Τι έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια στη χώρα μας, στην αντιμετώπιση των ναρκωτικών, την πρόληψη και την αποτοξίνωση; Έχουν ενισχυθεί δύο παραδοχές.

Πρώτον, ότι δεν μπορεί να γίνει αποτοξίνωση, χωρίς ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και ένταξη του ανθρώπου, πρώην χρήστη στο κοινωνικό του περιβάλλον, χωρίς υποστήριξή του ώστε να μπορεί να ζήσει με αυτονομία ως πολίτης.

Δεύτερον, ότι οι πολιτικές κατά των ναρκωτικών κοστίζουν σε χρήματα, χρειάζονται πόρους.

Θα μπορούσε να προστεθεί και ότι η διάδοση των ναρκωτικών σε διεθνές επίπεδο δεν μειώνεται. Αλλάζει μορφές, αλλά είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο μεγάλων διαστάσεων. Οπότε συμπεραίνουμε ότι οι «πόλεμοι κατά των ναρκωτικών» που εξαγγέλθηκαν κατά καιρούς δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Και μόνο το γεγονός ότι η τεχνολογία επιτρέπει πλέον τη μαζική παραγωγή νέων, χημικών τοξικών ουσιών, χωρίς μεγάλες εγκαταστάσεις και εντός του αστικού ιστού, δείχνει πόσο δύσκολο είναι πλέον να καταπολεμήσεις τα εγκληματικά δίκτυα που οργανώνουν την παραγωγή και διακίνηση εξαρτησιογόνων ουσιών.

Προφανώς και η αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος πρέπει να συνεχιστεί αδιάκοπα, απαιτείται όμως μία καίρια μέριμνα για την πρόληψη και την επανένταξη των πρώην χρηστών στις κοινωνίες. 

Πρόκειται για σοβαρές, αλλά αναγκαίες πολιτικές επιλογές που πρέπει να γίνουν, όχι μόνο γιατί απαιτούν μεγάλους οικονομικούς πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά γιατί συνιστούν και μία συνολική μεταβολή και ενίσχυση των διοικητικών μηχανισμών και των φορέων που έχουν την εμπειρία και τη γνώση. Θέλει ενίσχυση του δημοσίου συστήματος Υγείας και ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση των οργανισμών που έχουν αποδεδειγμένα αποτελεσματική παρέμβαση- στην περιοχή μας είναι η Σχεδία και το ΚΕΘΕΑ Ήπειρος, σε συνεργασία με τις δομές Υγείας.

Αν υπήρχε κάτι ως αιχμή που θα μπορούσε να γίνει αύριο, θα διαλέγαμε την ακόμα μεγαλύτερη διευκόλυνση σε χρήστες που έχουν παραβεί τον νόμο ώστε να κατευθύνονται αντί της φυλακής στα θεραπευτικά προγράμματα. Η ενίσχυση αυτής της κατεύθυνσης, θα ήταν ένα βήμα που θα έδειχνε και την κρατική βούληση για ακόμα μεγαλύτερες παρεμβάσεις υπέρ της πρόληψης και της επανένταξης. 

Η ατομική ευθύνη είναι σημαντική

Είναι ακόμα δειλά τα βήματα προς τα έξω. Κανείς δεν βγαίνει στο δημόσιο χώρο χωρίς επιφυλάξεις. Αλλά έχει σκάσει κι ο κόσμος, δεν μπορεί να μείνει άλλο μέσα. Κι αυτό συνιστά μία αντίφαση. Η ατομική επιλογή απομένει η τελευταία επιλογή, αλλά δεν είναι ασήμαντη. Προφανώς κι εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε και τον πρώτο και τελευταίο λόγο για την ασφάλειά μας.

Αλλά ο δημόσιος χώρος, είναι κι ευθύνη των θεσμών του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Γι’ αυτό άλλωστε και όλη αυτή η νομοθέτηση των μέτρων προφύλαξης και τα υγειονομικά πρωτόκολλα που ορίζουν τι πρέπει να γίνει. Για να υπάρχουν κανόνες.

Το κρίσιμο που δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε είναι ότι θα κρατήσει καιρός πολύς που θα πρέπει να τηρούμε τα μέτρα. Ακόμα κι αν βγουν τα εμβόλια, θα περάσει ένα διάστημα να προφυλαχθεί όλος ο κόσμος και να υπάρξει ανοσία. Κατά συνέπεια η ατομική ευθύνη είναι και θα παραμείνει σημαντική. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr