Πού χρειάζονται οι τεχνοκράτες σε μία πόλη ή οι ειδικοί και γνώστες; Χρειάζονται όταν απαιτούνται προτάσεις για πεζοδρόμους και πεζοδρόμια, πάρκινγκ, αλλά και κατευθύνσεις στην πολιτική πολιτισμού ή προτάσεις για την ψηφιακή διασύνδεση των πολιτών για να αναφέρω μερικά μόνο παραδείγματα. Όλα αυτά και άλλα πολλά, που συζητάμε έντονα στην πόλη, μπορούν να προκύψουν από μελέτες, από τη συσσωρευμένη εμπειρία και καλές πρακτικές άλλων πόλεων.

Γι’ αυτό και ο Δήμος μπορεί να αξιοποιήσει τις παλιότερες κυκλοφοριακές μελέτες που έχει στα συρτάρια του ή να τις επικαιροποιήσει, να στήσει καλλιτεχνικές επιτροπές όπως του προτείναμε από εδώ ή να ρωτήσει άλλους δήμους πώς αύξησαν τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες τους. 

Δεν τα βλέπουμε όλα αυτά στον μέγιστο βαθμό από τον Δήμο και σήμερα και διαχρονικά και συμπεραίνω ότι ισχύει αυτό που ισχύει και στην κεντρική διακυβέρνηση: Δεν έχει βρεθεί ακόμα η χρυσή τομή μεταξύ πολιτικής και τεχνοκρατισμού γι’ αυτό άλλοτε παρουσιάζονται επιταχύνσεις στη συνεργασίας τους κι άλλοτε οπισθοχωρήσεις.

Πότε όμως χρειάζεται η πολιτική; Γιατί είναι χρήσιμοι οι πολιτικοί στους δήμους και δεν τους αντικαθιστούμε από υπαλλήλους και τεχνοκράτες όπως θα ήθελε μία κάποια φιλελεύθερη προσέγγιση; Όταν απαιτείται σχέδιο και κατευθύνσεις. Κι όταν πρέπει να ελεγχθεί η υλοποίηση των σχεδίων στο όνομα της κοινωνίας και της δημοκρατίας. 

Θα μπορούσε συνεπώς, απαιτείται καλύτερα, να γίνει και πιο πολιτική η συζήτηση για το τι πόλη θέλουμε, τι είδους ανάπτυξη και με ποια υλικά θα την εξασφαλίσουμε, με ποιες επιλογές Αυτή η πολιτική έχει υποχωρήσει πολύ και έχει μετατραπεί σε μία αέναη αντιπαράθεση για την «καθημερινότητα» καθώς και μία παρέμβαση στους νόμους με τροπολογίες που ευνοούν τις μειοψηφίες την ώρα που οι πόλεις χρειάζονται διευρυμένες πλειοψηφίες για να προχωρήσουν στις μέρες μας.

Το σαββατοκύριακο των υποχρεώσεων

Κάθε Παρασκευή βράδυ και πριν μας συμβεί κανά αναπάντεχο από αυτά τα θέματα που ξεσπάνε στα social media και μας κρατάνε όλο το σαββατοκύριακο, έχω πολλά σχέδια για το διήμερο που έρχεται.

Κατ’ αρχάς σχεδιάζω να γράψω όσα δεν πρόλαβα να γράψω μέσα στη βδομάδα, οπότε τη Δευτέρα να είμαι πιο έτοιμος στη δουλειά. Πώς το λένε αυτό παρά εισβολή της εργασίας στον ελεύθερο χρόνο; 

Μετά είναι ότι θες να δώσεις και λίγο χώρο στο παραπάνω, σε κάτι έξτρα. Κάτι να διαβάσεις, ένα σίριαλ, μία βόλτα σε ένα σημείο της πόλης που έχεις καιρό να περάσεις.

Αν ζεις μόνος σου ίσως κάτι να κάνεις κι από αυτά. Αν ζεις σε μία οικογένεια θα πρέπει να συγχρονιστείς και με τα σχέδια των άλλων. Και στις δύο περιπτώσεις όμως το κύριο εμπόδιο είναι ο εαυτός σου, που αίφνης εκεί που είναι έτοιμος να κάνει όσα σχεδίασε, πέφτει σε μία κατάσταση παραίτησης. Καταλήγεις να τρέχεις κυριολεκτικά να διαχειριστείς όσα επιβάλλεται να γίνουν παρά νιώθεις κάποια αίσθηση ελευθερίας.

Το σαββατοκύριακο στον σύγχρονο τρόπο ζωής, για όσους τουλάχιστον έχουν μία ευθύνη για τον εαυτό τους και για τους άλλους, είναι κι αυτό στην υπηρεσία των υποχρεώσεων και των διευθετήσεων. Μήπως όμως και όλη μας η ζωή πια δεν είναι πλέον μία διαρκής διαπραγμάτευση με τα θέλω και τις υποχρεώσεις μας; Απλώς κερδίζουν συνήθως οι δεύτερες.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr