωπικά πιστεύω ότι στον Δήμο Ιωαννιτών όπως και σε όλους τους δήμους, λείπει μία γνωμοδοτική, πολιτιστική επιτροπή. Θα έπρεπε να υπάρχει μία επιτροπή από ανθρώπους που έχουν εμπειρίες και γνώσεις, κυρίως εμπειρίες στην πράξη κατά τη γνώμη μου από τη διοργάνωση και προβολή εκδηλώσεων, αλλά και την παραγωγή πολιτιστικού περιεχομένου, να ξέρουν δηλαδή τι είναι σήμερα πολιτισμός, πώς παράγεται και πώς έρχεται σε επαφή με το κοινό, αλλά και να κινητοποιούν κοινωνικές δυνάμεις και να συνθέτουν τις τοπικές αντιθέσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις. Και αυτή η επιτροπή να προτείνει ένα σχέδιο στον Δήμο.

Ο Δήμος έχει ειδικές επιχειρήσεις όπως το Πνευματικό Κέντρο ή φορείς όπως το Δημοτικό Θέατρο, έχει διοικητικά συμβούλια και προέδρους και αντιδημάρχους (αν κα προσωπικά πιστεύω ότι έπρεπε να έχει και αντιδήμαρχο πολιτισμού), αλλά πρόκειται για θεσμικά όργανα που καλούνται – και σωστά- να πάρουν αποφάσεις, να έχουν την οικονομική διαχείριση και να υλοποιούν το πρόγραμμα της δημοτικής αρχής. 

Δεν μπορεί ο μηχανισμός του Δήμου να ξέρει πχ ποιες τάσεις κυριαρχούν σήμερα στο ελληνικό κόμικς ή πώς συνδέεται μία παράσταση σύγχρονου χορού με το κοινό της. Τώρα γιατί οι θεσμικοί φορείς συνήθως φοβούνται τις ανεξάρτητες γνωμοδοτικές επιτροπές, είναι μια άλλη ιστορία, που τη συζητάμε αν ενδιαφέρει κάποιον.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr