Έχει ανάψει η συζήτηση για τα σχολεία με αφορμή και την συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που έγινε νόμος. Από παντού ξεσπάνε σπίθες που ανοίγουν νέα θέματα, ή παλιότερα που έρχονται στο προσκήνιο. Πρέπει πάντως να παρατηρήσουμε ότι η πανδημία και η μεγάλη περίοδος της καραντίνας μεγέθυνε πολλά από τα προβλήματα και εμφάνισε νέα όπως η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, με το υπουργείο να μην δείχνει πάντα διάθεση διαλόγου και πνεύμα συνεργασίας.

Τις τελευταίες ημέρες με την ανακοίνωση των ωρολόγιων προγραμμάτων άνοιξε ξανά η συζήτηση για τις ώρες μαθημάτων όπως τα θρησκευτικά, η χημεία και η βιολογία, αλλά και τα καλλιτεχνικά μαθήματα που όλο και λιγότερο θα απασχολούν όπως φαίνεται τους μαθητές.

Δεν είναι μία ουδέτερη συζήτηση γιατί αφορά και τη δομή του σχολείου καθώς και το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Αν μειώνονται οι ώρες ενός μαθήματος σημαίνει ότι και θα μειώνεται μακροπρόθεσμα και ο αριθμός των αναγκαίων εκπαιδευτικών.

Όσο για τις αλλαγές στην πράξη ξέρουμε ότι και παλιότερα, τα μαθήματα επιλογής συχνά δεν γίνονταν ελλείψει εκπαιδευτικών και στις περισσότερες φορές μιλούσαμε για αναπληρωτές που συμπλήρωναν ώρες σε πολλά σχολεία. Δεν ήταν καλά τα πράγματα εδώ και καιρό.

 Μήπως όμως αντί για μαθήματα να μιλήσουμε για επιστήμες; Δεν απασχολεί πχ το Υπουργείο Παιδείας το πώς θα πρέπει να διδάξει στα παιδιά την εξέλιξη των ειδών και του ανθρώπου, θέμα από τα πιο σημαντικά που απασχολούν την έρευνα της Βιολογίας σε διεθνές επίπεδο; Δεν πρέπει το υπουργείο να καταλήξει σε ένα πλαίσιο για το ποιες είναι οι μεγάλες προκλήσεις σήμερα στην επιστήμη που χρειάζεται να γνωρίζει ένας 17χρονος όταν ολοκληρώνει τις βασικές του σπουδές.

Χρησιμοποιώ τέτοια παραδείγματα, για να δείξω ότι το πρόγραμμα του σχολείου το φτιάχνουν οι αρμόδιες επιτροπές και καλώς πράττουν. Τις βασικές κατευθύνσεις όμως τις δίνει η ηγεσία του υπουργείου και ως προς αυτό, δεν ακούμε και πολλά πράγματα. Έχει σχέδιο το υπουργείο Παιδείας σήμερα για τη σχέση των μαθητών με τις επιστήμες ή μόνο με τις κάμερες θα ασχολείται;

Υπεράσπιση του επαγγέλματος

Μία ακόμα συνεισφορά στη συζήτηση περί ενίσχυσης των Μέσων Ενημέρωσης με το εξής ερώτημα:

Στα ιατρεία δεν επιτρέπεται να θεραπεύουν άλλοι πχ δημόσιοι υπάλληλοι, αγρότες κλπ πλην των Ιατρών. Στα σχολεία δεν επιτρέπεται να διδάσκουν άλλοι πχ διοικητικοί υπάλληλοι, πλην των εκπαιδευτικών. 

Στα μέσα ενημέρωσης γιατί επιτρέπεται να λειτουργούν χωρίς δημοσιογράφους ή να λειτουργούν με κάποιους που κάνουν άλλο επάγγελμα αλλά εμφανίζονται και ως δημοσιογράφοι, εκδότες κλπ μην έχοντας την αντίστοιχη φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα; 

Φυσικά δεν ευθύνονται μόνο οι άλλοι που δεν κατοχυρώνεται το επάγγελμα και η ιδιότητα του δημοσιογράφου. Ευθύνονται και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, ειδικά όταν παραβιάζουν τον δικό τους κώδικα δεοντολογίας. Όταν δεν υπερασπίζονται την αυτονομία της δουλειάς τους, αλλά γράφουν υπέρ κάποιου κόμματος ή κάποιου πολιτικού λες και είναι εκπρόσωποί του.

Ή όταν ρίχνουν το επίπεδο, αναπαράγοντας θεωρίες συνομωσίας, χρησιμοποιώντας αναξιοπρεπή λόγο και φτωχή γλώσσα. Ή όταν δεν βιοπορίζονται από την εργασία τους αλλά από αλλότριες εργασίες τις οποίες και αποκρύβουν. Να τα λέμε κι αυτά. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr